وصیت خدا

       عوامل متعددی برای این درستی  دخیلند.از فرهنگ و اقتصاد تا سیاست. بی تردید فرهنگ عنصر بنیادین و اساسی است. فرهنگی که ارزشها ، آیینها و علم و آگاهی آن را می سازد. و در رفتارها متجلی می شود. ارزشهای اخلاقی به قدرت اجتماعی منجر می شود و به چگونگی رابطه ها بستگی دارد. رفتارهایی چون صله رحم،همیاری و مددرسانی ،عدل و انصاف ، مهربانی، سپاسگزاری و شکرگزاری و... از جمله ارزشهایی که نشان دهنده پیوند محکم خانوادگی و اجتماعی است ، احترام متقابل می باشد. احترام کوچکترها به بزرگترها و احترام بزرگترها به کوچکترها. ابراز سپاس و شکرگزاری. به گفتار و کردار.همانطور که شکرخداوند نعمت ها را افزون می کند،سپاس و شکرگزاری اعضاء خانواده و جامعه از یکدیگر سبب استحکام پیوندها و مایه افزونی دوستیها ،مایه نشاط و امید وسرزندگی می گردد.چنانچه عذرخواهی از کار خطا موجب آرامش خاطر و علاقه مندی می شود. زبان سپاس و تشکر و عذرخواهی نشانه های شخصیت سالم و کمال وجودی است که در اثر تربیت حاصل می شود. تربیتی که در درجه اول خانواده به ویژه مادر در آن نقش موثر دارد و بعد جامعه و نهادهای اجتماعی. این صفات نیک درخانواده پروریده  می شود ودر محیط های فرهنگی و اجتماعی و رسانه ای مورد تاکید وتثبیت قرارمی گیرد. متاسفانه بسیار مشاهده می شود که کودکان و نوجوانان ما واجد این شایستگیها نیستند. و البته کم نیستند بزرگترهایی که اینچنینند. همان طور که ناسپاسان نعمتهای خداوند زیادند ناسپاسان درخانواده و اجتماع هم فراوانند. درحالیکه مردم برای مراقبتهای جسمی و تغذیه و امور تحصیلی فرزندانشان حساس و هزینه های سنگینی می کنند، به تربیت وجودی و شخصیتی آنها بسیار کم توجه اند. کم توجهی ای که نتیجه آن دامنگیر خودشان و جامعه شده و آثار نامطلوب تری در انتظار خواهد بود. چرایی این بی توجهی خود بحث مفصلی را می طلبد. 

سپاس گزاری و شکرگزاری زحمات مادر و پدر کار نیکویی است و داشتن روزی به نام مادر شایسته مقام مادر.اما این شکر و قدردانی باید امری ساری و جاری و فراگیر دائمی باشد. نه اجرای یک مراسم در یک روز از سال.مردمی که قران کتاب آنها و انسانهای کامل چون پیامبر خدا محمد(ص)، فاطمه (س) وفرزندان پاکش راهنما ورهبر آنها ،باید دراین مورد زبانزد مردم جهان باشند.
داشتن گفتار و کردارنیک با پدر و مادر می تواند یک آزمون مهم شخصیت باشد. اگر می خواهید ببینید فردی شخصیت سالم دارد حتما این گزینه را لحاظ کنید. روابط او و پدر و مادرش را در نظر بگیرید. این آزمون برای عده ای سخت می شود. بویژه زمانی که پدر و مادر علیل و مریض باشند و نگهداری آنها مشقت داشته باشد،پای خیلی از مدعیان می لنگد و مردود می شوند. تنها عشق است که در چنین شرایط کار ساز می شود. همان عشقی که مادر به واسطه آن بدون هیچ چشمداشتی سالها سختی را به خاطر فرزند تحمل می کند و در همان حال بیماری دعایش می کند حتی اگر ازاو دلگیر باشد. و چه بسا آرزوی مرگ کند تا فرزندش به خاطر او به سختی نیافتد.
بیاییم خود را به تربیت رب العالمین بسپاریم و وصیت او را به قلب و جان بپذیریم که شکرخود و والدین را در کنارهم آورد.و اگرستایش غیرخودش جایزبود بی تردید آنها پدرو مادربودند.
۞ وَوَصَّیْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَیْهِ إِحْسَانًا حَمَلَتْهُ أُمُّهُ کُرْهًا وَوَضَعَتْهُ کُرْهًا وَحَمْلُهُ وَفِصَالُهُ ثَلَاثُونَ شَهْرًا حَتَّى إِذَا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَبَلَغَ أَرْبَعِینَ سَنَةً قَالَ رَبِّ أَوْزِعْنِی أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ الَّتِی أَنْعَمْتَ عَلَیَّ وَعَلَى وَالِدَیَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَأَصْلِحْ لِی فِی ذُرِّیَّتِی إِنِّی تُبْتُ إِلَیْکَ وَإِنِّی مِنَ الْمُسْلِمِینَ ﴿۱۵/احقاف﴾ و انسان را [نسبت] به پدر و مادرش به احسان سفارش کردیم مادرش با تحمل رنج به او باردار شد و با تحمل رنج او را به دنیا آورد و باربرداشتن و از شیرگرفتن او سى ماه است تا آنگاه که به رشد کامل خود برسد و به چهلسال برسد مى‏گوید پروردگارا بر دلم بیفکن تا نعمتى را که به من و به پدر و مادرم ارزانى داشته‏اى سپاس گویم و کار شایسته‏اى انجام دهم که آن را خوش دارى و فرزندانم را برایم شایسته گردان در حقیقت من به درگاه تو توبه آوردم و من از فرمان‏پذیرانم.
