ما داریم می‌آییم

وقتی می گوید که بعد از صدام شبی 600 نفر از زائران را از مرز رد می کرده با این سئوالم مواجه شد که آیا او هم آنها را در بیابان رها می کرده یا نه که با جدیت میگوید: پسرم را پشت خانه ام کشته ندیدم که زوار امام حسین را سرگردان کنم. شب ها زوارها را می بردم آن ور مرز و به قوم و خویشان می سپردم. فامیل اصغر در عراق بودند و با سرنگونی صدام قوم و خویش ها به هم رسیده بودند تا اولین رفت و آمدهایشان با رد و بدل کردن زائرانی ایرانی که چندین سال سودای زیارت کربلا را در سر داشتند مقارن شود. دوره ای که ایرانیان زیادی بدون هیچ مجوزی وارد خاک عراق شدند تا خود را حرم های 6امام معصوم و یک اسطوره برسانند.

خانه اصغر حبیبی اولین خانه قبل از ورود به خاک عراق است. پیرمرد سیه چرده مهرانی که خانه اش مکانی برای اسکان زائرانی است که هوای کربلا در سر دارند و لاجرم شب را باید در خانه او اطراق کنند.

پدر شهید است و وقتی از خاطره های سالهای جنگ می گوید که«زنها و بچه ها را فرستادیم و مردها ماندیم» یکباره یادش می آید که چه زراعتی داشته و چه پسری که با آمدن صدام همه اش از او گرفته شد.

«صدام که آمد» یعنی وقتی نیروهای عراقی به ایران حمله کردند و وقتی می گوید«صدام همه جا را با خاک یکسان کرد» یعنی لشکر عراق همه جا را از روستای بهرام آباد که صفر مرزی ایران و عراق بود و الان نیست را تا همین شهر مهران در هم کوبید تا هیچ نشانه ای نماند.

« جنگ که تمام شد دولت 500 هزارتومن برای ساختن خانه داد که هنوز داریم ماهی 25هزارتومن به دولت می دهیم» این را اصغر حبیبی می گوید.

وقتی یکی از همسفران از رودخانه «گاوی» می پرسد سر خاطرات اش را با «ما می آییم» باز می کند. پیرمرد شعار و نوحه بسیجی ها را نصفه و نیمه در ذهن دارد و به همین اکتفا می کند و با فارسی که شیرینی ته لهجه کردی اش به جان می نشیند می گوید که بسیجی ها از این ور می خواندند ما داریم می آییم و بعد دسته دسته ساکت به پشت خط می بردنشان. پیرمرد می گفت عراق همه این مناطق را مین گزاری کرده بود و بسیجی ها به عشق کربلا میهمان مین ها می شدند و بعد بدن های بی جانشان بی سرو صدا از شهر خارج می شد.

کربلا، کربلا! ما داریم می آییم