دشواری این مرحله از مذاکره، اگرچه در تهیه پیش‌‌نویس نهایی به‌لحاظ پیچیدگی پرونده کهنه انرژی هسته‌ای ایران و پذیرش ادبیات حقوقی و سیاسی آن است، اما ریشه این دشواری را آمریکا و روسیه بنیاد نهادند. آمریکا سالهاست هر نظام حقوقی بینالمللی را ذیل قدرت نظامی و اقتصادی خود تعریف می‌کند، در حالی که خود را «قدرت فائقه» در جهان می‌خواند. قوانین تجارت آزاد بینالمللی، گروگان روش تحریم از سوی آمریکا شده است. آمریکا از دو بازوی برتری قدرت، نظامی (جنگ) و یا تحریم (بایکوت هر کشور) استفاده می‌کند. در این تعریف از «قدرت فائقه» است که اتحادیه اروپا در حد مجری دستور‌العمل‌های کاخ سفید در صحنه روابط بین‌الملل ظاهر می‌گردد و سازمان ملل فاقد قدرت بازدارنده و یا تاثیرگذار شده است.
آنچه که امروز در عرف بین‌الملل «جامعه ملل» خوانده می‌شود، باز تعریف قدرت آمریکا شده است و در حالیکه «جهانی شدن» و قواعد آن محصور در تعریف «آمریکایی شدن» گردیده، حقوق بشر و یا دمکراسی نیز در قاب قدرت فائقه آمریکا توجیه و رد یا قبول می‌گردد!
اما چرا دولت روسیه شریک این هرج و مرج بینالمللی است؟ بیش از یک دهه مسکو معادله مماشات با آمریکا و دریافت «سهم» از این مماشات را در دستور کار خود داشت. در دوران ریاست جمهوری مدودف، مسکو به واشنگتن امتیاز می‌داد تا مگر وام‌های دلاری دریافت کند. آمریکایی‌ها از روسیه امتیاز گرفتند امّا دلاری به‌دست مدودف ندادند.
اگر آن روزها که قطعنامه‌های ظالمانه در شورای امنیت سازمان ملل به تصویب رسید، روسها نه تنها اعتراضی نکردند بلکه به سیاست تحریم‌های آمریکا چراغ سبز نشان دادند. اگر در افغانستان و عراق، روسها چشم خود را بر مسیر جنگ و اشغال بستند، امروز خود گرفتار همان سیاست‌های تحریم از سوی آمریکا و همراهان اروپایی او شده‌اند.
ناتو سازمان نظامی غرب که روزی روزگاری در کنار برلین شرقی و غربی آرایش نظامی داشت، اکنون به پشت دیوارهای مسکو رسیده است و با بحران اوکراین، مسکو خود را در بحران پیچیده و عمیق به‌خصوص در برهم خوردن توازن بینالمللی می‌بیند. سیاست دولت روسیه در بیش از یک دهه گذشته با مماشات با دولت آمریکا، گام به گام موضوع پرونده انرژی هسته‌ای ایران را به یک معضل بینالمللی سوق داد.
17302
نظر شما