رییس هیات مدیره انجمن صوتی وتصویری از صنعت لوازم خانگی در سالی که گذشت می گوید/ برخوردار: مشکل ما قالب سازی است

محمد هیراد حاتمی:
فعالان صنعتی همواره بر این موضوع گلایه دارند که تصویری منصفانه و مبتنی بر واقعیت از آنها در جامعه ارائه نمی شود. دم دستی ترین مثال آنها نیز به سریال های تلویزیونی ارتباط پیدا می کند که همواره صاحب یک کارخانه فردی با یکسری ویژگی هایی تعریف می شود که در واقعیت چندان نمی توان آن را مشاهده کرد. موضوعی که محمد حسین برخوردار که هم اینک ریاست هیات مدیره انجمن صوتی و تصویری را بر عهده دارد نیز بر آن تاکید دارد. برخوردار اعتقاد دارد باید قوانین دقیق مالیاتی برای فعالیت های صنعتی و خدماتی وضع شود تا بسیاری از صنعتگران با اطمینان بیشتری به فعالیت های خود ادامه دهند. بر اساس گفته های برخوردار صنعت لوازم صوتی و تصویری و به طور کلی صنایع ایران در حال حاضر از دو موضوع تربیت تکنسین و قالب سازی رنج می برد و هر چه سریع تر برای آن باید تدبیری اندیشیده شود. آنچه در دامه می خوانید متن کامل گفت و گو با محمد حسین برخوردار، نماینده بخش تولید سامسونگ در ایران و رییس هیات مدیره انجمن صوتی وتصویری است:
ارزیابی شما از وضعیت لوازم صوتی و تصویری در سال 91 چیست؟ آیا این صنعت هم سال پر خبری را پشت سر گذاشت یا اینکه وضعیت برای صنعت لوازم صوتی آرام تر بود؟
صنعت لوازم خانگی سالیان درازی است که سابقه بسیار خوبی در ایران دارد. هم از لحاظ تجربه تولیدی و هم از نظر پایه های تکنولوژی دارای تجارب بسیار خوبی در ایران هستیم. این صنعت همیشه خودش را با تکنولوژی روز تطبیق داده است. بر این اساس از لحاظ تولیدی و هم از جهت تکنولوژی وضعیت بسیار مناسبی در تولید داشتیم. به خاطر همین هم هست که تولیداتی که انجمن لوازم صوتی در تلویزیون و مانیتور دارد 99 درصد نیاز مملکت را تامین می کند و نیازی به واردات نیست.
پیش بینی شما از ادامه فعالیت این صنعت در سال 1392 چیست؟
پیش بینی من از وضعیت این صنعت در سال 1392 همچون گذشته این است که سال خوبی خواهیم داشت اما باید مسائلی را در نظر بگیریم. بر این اساس می توانیم بر تحریم های ناثوابی که بر ما روا شده پیروز شویم و قطعا از آنها عبور خواهیم کرد. در صنعت لوازم صوتی ساخت تولید داخل می توان عمق زیادی داشته باشد و ارزش افزوده خوبی ایجاد کند اما مشکلاتی که نه در این صنعت بلکه در صنایع مختلف داریم چند مشکل مشترک است.
این مشکلات مشترک را چطور تعریف می کنید؟
این موضوع در تمامی صنایع هست اما به شکل واضح در صنعت لوازم خانگی مشاهده می شود. متاسفانه ما از قالب سازی خوبی بهره مند نیستیم. باید اینطوری اعلام کنم کشوری مانند چین که تازه صنعتی شده از لحاظ قالب سازی از ما خیلی جلو تر هست. این پیشرفتگی هم از لحاظ قیمت تمام شده و هم از لحاظ سرعت است. در لوازم خانگی تولید قالب های جدید با متد های جدید باید سریع در دستور تولید قرار بگیرد و در اختیار مردم باشد.
مشکلی که وجود دارد به تکنولوژی دستگاه های ما بر می گردد یا اینکه از نیروی متخصص رنج می بریم؟
هر چند ما دستگاه های بسیار قوی برای تولید قالب خریداری شده اما در این راستا عقب هستیم. تمامی دستگاه هایی که برای تولید قالب لازم است به وفور یافت می شود اما متخصص کم داریم و تولید آن بسیار طولانی مدت است.
