کشور دولت ناپذیر/ پرونده

انتخابات پارلمانی ایتالیا نشان داد که هنوز هم همه راه ها به رم ختم می شود چرا که اگر اوضاع این سومین کشور بزرگ اقتصادی اروپا درست نشود ممکن است کل قاره سبز با خطر روبرو شود.

[نبرد گلادیاتورها در کلوسئوم سیاست] که در قالب انتخابات پارلمانی جامه عمل پوشید قرار بود برای ایتالیا ثبات بیاورد اما گویا همه چیز آورده است الا ثبات. نتیجه [انتخاباتی که منتخبی نداشت] نه تنها مردم ایتالیا را سردر گم کرده بلکه باعث شده تا رسانه ها بگویند[ اروپا نگران است] و اینگونه تحلیل کنند که [مردم ایتالیا به سران اروپا نه گفتند] چه پیش از برگزاری انتخابات و چه پس از آن نیز این ادعای درستی بود که [اروپا نگران این انتخابات است]

این سوال که [آیا ایتالیایی‌های رفاه‌طلب، بازهم برلوسکنی را انتخاب می کنند؟] در خصوص این انتخابات به شدت مطرح بود طوریکه حتی آنگلا مرکل صدر اعظم آلمان هم این سوال را از خود و اروپایی ها پرسیده بود. با این همه [شعارهای محوری در انتخابات ایتالیا] نشان می داد که تنها اندکی ان هم در همان جریان راست گرای حامی برلوسکونی همصدایی و همنوایی با سیاست های اتحادیه اروپا وجود دارد.

از نگاه کارشناسان سیاسی[سرنوشت یورو در دست سرنوشت انتخابات] ایتالیا بود و زمانیکه [سیاستمداران ایتالیا پای صندوق رأی] رفتند و مشخص شد مردم ایتالیا چندان با آنها همگام و همنوا نیستند، ابهام در سرنوشت یورو به ابهامی که بر سرنوشت دولت ایتالیا سایه افکند، بیشتر شد.

پاسخ این سوال که [اگر رقیب برلوسکنی پیروز شود؟] هم مشخص شد و آن اینکه هیچ تفاوتی برای مردم ایتالیا و سرنوشت دولت ایجاد نکرد. آنچه اکنون نمایان شده این است که بیماری ایتالیا، برنده یا بازنده شدن یک گروه سیاسی نیست بلکه دولت ناپذیری آن است. این بار در همان [اولین پیشبینی ها از نتایج انتخابات ایتالیا] مشخص شد که حتی [بازگشت شوالیه] نیز نتوانسته برای این بیماری شفایی باشد. بالعکس یک [کمدین ایتالیایی شگفتی ساز انتخابات شد] آنهم با حملات پر سرو صدا و جنجالی به سیاستمداران کهنه کار و افشاگری های مردم فریبانه و خوشایند عوام از فساد جاری و ساری در ارکان قدرت. اما او حاضر نیست با هیچ یک از سه گروه دیگر حاضر در انتخابات ائتلافی تشکیل دهد و اگر چه [چپ ها مجلس سفلی و سنا را به دست آوردند] اما این پیروزی آنقدر چشمگیر نیست که بتوانند به تنهایی دولتی تشکیل دهند .