آقا! اعتدال یعنی رعایت حق همه

شعار اعتدال برای چه طرح شد؟ آیا دلیلش جز این بود که طی این هشت سال افراط گرایی و ایجاد سروصدا به جای عقل و خرد و منطق، شاخص کلی حاکم بر اداره کشور در سطح کلان  شده بود؟‌ آیا جز این بود که همه تجربه ها و مجرب های قبلی کنار گذاشته شدند و به دلخواه یک نفر یا حداکثر دو سه نفر، در صحنه اجرایی کشور و نیز سیاست خارجی، با تحکم و افراط برخورد شد و اغلب هم به جایی نرسید و در انتخابات تازه از سوی اکثریت مردم رد شد.
.. و اما این روزها وقتی بحث اعتدال مطرح می شود، عده ای می گویند: این اعتدال را معنا کنید! این تردید، قدری شیطنت آمیز و برای تحریک جریان افراطی و ایجاد فضای تازه برای شروع یک تنش است.
باید گفت، اعتدال آن قدر واضح و روشن است و طی این سالها آن قدر مورد ظلم و اجحاف قرار گرفته که نیازی به تبیین و تعریف ندارد و همه به راحتی درک می کنند که اعتدال چیزی نیست جز رعایت حق همه، اعتدال چیزی نیست جز نگاه داشتن همه امکانات و استعدادها در صحنه. چیزی نیست جز کنار گذاشتن حرفهای نادر و شاذ و نامفهوم برای مردم و مراجع و... همان حرفها که برخی از این علما که حالا سوال از اعتدال می کنند خودشان فریادشان از آنها به آسمان رفته بود.

اعتدال چیست؟  یک نمونه ساده اش این است: این که صدا و سیما حقوق همه را رعایت کند نه این که در تبلیغات کاندیداها، یک نفر را تمام قد با تمام هوادارانش نشان دهد و دیگری را فقط خودش را تا سینه اش. گویی اصلا کسی در آن اطراف نیست.
این که وقتی از این سیما به کسی اجحاف می شود،اجازه داشته باشد از حقش دفاع کند. یا آن که اساسا اجازه داده نشود کسی مورد ظلم و ستم قرار گیرد.
به عزیزانی که دنبال مفهوم اعتدال هستند و حالا از ماهیت آن پرسش می کنند، عرض می کنم، اعتدال رعایت حقوق همه مردم است. نه چپ روی اصلاح طلبانه که با افراط گرایی حقوق بسیاری را خدشه دار کرد و نه رویه های اصولگرایان افراطی که روی دیگر افراط را به منصه ظهور نهادند و حقوق شمار دیگری را پایمال کرد.
اعتدال این است که جریان چپ و راست و افراط گرایی کنار گذاشته شده، فکری برای مملکت و جوانانی بشود که طی این سالها فکر و ذهنشان از هم پاشید. جوانانی که مسیرشان را جدا کردند، به دین بد گفتند، از سیاست به خصوص نزدیکی دین به آن بیزار شدند، جوانانی که بیکار ماندند و نتوانستند ازدواج کنند.
مگر وقتی بحث از اعتدال می شود کسی با خانه سازی مهر مخالف است؟ اتفاقا این تنها وعده ای بود که رئیس دولت در مناظرات سال 84 گفت و تا حدودی عمل کرد. این هم البته با پول نفت نه با پولی که حاصل سیاست های اقتصادی استوار برای تقویت اقتصاد ملی کشور باشد. از این بابت متشکریم و دولت بعدی را باید تشویق به ادامه آن کنیم و اگر ایراداتی هم داشته بر طرف کنیم.
اظهار تردید هایی که این روزها در مفهوم اعتدال می شود، در واقع و به یک تعبیر، شروع تحریک به افراط کاریهایی است که هیچ نتیجه ای جز بستن دست دولت آینده نخواهد داشت، آن هم از سوی کسانی که خوش ندارند این مملکت روی آرامش و اعتدال را ببیند و از حالا به قیمت تحمیل هزینه به کشور، به فکر چهار یا هشت سال دیگر خود هستند.
این را هم باید گفت که نقد افراط گرایی به معنای این نیست که همه عناصر دولت چه رسد به نظام، افراطی بوده‌اند. بسیاری از وزراء با آرامش کار خود را دنبال کردند، بسیاری از مدیران میانی برای آبادانی این کشور تلاش کردند. پیشرفت های زیادی در عرصه های علمی به دست آمد. حق آن است که از این افراد هم در دولت جدید استفاده شود و نگاه منفی و حذفی کنار گذاشته شود.
تمام درد در این شانزده سال این بود که دولت ها برای تحقق اهداف و آرمانهای خود، بسیاری از استعدادها را کنار گذاشتند. حالا وقت آن است آن رویه کنار گذاشته شده و بر اساس شایسته سالاری واقعی و بدور از افراط و تفریط کارها پیش برود.
هیچ اشکالی ندارد از وزرای قبلی، از مدیران پیشین، از تمام ادوار گذشته استفاده شود.
در صحنه سیاست خارجی نیز شاهد بودیم که افراط نتیجه ای نداد. رهبری معظم در این اواخر چند بار یادآور شدند که ایران دنبال حل مسأله هسته ای بود اما هر بار امریکا به نوعی صحنه سازی کرده و مانع از حل و فصل قضایا شده است (نقل به مضمون). این سخن حقی است. اگر امریکایی ها واقعا به حل مسائل می اندیشند اکنون که جریان افراطی به کنار رفته و رهبری و رئیس جدید دولت مصرانه دنبال حل و فصل قضایا هستند، روش های تخریبی خود را کنار بگذارد. آنجا هم باید اعتدال باشد و حق ایران باید محفوظ بماند.
خواهش برادرانه این است، عزیزانی که تردید ها را در باره معنای اعتدال شروع کرده‌اند، به جای این کار، کمک کنند تا جلوی تنش های تازه که باز هم چوب لای چرخ مملکت می گذارد گرفته شود. بیشتر تأکید بر همراهی و همدلی دو جناح داشته باشند. بگذارند برای یک بار هم که شده، و بر اساس تجاربی که در این سی و پنج سال بدست آمده، دولتی سر کار آید و رویه ای در پیش گرفته شود که هدف اصلی اش نه حزب بازی و گروه گرایی و خط و خط کشی، بلکه استفاده از تمام استعدادها درست سرجای خودش برای ساخت کشور باشد.
اگر چنین بشود، برای قرن ها این کشور بیمه شده و میراث عظیم و با ارزشی که با خون شهداء بدست آمده است، پابرجا و استوار خواهد ماند و اما اگر نشود، به هر دلیل که باشد، نیرو و امید ملت از دست خواهد رفت و در وقت سختی و دشواری به یاری دولت و نظام نخواهند آمد.