همان‌طور که رئیس‌جمهوری نیز اشاره کرده‌اند، پیوستن به اقتصاد جهانی مصونیت می‌آورد. البته اقتصاد ایران در حال حاضر به صورت محدود با اقتصادهای جهان در ارتباط است. به این ترتیب که به یکسری از کشورها صادرات صورت می‌گیرد و از برخی کشورها نیز کالا وارد می‌شود. بنابراین با بخشی از اقتصاد جهانی ارتباط وجود دارد. اما آنچه مورد نظر آقای روحانی است، این است که پیوند اقتصاد ایران با اقتصاد جهانی مستحکم شود. یعنی گسترده‌تر و نهادینه شود و البته با کشورهایی که با آنها ارتباطی وجود ندارد، ارتباط برقرار شود. آنچه پیوند میان اقتصادها را در دنیای امروز مستحکم‌تر می‌کند، سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی است.
من همواره گفته‌ام که اگر اوایل انقلاب شرکت‌های خارجی این اجازه را می‌یافتند که در اطراف ایران سرمایه‌گذاری کنند، به طور قطع حمله به ایران صورت نمی‌گرفت. وجود مایملک خارجی‌ها در خاک هر کشوری از تعرض به این املاک جلوگیری می‌کند. فرض کنید اگر در استان‌های غربی و جنوبی سرمایه‌گذاری‌های خارجی صورت گرفته بود، عراق جرات نمی‌کرد به این حریم وارد شود و به آن صدمه برساند.
البته در مناطقی از جهان با وجود سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی، تعارضاتی صورت گرفته است. اما دنیای امروز دنیای تعامل و شراکت در فعالیت‌های اقتصادی است. تاکید رئیس‌جمهوری نیز این است که به این فرهنگ جدید اقتصادی بپیوندیم و این اقتصاد را از حالت ایزوله خارج کنیم. خروج از انزوا، نه‌تنها به حفظ منافع ملی کمک می‌کند، بلکه درآمد بیشتری را نیز برای کشور به همراه می‌آورد.
در ابتدای انقلاب سوابق تاریخی ناخوشایندی که از دوره‌های پیشتر به ویژه دوره قاجاریه باقی مانده بود، مالکیت و شراکت خارجی‌ها را در ایران محدود می‌ساخت. بر اساس قانون سرمایه‌گذاری خارجی، شرکت‌های خارجی می‌توانستند و به طور 100 درصد مالک یک بنگاه باشند. اما این قانون جز در مواردی محدود، اجرایی نشد. در واقع با رویه‌ای که سازمان سرمایه‌گذاری خارجی در پیش گرفت، بیش از 49 درصد سهم شرکت‌ها به خارجی‌ها تعلق نگرفت. بنابراین بوروکراسی و دیدگاهی که مسوولان در زمینه سرمایه‌گذاری خارجی و مالکیت خارجی‌ها و به طور کلی فعالیت آنها در داخل کشور دارند محدودکننده بوده است تا مبادا اتفاقات دوره قاجار تکرار شود.
*اقتصاددان و مدرس دانشگاه
3939
نظر شما