اما از آنجایی که نوشتن آن هم در روزگار ما حکم مشت بر سندان کوفتن دارد، بنابراین بنده کم‌ترین فقط فرازهایی از شعر حضرت فردوسی را که منظور جناب استاد ناظری است و مجوز دادن به آن شش سال طول کشیده است، در اینجا می‌آورم و در ادامه فرازهایی از ترانه‌ای را که یکی از جوانان مام وطن خوانده است و به راحتی مجوز گرفته. تا منصفان و عاقلان و خوش‌ذوقان و هنرشناسان خود قضاوت کنند:
چو ضحاک شد بر جهان شهریار
بر او سالیان انجمن شد هزار
نهان گشت کردار فرزانگان
پراکنده شد کام دیوانگان
هنرخوار شد جادویی ارجمند
نهان راستی، آشکارا گزند
...
از آن چرم کاهنگران پشت پای
بپوشند هنگام زخم درای
همان کاوه آن بر سر نیزه کرد
همان گه زبازار برخاست گرد
خروشان همی رفت نیزه به دست
که ای نامداران یزدان‌پرست
کسی کو هوای فریدون کند
سر از بند ضحاک بیرون کند
و این هم بخش‌هایی از یک ترانه‌ای که به راحتی مجوز گرفته:
آهای تو، با توام، آهای تو
وای تو، تو چرا با من راه نمی‌آی تو؟
دلم می‌خواد بشم پا به پای تو
مگه آلبوم، گریه، نامه، عاشق نمی‌خوای تو؟
آهای تو، وای تو، آهای تو
آهای تو، وای تو، آهای تو
تو رو من، من تو رو، تو رو خدا، خود خدا می‌دونه که من تو رو
تو رو من من تو رو، تو رو خود خدا می‌دونه که من تو رو
تو رو من من تو رو، تو رو من من تو رو، دوست دارمت
نمی‌دونم تو چی از دنیا می‌خوای؟ تو، تو، تو
من که از دنیا فقط تو رو می‌خوام تو، تو، تو
نمی‌دونم تو چی از خدا می‌خوای؟ تو، تو، تو
من که از خدا فقط تو رو می‌خوام
نظر شما