به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، بعضی از جامعه‌شناسان معتقدند تبعیض‌هایی که وجود دارد، سرخورده شدن زنان و پاسخ ندادن به مطالبتشان نقش مهمی در این موضوع داشته است.
شیرین احمدنیا، جامعه‌شناس و عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی در این زمینه می‌گوید: ما در سال‌های اخیر پیشرفت چشمگیری در باسوادی زنان و تحصیلات دانشگاهی‌شان داشته‌ایم و این افزایش آگاهی به همراه خودش انتظاراتی را ایجاد می‌کند و انتظار می‌رود که به اشتغال و فعالیت‌های اجتماعی و اقتصادی منجر شود و پتانسیل پنجاه درصد کشور به فعل دربیاید. متاسفانه می‌بینیم که عدم تناسب قابل توجهی وجود دارد و فارغ‌التحصیلان دانشگاهی زن به همان نسبت ورودشان به عرصه تحصیلات دانشگاهی، جذب بازار اشتغال نمی‌شوند و بنا به آمارهای موجود بیکاری زنان دوبرابر مردان است. اینها برمی‌گردد به ذهنیتِ غالبِ کم و بیش سنتی که تداوم داشته و جایگاه اصلی زنان را در خانه می‌دیده است. این عدم تناسب افزایش سطح تحصیلات و آگاهی زنان با آمار مشارکت اقتصادی‌شان، سرخوردگی‌هایی ایجاد می‌کند چون زنان رشد پیدا کرده‌اند ولی موانع مختلفی هست که مانع حضور آنها در جامعه می‌شود. به همین ترتیب حضور زنان را در عرصه‌های سیاستگذاری، مدیریتی و اجرایی خیلی پایین می‌بینیم. فقط هم مردان باعث این قضیه نیستند، بلکه نوع تفکر خود زنان هم هست که تاثیر گذار است. مثلا این تفکر که نقش اصلی زن محدود به خانه و خانواده است و زنان مسئولیتی در قبال جامعه خود ندارند، و اولویت ها به مادری و همسری خلاصه می‌شود. البته اینها بیشتر ذهنیت نسل های قبل است و در نسل های جوان تر که ایده آل ها و ارزش های نوینی در سر دارند، با شوقی که برای حضور فعال در جامعه در میان شان دیده می شود، الان با این سرخوردگی‌ها برای عدم پذیرششان در فضای کار و فعالیت های شغلی مواجهیم ضمن این که بیکاری با فقر همراه می‌شود و فقر آسیب اجتماعی به دنبال می‌آورد. آسیب اجتماعی هم متوجه هر دو جنس است و امروزه دیگر زن و مرد ندارد!
معصومه آباد عضو شورای شهر هم درباره این موضوع می‌گوید: یک مشکل از پشت نگاه مردانه به مساله زنان نگاه کردن است و مساله دیگری که وجود دارد این است که بعضی از مسائل در نزاع داخلی زنان حل نشده است و اگر حل شود فرصت‌های بهتری در اختیار زنان گذاشته می‌شود. توانایی‌های زنان در حوزه فرهنگی و اجتماعی بالاست ولی این تنها کاری نیست که می‌توانند انجام دهند. چرا هروقت می‌خواهیم مشارکت زنان را در جامعه تعریف کنیم فقط به یک بعد آن توجه میکنیم؟ اینطور نیست که مثلا در حوزه برنامه‌ریزی شهری زنان نمی‌توانند کار کنند و فقط در امور بهداشتی و فرهنگی باید فعالیت کنند. استعدادهای ظرفیت پنجاه درصدی چطور می‌خواهد نادیده گرفته شود؟ به اعتقاد من با حفظ کیان خانواده میتوان از این ظرفیت استفاده کرد.
توران ولی‌مراد، فعال امور زنان و دبیر ائتلاف اسلامی زنان هم معتقد است: وقتی کل جامعه به زنان القا کند که تو ابزار جنسی هستی، توقع داریم چه اتفاقی بیفتد؟ من در دیداری که با وزیر کشور داشتم گفتم دختران ما قرار است شبیه چه افرادی شوند؟ گفت پسرانمان قرار است شبیه چه کسی شوند؟ گفتم شبیه شما، شبیه رییس‌جمهور، سفرا، وزرا، شبیه الگوهای دیگری که برایشان وجود دارد. اما دخترهای ما قرار است شبیه خواهر و مادر و معلم و استادشان شوند چون آسمان ایران را از زنانی که می‌توانستند به عنوان ستاره در آن بدرخشند خالی کرده‌ایم و آنها هیچ الگویی ندارند. رسانه‌ها و فیلم‌ها و قوانین قرار است چه الگوهایی به دختران ما بدهد؟ وزیر زنی که در دولت قبلی داشتیم به چه راحتی از کار کنار گذاشته شد و بعد هم در دولت بعدی با این که آقای روحانی قول داده بود اما این راه را ادامه نداد. همه اینها می‌تواند باعث سرخوردگی دختران شود و فکر کنند فرصتی برای پیشرفت در اختیارشان قرار داده نمی‌شود. این آسیب‌های اجتماعی که از آنها نام برده می‌شود مثل بالا رفتن سن ازدواج، افزایش طلاق، خانه‌های مجردی، ارتباطات خارج از خانواده و... ریشه در جایی دارد که ما ریشه را رها کرده‌ایم و فقط به این معلول‌ها توجه نشان می‌دهیم.
برای خواندن متن کامل نظر این سه کارشناس که در میزگردی در خبرآنلاین درباره این موضوع گفت‌وگو میکردند، می‌توانید اینجا را بخوانید.
47234
نظر شما