صرف نظر از توجه ویژه داوری به شعر و ادبیات و جامعه شناسی او به شدت به " پیرامون" خود توجه دارد. به همین منظور ابایی ندارد که فی المثل در مورد فوتبال و آثار اجتماعی آن بنویسد و بگوید. شاید گفتن درباره فوتبال در "شان" فلسفه و فیلسوف نباشد اما او مقاله ای در مورد فوتبال نوشته است و از قضا از نظر اهالی ورزش نکات برجسته بسیار دارد. او حتی در طرح پرسش های فلسفی خود گاه از امور روزمره می گوید و مثلا می پرسد چرا ما که موشک به فضا می‌فرستیم قادر نیستیم چراغ های راهنمایی خودمان را تنظیم کنیم؟! واقعیتی که هر روز در خیابان می‌بینیم و هرگز کسی نمی پرسد چرا چنین است و سالهاست نه مهندسین ما نه راهنمایی و رانندگی توجهی نمی کنند شاید به این دلیل که این ها مسایل جزئی است و بی اهمیت.
با این حال ذهن وقّاد و نگاه عمیق و وسعت فکر او عمدتا در سر مقاله ها و مقالاتش هویدا است. تقریبا در مطالب ایشان همواره نکته یا نکاتی بدیع وجود دارد که حاصل " تفکر" است و این موهبت کمی نیست. و البته فهرست و ارجاع و ماخذ کمتر دارد و همین شاید وجه فکری ایشان را برجسته می کند که نشانگر آثار تخصصی خود ایشان است و این در موقعیتی که باید همه چیز منبع و ماخذ داشته باشد چندان خوشایند برخی نیست! همان نکته ای که در مورد مقالات ISI مطرح است. حتما مقاله ایشان را در این باره دیده اید که به اعتبار آن مثلا نمره ارزیابی استادان بزرگ فلسفه چون استاد جهانگیری و دکتر دینانی و دکتر داوری در دانشگاه تهران "صفر" می شود. گزیده بگویم دکتر داوری در آثارش و برخی گفته هایش متبلور است نه مسئولیت هایش در شورای عالی انقلاب فرهنگی یا فرهنگستان علوم یا انتشارات علمی- فرهنگی. او اهل تفکر است تا اهل مدیریت و سیاست گذاری. و من در خلال بیست و چند سالی- در کیهان فرهنگی و در چهره های ماندگار که او را می شناسم هنوزهم بر آنم که بسیار دانش ها در معدن وجود اوست که باید کشف و نشر شود.
اکنون بمناسبت بزرگداشت دکتر داوری در هشتاد سالگی از تعارفات و تکرار مکررات بگذریم که ایشان چقدر خوبند و بزرگند. بیشتر به این بپردازیم چرا خوبند و چگونه خوبند شاید با مشی ایشان تناسبی ایجاد شود. سهم دکتر داوری در ارتقاء علوم انسانی انکار ناپذیر است. البته او اهل نقادی و عذرخواهی هم هست و همین تازگی، از برخی نظرات 30 سال پیش خود تبری جسته است و این برای مخاطیان و دانشجویان پندآموز است. بنظر می رسد " تجلیل" نقطه عزیمت است حالا بعد از هشت دهه باید فکر و نظر استادان را بررسی، حلاجی و تا حدی عمل کرد!
دکتر داوری فیلسوف زندگی است شاید بشود او را با "دیلتای" مقایسه کرد که او هم فیلسوف زندگی است. اما چرا و به چه اعتبار او را می توان در این حوزه قرار داد؟
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 302402
نظر شما