میکلوش یانچو در 92 سالگی درگذشت

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، میکلوش یانچو جمعه پس از یک بیماری طولانی درگذشت. او 92 ساله بود.

یانچو که برای برداشت‌های طولانی و به تصویر کشیدن گذر زمان در حماسه‌های تاریخی صرفا از طریق تغییر لباس، شهرت داشت، سال 1972 در جشنواره کن برای فیلم «سرود سرخ» درباره شورش گروهی کارگر مزرعه در قرن نوزدهم، برنده جایزه بهترین کارگردان شد.

منتقدان در دهه 1960 یانچو را در کنار کارگردانانی بزرگ مانند میکل‌آنجلو آنتونیونی و اینگمار برگمان رده‌بندی می‌کردند.

یانچو 27 سپتامبر 1921 در شهر کوچک واک در شمال بوداپست به دنیا آمد. پدر و مادر او مهاجرانی از ترانسیلوانیا بودند که زمانی بخشی از مجارستان بود.

او گفت: «مادرم رومانیایی بود. در زندگی شخصی، اعضای خانواده دوست بودند، اما به لحاظ سیاسی در تقابل با هم قرار داشتند... برای من این یک درس بزرگ بود. آن تقابل - که کمتر هم خشونت‌آمیز بود - هرگز مشکلات مربوط به هویت ملی را حل نخواهد کرد.»

یانچو بین آوریل تا نوامبر 1945 زندانی جنگی شوروی سابق بود. او در 1946 به حزب کمونیست پیوست.

او زمانی با خلاصه کردن تمرکز اصلی فیلم‌هایش، گفت: «همیشه به این مسئله فکر می‌کردم که آیا یک فرد می‌تواند از تاریخ عبور کند؟»

یانچو پس از کارگردانی چند فیلم کوتاه در دهه 1950، سال 1963 به خاطر استعداد استثنایی و سبک خلاقانه خود در فیلم «Cantata» مورد توجه بیشتر قرار گرفت.

او اوایل دهه 1970 در ایتالیا زندگی می‌کرد و فیلم «Vices and Pleasures» را در این کشور ساخت که درباره خودکشی رودولف، آرشیدوک اتریش و معشوقه او در 1889 است. فیلم یانچو به خاطر برخی صحنه‌ها در ایتالیا ممنوع و او به چهار ماه زندان محکوم شد. او بعدها به این حکم اعتراض کرد و تبرئه شد.

«گردآوری» (1965)، «سرخ و سفید» (1967) و «سکوت و فریاد» (1968) از موفق‌ترین فیلم‌های اوست.

یانچو بین 1999 تا 2006 مجموعه‌ای شامل شش فیلم ساخت که به ماجراهای اغلب ابزورد کاپا و پپه، دو ضدقهرمان کمیک با بازی زولتان موچی و پیتر شرر، می‌پردازند.

یانچو استاد آکادمی فیلم بوداپست بود و بین 1990 تا 1992 در موسسه ارتباطات دانشگاه هاروارد تدریس می‌کرد. او سال 1979 در جشنواره کن، سال 1990 در جشنواره ونیز و سال 1994 در بوداست جایزه یک عمر دستاورد دریافت کرد.

هالیوود ریپورتر / 31 ژانویه / ترجمه: علی افتخاری

5858