اگر حدادعادل با لاریجانی رقابت می کرد؛ نتیجه انتخابات هیات رئیسه چه بود؟

واقعیتی که در کاهش آرای نسبی رئیس و نواب رئیس مجلس نهفته شده و از ضعف تشکیلاتی فراکسیونی حکایت دارد که روزگاری برای پیروزی بر فراکسیون اقلیت، روی نمایندگان رای اولی سرمایه گذاری کرده و آنها را چنان بسیج می نمود که نسبت آرای غلامعلی حدادعادل به علی لاریجانی در مجلس هشتم 50 به 161 و در مجلس نهم 89 به 177 بود. اگرچه رای امروز لاریجانی از رایی که در آغاز مجلس نهم از آن خود کرد، بیشتر است (187 در مقایسه با 177) اما از 213 رای او در انتخابات هیات رئیسه سال گذشته 26 رای کمتر است. شاید همان 26 رایی که به بیرانوند نامزد فراکسیون اقلیت برای ریاست مجلس نهم تحصیص یافت. نماینده ای که حتی اعتبارنامه اش هم با تاخیر در مجلس به تصویب رسید.

بر کسی پوشیده نیست که اگر حدادعادل بار دیگر حاضر به رقابت با لاریجانی می شد، آرایی بیش از مجموع بیرانوند و بخشایش که امروز با لاریجانی رقابت کردند (58 رای) را کسب می کرد. وقتی الیاس نادران به عنوان نامزد اختصاصی فراکسیون اقلیت برای نایب رئیسی 134 رای را به خود اختصاص می دهد، حدادعادل چقدر رای می توانست داشته باشد؟ در اینکه او برای سومین بار عرصه را به لاریجانی واگذار می کرد، هم شکی نیست اما به نظر می رسد که انتخابات امروز زنگ خطری را برای فراکسیون رهروان و اعتدالگرایان مجلس به صدا در آورده است. زنگ خطری که تک مضراب های آن در جلسات بررسی رای اعتماد به وزرای کابینه یازدهم و جلساتی که منجر به ارائه کارت زرد به وزرای دولت تدبیر و امید می شد نیز شنیده شده بود اما اگر توجه لازم به آن می شد شاید امروز باهنر نایب رئیس اول مجلس بود و کرسی های اقلیت در هیات رئیسه از دو کرسی به سه تا افزایش نمی یافت. مضراب هایی که ضرباهنگش شتاب گرفته و اگر همچنان نشنیده گرفته شود، انتخابات مجلس آتی را هم می تواند تحت الشعاع قرار دهد. اگر چه اوج موج آفرینی آنان در فضای عمومی کشور که طالب عقلانیت است، سونامی نخواهد آفرید اما نگاهی به آینده دور می طلبد که حتی نسیم های اردگاه رقیب نیز رصد شود تا جناحی که به تازگی سکان امور را از افراط گرایان بازپس گرفته، دچار «اثر پروانه ای» نشوند.

شاید نگاهی به این جدول بتواند نگاهی به دورنمای دو یا پنج سال بعد در میان برنامه ریزان و تصمیم گیران این جریان بیافریند.