کاوه علی اسماعیلی: کره ای ها عجله دارند، آنها می خواهند به شما کمک کنند. دوست ندارند از کره، خاطره بدی در ذهن تان باشد و این موضوع برای شان به یک قانون بدل شده است. آنها به این قانون احترام می گذارند، به توریست ها چون ارزش صنعت توریسم را می دانند اما شما هم باید به قانون آنها احترام بگذارید پس در کره، با صدای بلند صحبت نکنید، شام تان را در ساعت 18 یا نهایتا 19 بخورید، انسانی معترض و شاکی نباشید، کارهای تان را به سرعت انجام دهید، منظم باشید و سر ساعت از قطار و اتوبوس استفاده کنید، مزاحم بقیه نشوید و به میزبان خود احترام کامل بگذارید.
اوضاع در اینچئون با باقی شهرهای کره کمی متفاوت است، اینجا مردم زودتر از ساعت 22 می خوابند تا صبح زود به کارخانجات و مراکز صنعتی و تجاری بروند. آنها بدون استرس زندگی می کنند، کوچک ترین استرسی در زندگی شان نیست، اتوبوس به موقع می آید، مترو شرایط ایده آلی دارد، چراغ های راهنمایی و رانندگی با اینکه بسیار زیاد است اما کنترل ترافیک را برعهده دارد و مردم به آن احترام می گذارند. اینچئون از سراسر کره مهاجرانی پذیرفته چون قرار است این شهر به قطب تجارت در آینده بدل شود و نیاز به کارگر و مدیر داشت. آنها در کنار این آرامش، سعی می کنند کارهای شان را با سرعت بیشتری انجام دهند و در این مورد یک اصلاح دارند؛ مدام می گویند: «بِلی، بِلی» یعنی زودباش، زود باش!
به طور کلی در اینچئون، دو طبقه را می بینیم؛ تحصیل کرده که صاحب مشاغل مهم تری هستند و بی سواد که تماما قشر کارگران ساده را تشکیل می دهند اما کار کردن در هر شغلی در این کشور «عار» نیست. نکته بسیار مهم ماجرا، اعتماد شدید دولت کره به دانش آموزان است. مسئولان برگزاری بازی شاخه های باریک مدیریتی را به دانش آموزان مقطع راهنمایی و دبیرستان سپرده است. مثلا آنها باید پاسخگوی ورزشکاران باشند و یا به راهنمایی خبرنگاران، عکاسان و مهمانان مشغول شوند. همه شان دانش آموز هستند، مدیریت آنها با دانشجویان است. گویا 10 سال پیش، قانونی در کره جنوبی تدوین و تصویب شد که در بخش آموزش و پرورش، زبان انگلیسی تقویت و تکمیل شود به همین خاطر است که اکثر مردم کره بلد نیستند حتی به زبان انگلیسی با شما سلام و خداحافظی کنند اما همه دانش آموزان مقطع دبستان و راهنمایی این کشور، زبان انگلیسی را به خوبی صحبت می کنند.
کره ای ها عاشق پیشرفت هستند به عنوان مثال در همین موضوع ورزش، اعتقاد جالبی دارند. یکی از مربیان دو و میدانی کره جنوبی که می توانست انگلیسی دست و پا شکسته ای صحبت کند، می گفت: «تفکر و ذهنیت ما در ورزش، ساختن الگوست. ما می خواهیم در هر رشته ورزشی به هر شکل ممکن یک مدال جهانی بگیریم. مثلا در ورزش هایی مثل کشتی، راگبی، بیلیارد و... که متعلق به ما نیست هم باید مدال بگیریم. این کار سبب می شود قهرمان ورزشی ما به الگو بدل شود و با توجه به آن الگو، برای ورزش های دیگر تبلیغ کنیم. از طرف دیگر می توانیم نام کره جنوبی را در ورزش گسترش دهیم و ثابت کنیم وقتی کره ای ها یک کاری را شروع می کنند، باید آن را به اتمام برسانند!»
هر ایرانی در اینچئون شاید حسرت آرامش و خیابان های خلوت و زندگی مدرن کره ای ها را بخورد ولی این دلیل نمی شود که عاشق غذاهای کره ای شویم؛ حتی با آن همه احترامی که از سوی برگزارکنندگان بازی می بینیم، اینجا خبری از قورمه سبزی نیست!
252 41
نظر شما