تشکر از احمدی نژاد و قالیباف

صبح، خبری از پرچم ها نبود. میله های پرچم مثل درخت پائیز زده ای شده بودند که هیچ برگ و باری نداشت.
همه پرچم ها غیب شده بودند روی دست مردم. تا چند ساعت قبل از جشن عمومی تزئین پل ها و بعضی خیابان های اصلی شهر بودند و در او شادی مردم همدم مردم.
داستان پرچم سه رنگ ملی در هفته آخر خرداد آنقدر جذاب هست که یک هفته پس از جشن ملت دوباره بخوانیمش. یک هفته پیش بعد از اعلام قطعی نتایج انتخابات و سه شب بعد با راهیابی تیم فوتبال ایران به جام جهانی این غریب شهر بر سر دست ها بلند شد.
آنقدر هر روز می بینمش و از کنارش با بی تفاوتی رد می شویم که خیلی از ما او را ندیدیم که چطور در جشن شادی ملت در میان هلهله مردم می رقصید.
یک هفته از روزهای طلایی آخر خرداد 92 گذشته و کسی به روی خودش نیاورد که پرچم ملی امسال چطور عزیز شده بود. همین سه رنگ دوست داشتنی که برای برافراشته شدن اش انسانهای پاکی جان نثار نکرده اند.
هفته پیش پرچم ملی کشورمان زینت مردم در خیابان های شهرهای مختلف کشورمان شده بود و از همه جا بیشتر در تهران به چشم آمد.
بی تعارف باز کردن پای پرچم به شهر اقدام شایسته شهردار تهران و محمود احمدی نژاد در مقام رئیس جمهور است. این روزها که تعریف کردن از احمدی نژاد و قالیباف آب و نانی ندارد بد نیست از آنها به خاطر بازگرداندن نشان ملی به میان مردم تقدیر کنیم.
محمود احمدی نژاد در اغلب سفرهای استانی اش - قبل از آنکه در چند ما اخیر پرچم در دست گرفتنش به چشم بیاید- با پرچم سه رنگ جمهوری اسلامی ایران برای مردم دست تکان می داد. همین کافی بود که مردم در دور افتاده ترین نقاط کشور هم نشان ملی شان را فراموش نکنند.
اگر رئیس جمهور در سفرهایش درفش ملی را همراه همیشگی خود کرده بود، شهردار تهران نیز در چند سال اخیر با برافراشتن پرچم ملی در نقاط مختلف شهر این نشان هویت ملی را از حصار پادگان ها به جلوی چشم مردم آورد تا پرچم علاوه بر خودنمایی در نقاط مختلف شهر بخشی از تزئینات پل ها و معابر عمومی باشد.
به همین سادگی مردم آنچه را هر روز جلوش چشمشان بود بر روی دستانشان بلند کردند و بر او بوسه زدند. به حق انتخابات 92 پرچم ملی را از غربت درآورد.