آزادی حلب، آزمون سخت اسد

تجربه عموما نشان داده است که در رویارویی ارتش های کلاسیک با نیروهای شبه نظامی عموما موفقیت با شبه نظامیان است. سه جنگ بزرگ اخیر میان مقاومت اسلامی لبنان و فلسطین با اسرائیل در سالهای 2006 و 9-2008 و 2012 تحت عناوین 33 روزه و 22 روزه و 8 روزه به رغم برتری نظامی رژیم صهیونیستی با ناکامی این رژیم به پایان رسید، زیرا طرف مقابل شبه نظامی بود و البته مسلح به برخی سلاح های کلاسیک.

در این گونه جنگ ها، ارتش کلاسیک در عرصه هوا و آتش دوربرد، در موقعیت مسلط قرار دارد اما همین که نبرد وارد زمین می شود از ارتش کلاسیک کار زیادی بر نمی آید. حال اگر عرصه زمینی هم شهرها باشند که شکست ارتش در مقابل شبه نظامیان کاملا قابل پیش بینی است. با این تفاصیل جنگی که سوریه و ارتش این کشور با آن درگیر است جنگ بسیار سختی است و این را دشمنان سوریه در داخل این کشور و در سطح منطقه ای و بین المللی کاملا می دانند و به همین علت هم پیش بینی می کردند که نظام سوریه 3 ماه بیشتر دوام نمی آورد. اما این سه ماه به 30 ماه نزدیک شده و معادله در سوریه به نحو دیگری رقم خورده است.

این موضوع را از زاویه دیگری هم می توان نگریست، نظام ها عموما جنگ طولانی را نمی توانند تحمل کنند چرا که همزمان باید به رتق و فتق امور کشور و پاسخگویی به نیازهای مردم هم بپردازند، اما شبه نظامیان که بار سنگین مسئولیت اداره کشور، همزمان با جنگ را ندارند، تاب طولانی شدن جنگ را نه تنها دارند بلکه یکی از راهبرد های آن ها طولانی و فرسایشی کردن جنگ برای ایجاد نارضایتی در مردم و شورانیدن آن ها بر ضد نظام و نشان دادن ناکارآمدی اقتصادی و امنیتی آن و تسریع در سرنگونی رژیم حاکم است.

رژیم صهیونیستی به رغم برتری نظامی و برخورداری از حمایت سیاسی بین المللی و حتی منطقه ای از سوی بیشتر رژیم های عربی و غیر عربی منطقه و تداوم لجستیک و تدارکات وسیع و عظیم نظامی و غیر نظامی از خارج و دریافت کمک های مالی و غیره در جنگ های خود، اما تحمل جنگ طولانی را نداشته و هرچه زمان گذشته ضریب تحمل آن پایین تر آمده است از 33 روز به 22 روز و سپس 8 روز و...
اما نظام سوریه فاقد حمایت بین المللی و لجستیکی در قیاس با اسرائیل، در محاصره اقتصادی فشرده، در محاصره عمدتا دشمنان، فاقد بنیه اقتصادی قدرتمند داخلی و حمایت های مالی خارجی و اینکه جنگ در داخل سوریه جریان دارد در مقایسه با اسرائیل که جنگ در خارج از آن جریان داشته است می توانیم نتیجه بگیریم که نظام سوریه در مقابل این حجم گسترده دشمنان و حجم گسترده دشمنی، انصافا خوب تحمل کرده، استوار مانده و دوام آورده است و علاوه بر آن که انسجام درونی خود را در سطح قابل توجه و بسیار بالایی حفظ کرده، به نحوی هم اجازه نداده است که حداقل گروه های معارض سوری با هم ائتلاف داشته باشند و همواره ائتلاف ها به زورِ زر و زور ایجادشده و تزویری هم بیش نبوده یعنی بیش تر نمایشی و برای موارد مصرف خاص است.

از آن جالب تر این که نکبت دخالت در سوریه اخیرا گریبانگیر دشمنانش هم شده است، یعنی رجب طیب اردوغان در ترکیه و شیخ حمد بن خلیفه آل ثانی امیر قطر و حمد بن جاسم بن جبر آل ثانی نخست وزیر و زیر خارجه قطر با بحران هایی مواجه شده اند که بدون تردید بخش غیر قابل انکاری از آن نتیجه عملکرد آن ها در مورد سوریه بوده است.

جنگ در سوریه به لحظ شیوه و راهبرد، در واقع نوع پاتک و ضد حمله امریکا و همپیمانانش بویژه اسرائیل و کشورهای عربی علیه مقاومت بود به عبارت دیگر جبهه استکبار و صهیونیزم تلاش کرد تا با همان شیوه ای که مقاومت، اسرائیل را شکست داد یعنی قراردادن نیروهای شبه نظامی در مقابل ارتش کلاسیک اسرائیل، همین شیوه را در مورد کشور سوریه به عنوانِ کمر مقاومت اجرا کند لذا خطرناک ترین نوع نیروهای شبه نظامی را که به شدت با انگیزه های کینه توزانه مذهبی شارژ و تحریک شده به نحوی که آمادگی دارد اعضا و جوارح طرف مقابل خود را مثله کرده و حتی بخورد، به جنگ ارتش کلاسیک سوریه فرستاد. البته این جنگ قربانیان زیادی بر جای نهاد، ده ها هزار کشته و صده هزار زخمی و میلیون ها آواره و ویرانی های بی شمار داشت اما نتوانست نظام اسد را از پای درآورد.

در مقابل، مقاومت نظام سوریه روز به روز افزایش یافته و در یک بزنگاه و در یک ضربه استراتژیک بر شورشیان مزدور در قصیر، روند جدیدی را در عرصه نظامی رقم زده است، اما در عین حال حساسیت و واکنش دشمنان منطقه ای و بین المللی، امریکا و انگلیس و فرانسه و ترکیه و عربستان و قطر و اردن و اخیرا مصر و متعصبان مذهبی و مفتیان درباری و مفتیان ناتو و.. را نیز برانگیخته و عملا وارد چالش جدیدی شده است که یکی از ابعاد آن سرازیر شدن حجم عظیمی از سلاح در انواع گوناگون و خطرناک و استراتژیک از مرز ترکیه و اردن و اعلام جهاد از سوی علمای جور شده است. گویا جنگ احزاب دوران پیامبر (ص) است که بر ضد مقاومت علم شده است.
آیا سوریه از این نقطه عطف عبور خواهد کرد؟