مهدی صبوحی درگذشت. این نام برای بیشتر مردم ناآشناست؛ ولی دست‌كم برای بیش از ۳۰۰۰ نفری که طی ۳۵ سال فعالیت فرهنگی توسط او تربیت شدند آشناتر از پدر است. مؤلفه‌هایی که او در آموزش و رشد شخصیت دانش‌آموزانش مهم می‌پنداشت و نهال آن‌ها را در وجودشان غرس می‌نمود از چنان درخششی برخوردارند که نه‌تنها زندگی شاگردانش را عوض می‌کرد بلکه در تعامل آنان با اجتماع، بر زندگی هزاران نفر دیگر نیز تأثیر می‌گذاشت.
«همت بلند» در زندگی، «خلاقیت» حتی در امور روزمره و «مراعات ادب» در رفتار، نصب‌العین او هم در حیات شخصی و هم در حیطه تربیت بود؛ ویژگی‌هایی که در تمام این سی و چند سال، کمتر به‌طور یكجا در سایر فعالان این حوزه دیده شد. صدق نیت صبوحی در برخورد با شاگردان به‌گونه‌ای بود که گفته‌هایش تا اعماق جان آنان رسوخ می‌کرد و حرارت این صداقت، جانشان را چنان می‌گداخت که تا سال‌های سال بر مدار آن گفته‌ها می‌گشتند. حسن سلوک و رفتار گرم و صمیمانه او با همگان، چنان بود که همه ما شاگردان، در برابر او خاشع بودیم؛ نه از سر ترس، بلکه به مهر و پذیرشی درونی. ادب، چنان در وجودش رشد یافته بود که همگان را بی آموزش می‌آموخت. در تمام این سال‌های شاگردی و آشنایی، صدای بلند او را به خاطر نمی‌آوریم.
شخصیت جذاب و خودساخته «استاد صبوحی» قدرت رهبری کم‌نظیری به او می‌بخشید. توانایی ویژه‌اش در تشخیص و رهبری استعدادها باعث جذب مربیان و معلمانی به گِردش بود که نگارنده پس از سال‌ها حضور در آموزش و پرورش و دیگر حوزه‌های فعالیت فرهنگی و اجتماعی، دیگر چنان گروهی ندیده است. کار شبانه‌روزی کمترین ویژگی کاری این گروه بود. به جزئیات کار، به دقیق‌ترین و جدی‌ترین شکل ممکن اهمیت داده می‌شد؛ جزئیاتی که اهمیت آن‌ها را سالیانی بعد در زندگی خود دیدیم. بسیاری از شاگردان او، ازجمله نگارنده، با الگوبرداری از شخصیت و منش او و همکاران صدیقش مسیر زندگی خود را منطبق با او و ارزش‌هایش تعریف کردند و در دایره تأثیر او، معلم شدند.
سازمان‌دهی گروه و کار گروهی، نگاه شامل و فراگیر به تربیت، مهارت در فن بیان، اهمیت دادن به تقدم و تأخر موضوعی در آموزش، تأکید و کار ویژه بر مهارت‌های ارتباطی دانش‌آموز، تخصصی کردن پرورش مذهبی و خارج کردن آن از کلیشه‌های رایج، درونی‌سازی آموختن در نهاد شاگردان، تثبیت ورزش روزانه در زندگی ایشان، آموختن برابری اجتماعی در مدرسه به همه ما دانش‌آموزان، ایجاد و تقویت تشخیص بصری؛ تنها بخشی از تمایزهای روش صبوحی از مشهورات زمانه در تعلیم و تربیت بود. نگارنده درباره مفهوم واقعی و میزان اهمیت هر یک از عناوین ذکرشده و روشی که صبوحی برای پیاده‌سازی هر کدام به کار می‌بست می‌تواند صفحات چندی شرح دهد اما از بیم خروج از حوصله بحث قلم فرو می‌کشد؛ هر چند که نتایج این تمایزبخشی، به درخشندگی تمام در فارغ‌التحصیلان مدرسه‌های مدرس و صالح و مجتمع آموزشی امیر آشکار است.
اکنون صبوحی از میان ما رفته است؛ ولی شور وجود او هست؛ شوری که جانم را و جانمان را می‌گدازد تا سرخ شویم و آبدیده گردیم؛ باشد که میراث‌دار صالحی باشیم برای آنچه او زندگی بر سرش نهاد.
رحمت واسعه خداوند بر آن بنده هدایت‌شده (مهدی) در طریق حق، كه صبوحی ولاء از اهل‌بیت علیهم‌السلام ستانده و نوشیده بود و بسیاری را به این راه فراخواند.
* مهدی صبوحی دوم تیر ۱۳۳۷ در تهران متولد گشت. تحصیلات خود را در دبیرستان علوی به پایان رساند و در رشته روانشناسی دانشگاه تهران دانش آموخت. در سال ۱۳۵۸ همراه با گروهی از دوستان و همفکرانش مدیریت و اداره مدرسه راهنمایی مدرس را بر عهده گرفت. به گوشه ای از نتایج درخشان تلاش او و گروهش در این مدرسه و دو مدرسه صالح و مجتمع آموزشی امیر که در پی آن تاسیس شدند در فوق اشاره شده است. نگارنده افتخار شاگردی ایشان و یاران صدیقش را در مدرسه مدرس دارد.
این یادداشت پیش از این در سایت خبری الف منتشر شده است.
4747
نظر شما