2- در یک برنامه تلویزیونی، فرزندان مرحوم آیت الله شاه آبادی(استاد امام عزیز)می گفتند وقتی میکروفون و بلندگو وارد ایران شد بسیاری از روحانیون حاضر به استفاده از آن نبودند و در عمل آن را تحریم کردند اما مرحوم شاه آبادی از آن به عنوان یک فرصت تبلیغی بهره گرفت.
اگر آن سالهادور است و تجربه اش نکرده ایم، منع و تحریم ویدیو مربوط به همین بیست سال اخیر است. و چه زود گاردمان باز شد و همه آن را به عنوان عضو جدید خانواده پذیرفتیم.
3-جناب آقای دکتر حداد عادل فرموده اند: برای حفظ آرامش فرهنگی در جامعه نباید جلوی ماهواره و اینترنت رها شده و فیس بوک و تویتر آزاد شود. نباید مسوولان مطالب خود را در فیس بوک بگذارند و رها کردن این مسائل موجب تشنج و تنش فرهنگی در کشور می شود.
قطعا فرمایش آقای حداد درست است که هر تکنولوژی جدید به خصوص در حوزه ارتباطات تنش درست می کند. اما برای گریز از این تنش نباید در را بست و بی خیال آنچه شد که پشت در می گذرد. مگر شاه سلطان حسین صفوی جز این کرد؟ او به کنج کاخ خزید و نتیجه آنکه محمود افغان ، کاخ و سلطان را با هم بلعید.
جلوگیری از شبکه های اجتماعی و ماهواره و ... با توجه به سرعت دهشت انگیز تکنولوژی ، شیوه شاه سلطان حسینی است. اگر آن روز این شاه نالایق شمشیر به دست می گرفت و این کار به قیمت جانش تمام می شد، ذلتی به درازنای تاریخ را بر خود نمی خرید.
4- فضای مجازی یک وسیله است. یک فرصت است. یک امکان و قابلیت است. ارتش پرحجم تهاجم فرهنگی از آن به مانند توسنی رهوار بهره گرفته و به قلب اردوگاه ما می تازد. این وسیله در اختیار ما هم هست. این درست است که میزان و حجم فعالیت ما در قیاس با رقیب، ضعیف تر است اما مگر کار دیگری جز استفاده از این توسن هست؟
تهاجم فرهنگی محمود افغان بیرحمانه می تازد. اگر برویم و گوشه ای بخزیم، مرگ مان را امضا کرده ایم. چاره ای جز این هست که در این جنگ نرم ، به تجهیزات متناسب با آن مسلح شویم؟
5- در دوران دفاع مقدس،صدام نامرد با مدرن ترین تجهیزات نظامی به ما یورش آورد. چه کردیم؟ ممکن بود جلوی موشکهای 12متری چندتنی را گرفت ؟ چشممان را بستیم و گفتیم به این آهنهای داغی که هر روز زن و کودک و پیر و جوان را به خاک وخون می کشد نگاه نکنیم؟ یا برعکس، توی دل دشمن رفتیم، سلاح مناسب ساختیم و با توکل به خدا و اعتماد به نفس، در مدتی نه چندان زیاد،بخش بزرگی از ماشین جنگی صدام حسین را از کار انداختیم؟
6- حتی اگرمشی و روش سیاسی آقای دکتر حداد عادل را نپسندیم، نمی توانیم شان فرهنگی و رتبه فرهیختگی او را نبینیم. ادیب است، فیلسوف است،اهل کتاب است، دست به قلم است،روزنه های نفوذ فرهنگ غیر دینی و ضدملی را می شناسد،کوچه پسکوچه های تاریخ فرهنگ ایرانی را بلد است، با قرآن و دین مانوس است،در میان اهل فرهنگ با نفوذ است،معروف و شهره خاص و عام است، حرفش را می خرند و ...
چه عیب دارد آن قلم توانا و آن ذهن فعال به کمک دیگر ویژگیهای مثبت ایشان در آید و اثرش بر صفحه ای از صفحات فیس بوک و توییتر و دیگر شبکه های اجتماعی بنشیند و با خلق اثرهای بدیع ،فرهنگ زلال دینی و ایرانی را در آن فضا جاری سازد و هزاران لایک را از آن خود کند. و نماد و نمود دیگری باشد از شعار "ما می توانیم".
و البته صد حسرت بر دل نویسنده این مطلب بگذارد که چون فیس بوک ندارد، نمی تواند به اندازه یک لایک، به حامیان مطلب ایشان بپیوندد.
نظر شما