۞وَوَصَّیْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَیْهِ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ وَهْنًا عَلَى وَهْنٍ وَفِصَالُهُ فِی عَامَیْنِ أَنِ اشْکُرْ لِی وَلِوَالِدَیْکَ إِلَیَّ الْمَصِیرُ ﴿لقمان/۱۴﴾
و انسان را در باره پدر و مادرش سفارش کردیم مادرش به او باردار شد سستى بر روى
سستى و از شیر باز گرفتنش در دو سال است [آرى به او سفارش کردیم] که شکرگزار من
و پدر و مادرت باش که بازگشت [همه] به سوى من است
۞وَقَضَى رَبُّکَ أَلاَّ تَعْبُدُواْ إِلاَّ إِیَّاهُ وَبِالْوَالِدَیْنِ إِحْسَانًا إِمَّا یَبْلُغَنَّ عِندَکَ الْکِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ کِلاَهُمَا فَلاَ تَقُل لَّهُمَآ أُفٍّ وَلاَ تَنْهَرْهُمَا وَقُل لَّهُمَا قَوْلًا کَرِیمًا ﴿۲۳/اسراء﴾وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ وَقُل رَّبِّ ارْحَمْهُمَا کَمَا رَبَّیَانِی صَغِیرًا (24/اسراء﴾
و پروردگار تو مقرر کرد که جز او را مپرستید و به پدر و مادر [خود] احسان کنید اگر یکى
از آن دو یا هر دو در کنار تو به سالخوردگى رسیدند به آنها [حتى] اوف مگو و به آنان
پرخاش مکن و با آنها سخنى شایسته بگوى(23)و از سر مهربانى بال فروتنى بر آنان بگستر
و بگو پروردگارا آن دو را رحمت کن چنانکه مرا در خردى پروردند(24)
وصیت او را برنامه زندگی قراردهیم و هر روزرا روز مادر و پدر کنیم و آن را بخشی از زندگی قرار دهیم . حالشان را بپرسیم ، درآغوششان بگیریم، به مشکلاتشان رسیدگی کنیم ، برای آنها بگوییم و ازآنها بیاموزیم ، به چهره اشان نگاه کنیم و...
و گوش جان به کلام رسول او وجانشینانش که مربیان ومروجان اخلاق نیکو و حیات طیبه بودند بسپاریم و گفتار و رفتارمان را به معنی آنها بیارائیم تا در نزد پدر و مادرمان آداب ادب بجا آوریم.شکرگزاری کنیم که شکرخدا دراین است.
امیر المؤمنین علی(ع):
بر الوالدین اکبر فریضة. بزرگترین و مهمترین تکلیف الهی نیکی به پدر و مادر
است.میزان الحکمة، ج 10، ص 709.
قال الصادق(ع):
بر الوالدین من حسن معرفة العبد بالله اذ لا عبادة اسرع بلوغا بصاحبها الی رضی الله من
حرمة الوالدین المسلمین لوجه الله تعالی.
امام صادق(ع) فرمود:نیکی به پدر و مادر نشانه شناخت شایسته بنده خداست. زیرا هیچ
عبادتی زودتر از رعایت حرمت پدر و مادر مسلمان به خاطر خدا انسان را به رضایت خدا
نمی رساند.بحار الانوار، ج 74، ص 77
عن رسول الله(ص) قال:
بروا اباءکم یبرکم ابناءکم، عفوا عن نساء الناس تعف نسائکم.
رسول خدا(ص) فرمود:به پدرانتان نیکی کنید تا فرزندانتان به شما نیکی کنند، از زنان مردم
چشم پوشی کنید تا دیگران نسبت به زنهای شما چشم پوشی کنند.کنز العمال، ج 16، ص 466
عن ابی ولاد الحناط قال:
سالت ابا عبد الله(ع) عن قول الله:و بالوالدین احسانا (1)
فقال: الاحسان ان تحسن صحبتهما و لا تکلفهما ان یسالاک شیئا هما یحتاجان الیه.
ابی ولاد می گوید:
معنای آیه «و بالوالدین احسانا» را از امام صادق(ع) پرسیدم، فرمود:احسان به پدر و مادر
اینست که رفتارت را با آنها نیکو کنی و مجبورشان نکنی تا چیزی که نیاز دارند از تو
بخواهند. «یعنی قبل از درخواست آنان » نیازشان را برطرف کنی .بحار الانوار، ج 74، ص 79
عن ابی عبد الله(ع) قال:
من نظر الی ابویه نظر ماقت، و هما ظالمان له، لم یقبل الله له صلاة.
امام صادق(ع) فرمود:کسی که از روی نفرت به پدر و مادرش که باو ستم کرده اند نگاه
کند، نمازش در درگاه الهی پذیرفته نمی شود.اصول کافی، ج 4، ص 50