اگرچه این قلم در پی تایید یا تقبیح این ادبیات نیست- چرا که اساسا در چنین جایگاهی نیست- اما در پی چند کلمه حرف حساب با آنانی است که از این ادبیات برآشفته و اعتراضشان را تا مرز تشکیل جلسه غیرعلنی در مجلس پیش برده اند. کسانی که روی همین صندلی های سبز مستمع سخنان رئیس جمهوری بودند که یکبار «خلق الله را به خرید گوجه فرنگی از محله خود» فرا خواند و بار دیگر در حالی که به خانه ملت آمده بود تا برای اولین بار در تاریخ پس از انقلاب در جلسه «طرح سوال از رئیس جمهور» حضور یابد خطاب به نمایندگان گفت «شب عید است؛ می‌خواهیم با هم صفا کنیم». او حتی گفت که که اگر نمایندگان به او نمره ای کمتر از 20 بدهند «بی انصاف»، «بی معرفت» و «نامرد» هستند. (جلسه علنی 24 اسفند سال 90/ منبع: خبرگزاری ها)
رئیس دولت پیشین در همایش ایرانیان مقیم خارج از کشور علیرغم توصیه غلامعلی حدادعادل به اینکه از ضربالمثل «آن سبو بشکست و آن پیمانه ریخت» استفاده کند از گفتار عامیانه «آن ممه را لولو برد»! استفاده کرد. احمدینژاد در همین همایش خطاب به اوباما و سردمداران غرب گفت: «آب را بریزید همان جایی که میسوزد». ادبیات منحصر به فرد احمدینژاد را دربیان نفرتش نسبت به رژیم صهیونیستی در آن همایش دیدیم که گفت: «آن صهیونیستهای احمق آدم اجیر کردند که مرا بکشد». البته او پیش از این نیز در تشریح غضبش به بدخواهان ملت ایران در آذرماه 87 گفته بود: «اگر بدخواهان به حقوق ملت ایران تجاوز کنند، این ملت با چاقوی زنجان دست و پای آنها را قطع می کند.»
او یکبار برای آنکه پیشرفتهای علمی ایران را بنمایاند، گفت: «یادتان هست که قدیمها میگفتند فلان کشور موشک میسازد، ایران آفتابه میسازد».
او در جمع مردم آذربایجان غربی در فروردین ماه سال 89 به اوباما گفته بود:«گندهتر و گردن کلفتتر از تو هم نتوانست غلطی بکند». او همچنین در آذرماه 87 نیز درواکنش به صدور سومین قطعنامه علیه ایران از سوی شورای امنیت سازمان ملل در خوزستان گفت: «آنقدر قطعنامه صادر کنید نا قطعنامهدانتان پاره شود». البته احمدینژاد اسفند 85 نیز در واکنش به صدور دومین قطعنامه علیه ایران گفته بود: «ایران ترمز و دنده عقب قطار هسته ای خود را دور انداخته است». او در سومین سفر استانیش به اصفهان که در دولت دهم انجام شد از آمریکا به عنوان یک «چهارپای در گل گیر کرده در باتلاق منطقه» یاد کرد و گفت: ریگان و وزیر خارجه آمریکا جزء بیشعورهای عالمند.
احمدینژاد زمانی که کابینه دهم را در رسانه ملی معرفی میکرد و از جایگزینی مرضیه دستجردی به جای کامران لنکرانی سخن میگفت، در دفاع از عملکرد وزیر پیشین بهداشت و اعلام محبتش به او گفت: «آقای لنکرانی مثل هلو میماند». از این دست مثال ها زیاد است و همه آنها در این مقال نمی گنجد.
جالب اینکه غلامحسین الهام سخنگوی پیشین دولت در دوران زعامت دولت نهم یکبار گفته بود که ادبیات احمدینژاد ویژه است و به ان غبطه میخورد. دفتر پژوهش و بررسیهای خبری خبرگزاری ایرنا در اسفند ماه سال 87، اعلام کرد: احمدینژاد با ابداع گفتاری به دور از تکلف، قدم در مسیر احیای عزت و اقتدار ملی و افزایش ضریب امنیت میگذارد.
آقایان مجلس نشین که از ادبیات رئیس جمهور به خشم آمده اند، چرا ککشان در دولت قبل نمی گزید؟ چرا یک سوزن به خودشان که عمدتا از حامیان دولت قبل بوده اند نمی زنند، تا بعد نوبت جوال دوز به دیگران شود؟
نظر شما