شما اشاره کردید صنعت لوازم خانگی، سابقه ای طولانی دارد. اینکه ما نیروی متخصص کم داریم علت آن قطعا نمی تواند به جدید بودن این صنعت گره بخورد. شما علت آن را چه می دانید؟
در صنعت لوازم خانگی ما واسط مهندس و کارگر که باید تکنسین باشد را نتوانستیم خوب تربیت کنیم. یعنی مدارس فنی و حرفه ای ما با قسمت تولید نتوانستند خوب رابطه برقرار کنند. افرادی که در مدارس فنی و حرفه ای یا در دانشگاه در سطح فوق دیپلم تحصیل می کنند کم تر در مراکز تولیدی مشاهده می شوند. لذا کاربرد عملیاتی ندارند. حتی می توانم گفته های خودم را گسترش دهم. متاسفانه دانشگاهی ها به دلیل اینکه روابط نزدیک و عملیاتی با دانشگاه ها ندارند متاسفانه از تجارب خوبی در وهله اول برخوردار نیستند. بر این اساس وقتی وارد مراکز تولیدی می شوند با موانع زیادی روبرو می شوند.
یعنی این ضعف در سطح دانشگاه های ما هم مشاهده می شود؟
خیلی به صراحت عرض می کنم که آنهایی که از دانشگاه های وارد کارخانجات می شوند در یکی دو سال ابتدایی احساس کمبود کار عملیاتی را در کنار همکار هایشان دارند. به همین دلیل سرخورده می شوند و از صنعت به بهانه اینکه درآمد ما در این صنعت کم است می روند و به کار های خدماتی می روند. هر چند باید برابری درآمد ها را در نظر بگیریم. در نظر بگیرید دو همکار از دانشگاهی بیرون می آیند و یکی وارد کار خدماتی می شود و دیگری در کارخانه مشغول می شود. موقعی که درآمد های آنها را در نظر بگیریم مشاهده می شود که به طور مثال فردی که وارد ساختمان سازی شده درآمد های چندین برابری نصیبش می شود. این باعث سرخوردگی تحصیل کرده های ما می شود. البته اشاره کردم که تکنسین های مناسبی در صنعت نتوانستیم بپروانیم و همین سبب عقب ماندگی صنعت ما شده است. بیشتر صنایع ما اگر به حد خودکفایی نرسیدند علت آن این است که ما نتوانتسم متحخصصان خوبی پرورش دهیم. از مدارس تا دانشگاه گرفته، رابطه خوبی بین دانشگاه و مراکر آموزشی و پرورشی و مراکز صنعتی وجود نداشته و این نقایص حتما باید رفع شود
مشکلاتی که با آنها در صنعت رو برو هستیم در همین چند نکته خلاصه می شود؟
یک بخشی از درآمد های این کشور در بخش خدمات متمرکز است. اگر در آنجا پول هایی نصیب کسانی بشود که در بخش صنعت نتوانیم آنها را با هم همگن کنیم مسلم است که پول ها به بخش خدمات می رود و اشتغال به وجود نخواهد آمد. خدمات و گردشگری برای کشور های کوچکی مانند دبی و سنگاپور است که اندازه کرج در ایران هستند. برای این بخش از کشور ها خوب است. اما کشوری که 75 میلیون نفر جمعیت دارد حتما نیاز به اشتغال دارد. اشتغال هم نیاز به سرمایه گذاری دارد. سرمایه گذار هم به بخشی می رود که سرمایه اش امن باشد. متاسفانه در ایران تمام کسانی که دفاتر قانونی دارند تحت فشار هستند اما آنهایی که زیر زمینی دارند کار می کنند و محصولات تلقبی تولید می کنند بیشترین بهره را می برند. باید دولت نسبت به قیاس مالیاتی بین چند قشر تدابیری بیاندیشید. دولت و مجلس با همدیگر بنشیند قوانین مالیاتی درستی وضع کنند که سرمایه گذاری در بخش تولید صورت بگیرد. آن زمان محصولات ما صادرات محور خواهد بود و ما می توانیم دروازه کشور های دیگر را به روی محصولات خودمان با تکنولوژی، با خدمات پس از فروش مناسب و مواردی از این دست باز کنیم. از آن طرف ماحصل کارگران، تکنسین ها و سرمایه گذاری های انجام شده که معادل آن دلار است را وارد کنیم. ارزش افزوده ایجاد خواهد شد. متاسافانه در حال حاضر بیکاری گریبان گیر جوانان ما شده است.
3939