چاوز در تهران،مادورو در کاراکاس

درحالی که سفارت بولیوی در تهران برای زنده نگه داشتن نام چاوز کتاب آبی او رادر نمایشگاه بین المللی کتاب رایگان توزیع می کرد،دولت جدیدایران-در اقدامی به نظر من مثبت- به دلیل ناکارایی به قرارداد همکاری بین پتروپارس و شرکت نفت ونزوئلا پایان داد و در کاراکاس هم یاران نزدیک چاوز یکی یکی به ضرب گلوله کشته می شوند.اولین ترور ،رییس سابق اطلاعات ملی و سپس محافظ شخصی چاوز از گارد ریاست جمهوری را از میان می برد.

صحنه ی داخلی و بین المللی ونزوئلا،همراه با نگاه ها به آن کشور به سرعت در حال تغییر است.به نظر می رسد تاریخ مصرف شعارهای تند سوسیالیستی و مبارزه سرخ ها با امپریالیسم جهانی با ورود به صف کالاهای اساسی از نان وگاز تا دستمال توالت(که مردم همیشه کمبودجدی دارند)رو به پایان و رنگ باختن است.مادرو از ابتدای انتخاب جز سخنرانی های پرحرارت و انفعال در عمل دستاوردی نداشته است.این نشان می دهد که جریان پوپولیسم هم رهبری توانمند با همان ویژگی می خواهد که احساسات دیگران را به هیجان آورد که مادورو فاقد ان است.از ابتدا مادور به اوج گرفتن تنش ها ضمن حمله مکرر و لفاظی های پرحرارت از ایالات متحده تقاضای گفت و گو می کند و سپس با اوج گیری بحران گفت وگو با مخالفان را در فرایندی مدت دار آغاز می کند.اکنون همگان می دانند ناتوانی در مدیریت داخلی را نمی توان با فرافکنی مستقیم به کاخ سفید و عوامل ان نسبت داد.مداخله ی خارجی تنها بخشی از ماجراست.شاید بعدها سازمان سیا اعلام کند برای ناآرامی فلان مبلغ هزینه کرده است.اما همه می دانند که چاوزچگونه نفت را بی مهابا هزینه کرده است.سوسیالیسم قرن 21 که زمانی با هدف تجدیدنظرطلبی در بن بست سوسیالیسم حکومتی شکل گرفت اکنون گام به گام به شکست خود نزدیک می شود.حتی هانس دیتریش جامعه شناس آلمانی و ابداع کننده تئوری سوسیالیسم قرن21 نیز از اوضاع ناامید شده است.او می گوید:"لفاظی های مادورو در جامعه ی ونزوئلا شکاف انداخته است.مشکل این است که مادورو نه طرح و برنامه ای برای هدایت کشور و نه ابزار لازم برای مدرن سازی اقتصاد آن را در اختیار دارد.تصور او این بوده و هست که با تقلید و سخنوری و رفتارهای چاوز و حفظ مدل اقتصادی او همه چیز ایده ال و خوب خواهد بود."

 

دانشجویان بیشترین قشر معترض به سیاست های اقتصادی و امنیتی دولت هستندو بیشترین میزان بازداشت ها در زندان را دارند.در بخش اقتصاد بلای درآمد نفت اکنون نفرین خود را آشکار کرده است،همان بلای که سر خیلی از دولت ها و کشورهای خاورمیانه می آورد.مادورو سخت و دیرهنگام ،اما به تدریج دریافته است که با کشور تقسیم شده به دو بخش موافق و مخالف نمی شود حکمرانی کرد و در رویا نمی شود به جامعه ی بی طبقه دست یافت.شاید بخشی از آموزه های فلسفه هندی او اکنون در رفتار ملایم با مخالفان به کارش بیاید. اما اگر توافق با مخالفان حاصل نشود و بازیگران منطقه ای میانجی نشوند،حوادثی سخت تر در راه است.چرخش از چپ خیلی زود فرا می رسد و همان سناریوی بعد از سیمون بولیوار برای چاوز ایحاد می شود که گفت جانشینان هم همه چیز را خواهندباخت. مردم هیچ کشوری تا زمانی طولانی در انتظار آرمان های سوسیالیست ها نمی مانند تا مشکلات معیشتی آن ها را با آرزوها،آرمان های مبهم و نامشخص و شعارها وسرکوب نیمی از مردم برطرف کند.دیگر همگان می دانند که توسعه با حرکت های پوپولیستی در تضاد مستقیم قرار دارد،شاید چند سالی فردی را به ریاست برساند،اما آنچه سپس برجای می ماند،تقاضاهایی برجای مانده با تعهداتی عمل نکرده است،وعده های بی سرانجام در دنیای سیاست.