سید محسن فرجادی: مجمع عمومی سازمان مللل متحد در امریکا، بهانه سالانه ای است که رسانه ها با گمانه زنی هایی از احتمال مواجهه روسای جمهور ایران و امریکا خبر دهند. امسال هم پیش از آغاز به کار مجمع عمومی سازمان ملل حدس و گمان ها آغاز شده است.
رسانه ها سخنان رئیس جمهور کشورمان را چراغ سبزی به اوباما تفسیر می کنند آنجا که حجت الاسلام و المسلمین روحانی در پاسخ به این سوال شبکه تلویزیونی«ان بی سی»، که «می توانید پیش بینی کنید رییس جمهور آمریکا به ایران سفر کند»، اظهار داشت: به هر حال این عدم رابطه و شرایط ایران و آمریکا تا قیامت که نخواهد بود. به هر حال زمانی دریک شرایط مناسبی، در دوره این دولت یا دولت بعدی و یا بعد از آن، مسئله ایران و آمریکا حل خواهد شد و اینگونه نیست که ۱۰۰ سال دیگر هم همینطور باشد.»
طبیعتا این خواسته اوبامای «دمکرات» است که مدال برقراری رابطه با ایران به نام او ثبت شود. اوباما اولین گام را سال گذشته چند دقیقه قبل از آنکه رئیس جمهور کشورمان خاک امریکا را ترک کند برداشت و به عنوان اولین رئیس جمهور امریکا که بعد از انقلاب اسلامی ایران، با رئیس جمهور کشورمان ارتباط تلفنی برقرار نمود نام خودش را ثبت کرد.
آن مکالمه تلفنی کافی بود تا پس از آن ایران و امریکا معادله 5+1 را به هم زده و به جای اینکه منتظر واسطه های روس و چینی و اروپایی باشند، خودشان حرفهایشان را با هم بزنند و 1=1 بشوند.
مذاکرات یک سال اخیر ایران و امریکا در موضوع هسته ای اما حکایت دیگری را روایت می کند. تهران و واشنگتن بدون واسطه مقابل هم می نشینند و با یکدیگر سخن می گویند ولی هنوز ایالات متحده امریکا نمیخواهد برای رسیدن به توافق نهایی به معادله 1=1 تن بدهد. همین کار را سخت کرده و جاده مذاکرات را به نقطه پیش از توافق ژنو می رساند.
مساله اصلی سفر رئیس جمهور کشورمان به نیوروک مواجهه، تماس تلفنی و مصافحه و رودرویی روحانی و اوباما نیست؛ مساله بازگشت امریکا به قواعد اولیه مذاکره و پایبندی ابتدایی به توافق ژنو است. بقیه مسائل حواشی است، حتی اگر اوباما روحانی را در آغوش بگیرد.
/2727
نظر شما