تونس، پذیرای دموکراسی شد

جکسون دیل در مقاله ای برای روزنامه واشنگتن پست نوشت: روز یکشنبه در سراسر جهان انتخابات برگزار شد. در برزیل مردم باید تصمیم می گرفتند که رئیس جمهوری سوسیالیست را حفظ کنند، یا وی را ساقط کنند. در اوکراین در بحبوحه درگیری ها با روسیه انتخابات پارلمانی برگزار شد. اما هیچ کدام از این انتخابات به اندازه انتخابات در کشور کوچک تونس اهمیت نداشت. این کشور شمال آفریقا، جایی بود که انقلاب های عربی چهار سال پیش آغاز شد و تنها کشوری است که در نتیجه انقلاب جنگ داخلی یا دیکتاتوری جدید شکل نگرفت.
در ادامه این مقاله آمده است، به نظر می رسد که تونس در خاور میانه جایی که گروه تروریستی  داعش  و رقبای آن در سراسر سوریه و عراق می جنگند، موردی نامتعارف است. این کشور در ماه ژانویه یک قانون اساسی پیشرو را تصویب کرد که روابط میان پارلمانی را که در روز یکشنبه انتخاب شده و قرار است نخست وزیر را انتخاب کند و رئیس جمهوری که ماه آینده انتخاب می شود تنظیم می کند.
به نوشته این روزنامه، حزب اسلامگرای النهضة که در اولین انتخابات پس از انقلاب به پیروزی رسید و رهبری دوره انتقالی بعد از آن را رهبری کرد، در این انتخابات با تعدادی از نامزدهای سکولار رقابت می کرد که شامل تعدادی از احزابی بودند که چهره ای سرشناس در دوران دیکتاتوری زین العابدین بن علی آن را هدایت می کرد. اما رهبران النهضه خواستار تشکیل پارلمانی جدید از ائتلافی متحد شدند که همه احزاب را در بر بگیرد.
لطفی زیتون، یکی از چهره های سرشناس حزب النهضة، هفته گذشته گفت: ‌ما از مصر درس گرفتیم جایی که انتخاب یک اسلامگرای انعطاف ناپذیر، منجر به کودتایی نظامی شد.
وی در ادامه افزود: ما به این نتیجه رسیدیم که در این مرحله از فرایند دموکراتیک نیازمند متحد کردن کشور هستیم و نمی خواهیم کشور صحنه قطب بندی سیاسی شود.
در ادامه این مقاله آمده است: راشد الغنوشی، ‌معمار استراتژی و نظری حزب النهضه، تقریبا در جهان عرب استثنا است. آیا این اظهارات غنوشی که متعهد شده بود تا پایان امسال، تونس اولین کشور دموکراتیک خواهد بود، واقعا متناقض است؟ در برخی از روش های بنیادگرایانه، این تعهد، متناقض با مبانی نیست. تونس همچون دیگر کشورهای خاور میانه دوران جهانی شدن را پشت سر گذاشته است. این کشور از بوروکراسی طاقت فرسا، سیستم ضعیف آموزشی و نسل جوان ناتوان در یافتن کار که نمونه آن محمد بوعزیزی، میوه فروشی بود که در 17 دسامبر 2010، خود را سوزاند و جرقه بهار عربی را روشن کرد، رنج می برد. بیکاری در تونس بالای 15 درصد است.
نیویورک تایمز در ادامه می نویسد: در تونس همچنین اسلامگرایان تندرو وجود دارند. گروه های تروریستی، شورشی را در کوه های غربی این کشور به راه انداختند. گفته می شود که حدود سه هزار تونسی برای ملحق شدن به گروه «دولت اسلامی» و با گروه های وابسته به القاعده به سوریه و عراق رفته اند.
السیسی، رئیس جمهور مصر همواره تلاش می کند که فعالیت های حزب النهضه را زیر سؤال ببرد و ثابت کند که اسلامگرایان نمی توانند حکومت را اداره کنند. در حالی که در مصر هم اسلامگرایان و هم لائیک ها تحت فشار هستند.
در پایان این مقاله آمده است: حقیقت این است که همه کشورهای عربی نیازمند اتحاد و ائتلاف و استقرار دموکراسی هستند، اما تنها تونس با آغوش گشودن به روی دموکراسی می تواند آن را اجرا کند.

52261