حالا دیگر تصمیم فدراسيون فوتبال، بر این است که کارلوس کی روش، علاوه بر چهار سالی که نتوانست به زعم برخی، برای تیم ملی ایران، افتخارآفرینی نماید، برای 4 سال دوم، سرمربی تیم ملی ایران بماند.
بحث بر سر این موضوع که با ماندن کی روش، لزوماً علی کفاشیان به عنوان ريیس فدراسيون فوتبال، هم ماندگار خواهد شد، از حوصله ی این یادداشت کوتاه خارج است اما پرسش بر سر جام ملت‌ها هم نیست که آیا با امضای این قرارداد جدید، ایران پیروز جام ملت ها خواهد بود یا نه! بلکه مسأله این است؛
آیا همان طور که به نفع کی روش، قرارداد می گوید که تا پیش از انقضای تاریخ قرارداد یعنی 24 آگوست سال 2018 میلادی، اگر فدراسيون هر زمان کی روش را نخواهد، با پرداخت 350 هزار يورو معادل سه ماه حقوق به او، به همكاري اش پايان داده می شود، آیا توقع فدراسیون فقط و فقط این است که تیم ملی فوتبال ما به جام جهانی 2018 صعود کند که برای کی روش پاداش صعود ايران به جام جهاني، منظور نموده است!؟ در حالی که انتظار نگارنده و شاید خیلی ها، بر این است که اگر ایران با سرمربی گری کارلوس کی روش جزو هشت تیم برتر فوتبال جام جهانی 2018 شد، بخشي از پاداش او در سوئيس نزد فيفا بماند و در زمان مقرر، به حساب كی روش واريز شود؛ چرا که به نظر می رسد در جام بعدی، صعود ایران به جام جهانی، دور از عملکرد یک سرمربی ایرانی نیست!
و
از این مهم تر، این که چرا متن قرارداد، پیش از امضا، به نمایش عموم علاقمندانِ فوتبال و یا دست کم در اختیار متخصصان امر در فوتبال، قرار داده نمی شود تا اهل فن نسبت به درستی آن و شرط و شروط و تضمین های قراردادی، اظهارنظر نمایند تا بیش از این، فوتبال ما در سطح جهانی، از هم اکنون، به حاشیه نرود.
نظر شما