باستان‌گرایی، خرافه و سکس در ادبیات داستانی پیش از انقلاب

«با وقوع انقلاب اسلامی واکنش‌های ادبی (در قالب داستان) عمدتاً از سوی نویسندگانی که پیشینه حرفه‌ای‌شان به دهه‌های چهل و پنجاه می‌رسید، آغاز شد. این نسل متقدم، استعداد خویش را در فضایی پرورش داده بود که ادبیات داستانی‌اش با سه ضلع: باستان‌گرایی (تمایل افراطی به تاریخ ایران باستان و برخورد مذموم با ورود اسلام به این کشور)، خرافه (مترادف دانستن اصل دین با خرافات و تفکیک نکردن این دو از یکدیگر) و سکس شکل گرفته بود. البته مضامین دیگری نیز در این دو دهه پای خود را به ادبیات داستانی باز کرده بود که عمدتاً از سوی نویسندگان چپ‌گرا صورت می‌گرفت و ادبیات سیاسی این دوره را از خود متأثر کرده بود؛ یعنی همان ظلم‌ستیزی.»
این عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین درباره برخورد نویسندگان نوپا با مقوله انقلاب اسلامی می نویسد:
«دیگر واکنش ادبی پس از انقلاب اسلامی از سوی نویسندگان نوپا، جوان، کم‌تجربه، اما با شور انقلابی صورت گرفت. اینان که به مثلث ادبی دهه‌های پیش بی‌اعتنا بودند و تنفس‌های ادبی‌شان - هر چند خُرد و اندک - در آن فضا نبود، هم به دلیل گروه سنی‌ای که در آن واقع بودند و هم نداشتن تجربه‌های سترگ در نگارش داستان‌های بلند، به خلق ادبیات کودک و نوجوان پرداختند و با گذشت سال‌ها (با در نظر گرفتن ریزش و تلفات طبیعی در عرصه آزمون و خطا) دست‌آورد گران‌سنگی در طول دو دهه پس از انقلاب از خود به جای گذاشتند. در کنار این تلاش، مدتی است که دوره آزمون و خطا برای نگارش رمان انقلاب از سوی گروه اخیر که اکنون به دوران پختگی خویش رسیده است، آغاز شده، اما متأسفانه به دلیل فاصله زمانی سی و اند ساله(فاصله امروز با سال 1357) توان کسب تجربه‌های ملموس و گران قیمت رویدادهای آن زمان از بین رفته و یا محدود شده است...ما در بررسی ادبیات داستانی انقلاب عمدتاً با دو دسته از آثار ادبی روبه‌رو هستیم: رمان‌هایی که به جهت ساخت و قالب نگارشی حرفه‌ای هستند اما حکایت‌گر راستگوی انقلاب نیستند. و رمان‌هایی که ساختار حرفه‌ای نداشته، اما تلاش فراوانی در راستگویی به خرج داده‌اند. (البته این تقسیم‌بندی مطلق نیست، یعنی ادیبان متقدمی که راستگویی به خرج داده‌اند و ادیبان متأخری که حرفه‌ای نوشته‌اند در بین اینان وجود دارند.»
برای خواندن متن کامل این مطلب، لطفا اینجا را کلیک کنید.