دیپلماسی یعنی پوشیدن پیراهنی که دگمه بیخ حلقش بسته باشد ؟

جمهوری اسلامی آنقدر رشادت دارد که موضوع مذاکرات هسته ای را - که قاعدتا در همه جای دنیا پشت درهای بسته حل و فصل می شود - در قالب یک مناظره روی آنتن تلویزیون ببرد و در سراسر جهان با علاقه و رغبت دیده شود .

این رشادت تا آنجا  پیش می رود که مدیران ارشد کشوربه صراحت مسائل  را به چالش می کشند و به رفتار یکدیگر نقدهای اساسی وارد می کنند .

در همین فرآیند است که وزن آدم های سیاسی معلوم می شود و عیار شعارهای چشم پر کن مشخص می گردد .

در فرآیند همین مناظره هاست که " دیپلماسی هوشمندانه و نخبگی "  فاصله اش را با "دیپلماسی مبتدی " به رخ می کشد .

در همین فرآیند است که معلو م می شود دیپلماتی که حتی پی نوشت مقامات عالی نظام را در تلویزیو ن جار می زند با دیپلماتی که برای گفتن هر حرفش ده بار آن را مزه مزه می کند چقدر فرق دارد .

در همین فرآیند است که دیپلماسی ای که حداکثر نتیجه درخشانش ، اعلام کشور بعدی محل مذاکره است ، در برابر دیپلماسی های موفق کشورمان ، بی رنگ لعاب ظاهر می شود.

در همین فرآیند است که معلوم می شود دیپلمات شدن فقط به پوشیدن  پیراهن یقه مخصوص و بستن دگمه بیخ حلق و لبخند زدن جلوی دوربین نیست.

در همین فرایند است که معلوم می شود، چه کسانی می دانندمیز مذاکره جای اره دادن و تیشه گرفتن نیست،جای با پنبه سر بریدن است ! و کسانی چنین فنی را بلدند که  میز مذاکره را با کلاس درس از یکدیگر تمیز دهند. آنها می دانندپشت میز مذاکره باید به یاد آورد آنچه ما در دانشکده خوانده ایم، طرف روبرو هم خوانده است. نیامده ایم درس پس بدهیم، آمده ایم حق مان را پس بگیریم، اما با زبان و شیوه خودش.

1717