البته همان طور که انتظار می رفت ، این انتخاب حرف و حدیث های بسیاری هم داشت. کاری که نفسش زیبا بود اما خیلی عجله ای انجام گرفت ، خیلی دور از ذهن هم نبود که چالش هایی به همراه داشته باشد. اینکه هیات انتخاب بهترین ها و رای دهندگان شامل 10 نفر باشند ، اینکه ابزار سنجش تنها مبتنی بر شهود باشد ، حاصلش می شود همین انتخاب ها. انتخاب هایی که حتی مجریان درون استودیوی پخش برنامه شبکه سوم سیما هم به آن خدشه وارد کنند و مدام بپرسند چطور رحمتی بهترین بازیکن سال نشده است؟
فارغ از اینکه یکی از اعضای صاحب رای در انتخاب بهترین ها ، نماینده همان رسانه بوده است.
جشن برترین ها ، یک تجربه شیرین بود البته با اشکال. استقلال قهرمان لیگ شده بود و پس باید بهترین تیم جشنی می شد که اسمش بود برترین های لیگ برتر! پس خیلی ساده می شد گفت قهرمان جام حذفی یا تیم دوم لیگ نمی توانند برترین تیم باشند. این مراسم اما در حقیقت 3 جایزه اصلی داشت. بهترین تیم ، بهترین مربی و بهترین بازیکن.
جایزه اول که درست مثل جایزه بهترین گلزن تکلیفش مشخص بود پس باید جوایز دیگر به نوعی منصفانه تفسیم می شدند. جوایز دیگر هم اما مدعیانی داشتند بدون هیچ سنجه ای برای انتخاب.
مثلا برای انتخاب مربی 3 گزینه وجود داشت: قلعه نویی ، فرکی و کرانچار.
یکی مربی تیم قهرمان لیگ بود که تیمش را هم به جمع 8 تیم برتر آسیا برده است. دیگری در لیگ سوم شده بود و قهرمان جام حذفی. این دو البته تفاوتی بزرگ با مربی سوم داشتند. استقلال و سپاهان تقریبا با بهترین بازیکنان ایران تا این موفقیت ها پیش آمده بودند و بهای بازیکنان شان میلیاردی بود اما فرکی تیمی با میانگین زیر 25 سال به سهمیه آسیایی رسیده بود. چالش برای انتخاب مربی ، چالشی بزرگ بود. بی شک اعضای کمیته انتخاب هم حتما در زمان رای دادن شان به این نکات توجه کرده اند و چه بسا فرکی رای بیشتری از قلعه نویی آورده بود اما وقتی قرار به انتخاب از میان 10 نفر باشد ، باید ملاحظات مختلفی رعایت شود. ملاحظاتی چون این:« مگه می شه مربی قهرمان لیگ ، مربی برتر نباشه؟ مگه می شه کسی که 4 تا قهرمانی در لیگ برتر آورده امسال هم قهرمان شده را مربی منتخب نگذارید؟ » باید دید چه بر فضای آن جلسه گذشته که در نهایت دومین جایزه مهم هم به استقلال رسیده است. جایزه ای که البته هیچ کس نمی تواند برای داده شدنش به قلعه نویی از سازمان لیگ و اعضای هیات انتخابش ایرادی بگیرد.
سومین و مهمترین جایزه مراسم اما جایزه انتخاب بهترین بازیکن بود. جایزه ای که سخت تر از همه جوایز دیگر بوده است. بی شک اعضایی که در جلسه هیات انتخاب حضور داشتند برای این تصمیم دلالی داشتند . حتما اگر از آنها که رایی داشتند پرسیده شود ، می توانند برای کارشان استدلال هم بیاورند.
3 گزینه برای بهترین بازیکن سال. محرم نویدکیا ، مهدی رحمتی و پژمان منتظری. از میان این سه نهایت محرم جایزه اصلی را برد. اینکه او بازیکنی موثر برای سپاهان است ، جای هیچ تردیدی ندارد اما آنچه اجازه اعتراض را به منتقدان می دهد این است: رحمتی 22 کلین شیت داشته و با بازی های موفق خود بیشترین نقش را در قهرمانی استقلال داشته است.
اینکه در جلسه هیات انتخاب چه گذشته را تنها رای دهندگان تنها می دانند اما قطعا معترضان هم حق گلایه را دارند. آنها می توانند مثل مزدک میرزایی به آمارهای لیگ استناد کنند و ایراد بگیرند. شاید حتی گروهی بتوانند این انتخاب را متاثر از اتفاقات تیم ملی کنند اما شاید هیات انتخاب هم عذرهای دیگری داشته باشد. معذوراتی مثل اینکه حتما نمی توانستند همه جوایز را یکجا به یک تیم بدهند یا ...
آنچه هست اگر برای اعطای چنین جوایز مهمی از ماه ها قبل برنامه ریزی شود. اگر اعضای هیات انتخاب دایره ای وسیع تر باشند. اگر ابزار سنجه آماری به کار برده شود ، بی شک خیلی بهتر می توان تشخیص داد توپ طلا مثلا حق نویدکیا بوده است یا مهدی رحمتی و دیگر بازیکنانی از لیگ که اصلا حتی اسم شان به میان نیامده است. البته باید این تجربه را با اشتباهات احتمالی اش پذیرفت و به سوی روزهای بهتر و انتخاب های دقیقتر پیش رفت.
4141
نظر شما