اما صدا و سيما هر بدي اي را نشان نمي دهد و هر خوبي اي را هم ايضا نشان نمي دهد. نمونه اش همين ماجراي شهر فرگوسن آمريکاست که در آن پليس اين شهر ، يک شهروند سياه پوست را با 6 گلوله کشته است. (خدا پليس و سياست مداران آمريکايي را به راه راست هدايت کند.) در ايران هم از آنجايي که بايد بدي هاي آمريکايي ها به خوبي نشان داده شود که احيانا کسي دلش نخواهد برود و آنجا زندگي کند، در هر بخش خبري اخبار شهر فرگوسن با آب و تاب گزارش داده مي شود و چهره پليد آمريکايي ها هم به ما نشان داده مي شود.
اما به نظر من صدا و سيماي ما آنقدر غرق نشان دادن بدبختي هاي ملت آمريکاست که وقتي اتفاقي شبيه آن در همين کنار ما هم رخ مي دهد ، هيچ اتفاقي نمي افتد. همين چند روز پيش يک کارگر بر اثر درگيري با نيروهاي پيمانکاري شهرداري تهران به قتل رسيد اما گويا هنوز از نظر صدا و سيما اين اتفاق نيفتاده و يا ارزش آن را نداشته است که به آن پرداخته شود. من اين چند روزه هرچه با خودم کلنجار رفتم علت اين بي توجهي و بي اهمتي را نفهميدم. شايد بدي هاي خودمان آنقدر بد نيست که ارزش خبري داشته باشد. مثلا اگر مرحوم چراغي سياهپوست بود و توسط نيروهاي رسمي شهرداري نه پيماني ها و آن هم با شليک يک گلوله آر پي جي کشته مي شد، از نظر صدا و سيما و بخش خبري آن ارزش خبري پيدا مي کرد و به آن هم مي پرداختند.
پي نوشت: نپرسيد که چرا به آقاي قاليباف چيزي نمي گويم که چرا حواسش به نيروهاي شهرداري نيست. اميدي به ايشان ندارم.
نظر شما