مقاومت نه جنگ

سی و پنج سال است که ملت ما برابر زیاده خواهی های دشمنان مقاومت کرده و این اقدام را جدای از جلوگیری از تجاوز صدام برای جدا کردن بخش هایی از سرزمین عزیزمان، با رفتارهای دیپلماتیک همزمان با استفاده از تمامی اهرمهای ممکن که برخی از آنها با تقویت جریانهای اسلامی در کشورهای دیگر بوده دنبال کرده است.

اما یک ویژگی مهم آن است که ما پس از جنگ ایران و عراق، و بر اساس تجربه ای که اندوختیم و این یکی از امتیازات رهبران جمهوری اسلامی است، وارد معرکه نظامی دیگری نشدیم. در زمان حمله صدام به کویت، فشارها برای وارد کردن ما به جنگی که سرنوشت آن معلوم نبود و دو طرف باطل بودند، خوشبختانه به جایی نرسید و کشور توانست از یک جنگ ناخواسته عبور کند.

بعدها در جریان حمله امریکا به صدام نیز ایران که خود هشت سال از این آدم وحشی زخم خورده بود، از ورود به هر نوع جنگی خودداری کرده و ایران را حفظ کرد.

این رویه در برابر ماجرای افغانستان هم ادامه یافت و ایران توانست از میان این دو ماجرا سربلند بیرون آید و حتی با  یک دیپلماسی نسبتا فعال، جای پای خود را در منطقه استوارتر سازد.

اکنون سالهاست که به خاطر مسائل هسته‌ای بحث تجاوز اسرائیل با حمایت امریکا وجود دارد. در تمام این دوره، ایران توانسته ـ و نویسنده این سطور مطمئن است که با توجه به تجربه ای که رهبران جمهوری اسلامی دارند و نیز خردی که اساس تفکر سیاسی شیعه هست ـ از درگیر شدن مستقیم با دشمن و وارد شدن به یک جنگ غیر قابل پیش بینی بپرهیزد. البته نوعی نبرد اقتصادی از سوی غرب بر ما تحمیل شده است که آن هم کم و بیش با درایت مسوولان با انجام اقدامات لازم تا حدودی کنترل شده و طبیعی است که در آن زمینه نیز نباید اجازه داد که این مسأله توسعه بیشتری یابد که خطرش از جنگ نظامی کمتر نیست.

اکنون ما در آستانه یک تصمیم سیاسی دیگر هستیم. باید تلاش کنیم تا با تفکرات دگمی که ممکن است با رفتارهای افراط گرایانه کشور را به سوی جنگ ببرد مبارزه کنیم. هشت سال افراط در حرف زدن به اندازه کافی موقعیت ما را به مخاطره انداخته است، هرچند با خواست خداوند و درایت و تجربتی که وجود داشته، مشکل مهمی جز در عرصه اقتصادی و تحریم نداشته‌ایم، اما این هشت سال افراط کاری خود خطرات مهمی را در پیش روی ما قرار داده که اکنون باید جبران کنیم.

متاسفانه، گاهی مقاومت را که یک ارزش اصلی و اساسی و انقلابی برابر زیاده خواهی های امریکا و غربی‌هاست با رفتن به سمت جنگ اشتباه می گیریم. منشأ این مسأله افکار سفت و سخت و دگمی است که در اذهان برخی از افراد که ژست یک دندگی انقلابی هم به خود می گیرند دیده می‌شود و گاه با تعابیر ارزشی بودن هم بیان می گردد. این در حالی است که سیاست جمهوری اسلامی، هم در دوره امام و هم رهبری فعلی، مقاومت بوده است نه جنگ، آن هم جنگی که حتما می تواند بسا خسارت های فراوانی برای ما داشته باشد چنان که تا صد سال نتوانیم از زیر بار خسارت‌های آن بیرون برویم

مقابله با افراط گری، رفتن به سمت تعادل، و انتخاب جریانی که بتواند کشور را در چهارچوب مقاومت پیش ببرد نه به سوی جنگ وظیفه مردمی است که آماده هستند تا در انتخابات پیش رو شرکت کنند و مراقب باشند که زمینه را برای روی کار آمدن جریان های افراطی فراهم نسازند. در کشور ما با اندکی اختلاف، جریان اصولگرا و چپ نشان دادند که اهل مقاومت هستند، اما خطر از ناحیه جریانی افراطی است که به اسم مقاومت و ارزشها، ممکن است ایران را گرفتار سازد.