عربها چه تصوری از ایرانیها در ذهنشان دارند؟

رقابت عربی ـ ایرانی دست کم به بیش از 1500 سال می رسد، زمانی که اعراب نجد به سمت عراق مهاجرت کرده و با تصرف این ناحیه، میان دو قدرت مهم جهانی آن روزگار، یعنی ساسانیان و رومیان قرار گرفتند. آنان که گروه اندکی بودند، به تدریج در سایه اسلام، به قدرت بزرگی دست یافتند و امپراتوری عربی اسلامی را تأسیس کردند.
اما اندکی بعد عربها و دیلمی‌ها و ترکها حکومت را از دست آنها ربودند و آنها را به خانه های خود در جزیره العرب و روستاهای عراق و شام بازگرداندند.
این دوری بود تا آن زمان ادامه یافت که ترکها در دوره مملوکی و عثمانی مناطق عربی را تصرف کرده و برای قرنها، اعراب را تحقیر کردند.
با این حال، در ادب کهن عربی، عجم نامی برای ایرانی ها بود و آنان همچنان رقیب بودند.
در دوره عثمانی، رقابت عربی ـ عجمی جایش را به رقابت عثمانی ـ ایرانی داد. تبلیغات منفی عثمانی ها در دوره صفوی، از این دولت، تصویری ناهنجار و غالی و خارج از اسلام ساخت. دشمنی عثمانی ها که هدفشان، هم جلوگیری از نفوذ صفوی ها در مناطق شیعه نشین خود و هم حذف آنها از صفحه روزگار بود، روی ذهنیت قدیمی اعراب تأثیر گذاشت.
به تدریج ترکها پس از شکست در جنگ جهانی اول، دولتشان محدود به ترکیه شد. مناطق عربی آزاد گشت و با حمایت قدرت های بزرگ وقت، و خط کشی سیاسی آنها کشورهای عراق و سوریه و اردن و لبنان و عربستان تأسیس شد. بسیاری از احزاب سیاسی سوسیالیستی کشورهای عربی که برای مدتی قدرت را در برخی از این کشورها در دست گرفتند، برای رهایی از سلطه به قول خودشان امپریالیسم روی به ناسیونالیسم آورده و هرچه از اسلام دورتر می شدند، بیشتر بر طبل عربیگری می کوبیدند.
در این میان، احیای ادبیات قدیم، بخشی از کار روشنفکران و نویسندگان شد و رقابت عربی ـ ایرانی که اکنون میراثی ازدوره صفویه هم داشت زنده گردید.
این بخش به خصوص در عراق دوره صدام و با توجه به منازعات پیش و پس از انقلاب و جنگ هشت ساله، هر روز بزرگتر و بزرگتر شده و صدها کتاب و مقاله در باره ایرانی ها به عنوان زندیق و کافر و گبر و شعوبی و غیره و غیره نوشتند و در جهان عرب پراکندند.
بلافاصله پس از سقوط صدام و همزمان با قدرت یافتن ایران در منطقه، عربها که در دام امریکا افتاده و دنبال دشمنی جایگزین می گشتند، ایران صفوی را به عنوان مهم ترین دشمن مطرح کردند. تعبیر «جاء الصفویون» در مطبوعات عربی بالا گرفت. این نبرد به زور ثروت باد آورده سعودی به سمت جنگ شیعه و سنی هم رفت، گو این که عرب سنی است و عجم شیعی، در حالی نه اصل آن چنین بود و نه وضعیت فعلی مؤید آن.
با این همه، ایران که کشوری با جمعیت بالا، دارای منابع انژری فراوان، پیشرو در بسیاری از عرصه ها و به ویژه توانا در بدست آوردن انرژی هسته ای به صورت ملی بود، در تبلیغات عربی به صورت یک غول خطرناک در آمده است. ایران هراسی که در غرب به گونه ای دیگر جلوه گر است، برای عربها، در قالب پدید آمدن یک امپراتوری بزرگ مانند دوره ساسانی که عرب زیر سلطه او بوده، مانند دوره ای که ایرانی ها امپراتوری عربی اموی را سرنگون کردند، مانند دوره ای که برابر قدرت بزرگ عثمانی ایستادگی کردند و گردن کج نکردند، جلوه گر شده است.
اکنون گفته می شود که ایرانی ها بلند پرواز هستند و دنبال امپراتوری. تصور آنها این است که اگر ایرانی قدرتمند باشد، به ضرر آنهاست. به همین دلیل است که دست با دامان قدرت های دیگر شده و زیر سایه آنها، یکه تازی کرده سرمایه عظیمی را برای نابود کردن ایران هزینه می‌کنند.
انتشار کتابی با عنوان «ایران و الامبراطوریة الشیعیة الموعودة» که توسط لبیب سعید المنور نوشته شده و سال 2009 منتشر شده است، تصویری است برساخته از پدید آمدن یک امپراتوری عظیم زیر لوای تشیع که گویی رسالت او نابود کردن عرب است.
در این کتاب، چگونگی تبدیل مذهب تسنن به تشیع در ایران مورد بررسی قرار گرفته و شکل گیری امپراتوری صفوی را ابزاری برای این تحول عنوان کرده است.
در ادامه از اندیشه امپراتوری شیعی در ذهنیت انقلاب اسلامی سخن گفته و به معرفی نمونه هایی پرداخته است که تلاش برای شکل دهی این امپراتوری شیعی پس از انقلاب اسلامی است.
پس از آن از نقش مذهب تشیع در شکل گیری این امپراتوری سخن گفته و از استراتژی موجود در مذهب تشیع برای تسریع در پیاده کردن امپراتوری شیعی سخن گفته شده است.
در این میان، نظریه ام القری که در این مطرح شده به عنوان یکی از مهم ترین شواهد این جریان مورد استناد قرار گرفته است.
چگونگی استفاده از اندیشه مهدویت و این که با این اندیشه می تواند ظلمت را تبدیل به نور کرد، سخن گفته شده و به صورت موهوم از تلاش های شیعیان برای نابودی تسنن در ایران سخن گفته است.
سیاست این دولت شیعی در عراق و تلاش برای نفوذ در آن در فصلی دیگر مورد توجه قرار گرفته است.
آنگاه از سناریوهای موجود برای مقابله با این امپراتوری سخن گفته شده است.
با مرور بر فصول این کتاب در می‌یابیم که نویسنده در تلاش است، ضمن بسیج کردن اعراب بر ضد ایران، استراتژی نوینی را برای دولت های عربی به ویژه سعودی طراحی کرده و با بزرگ کردن تهدید ایران، آنها را ودار کند تا با هر امکانی که مهم ترین آنها اتحاد با امریکا و اسرائیل است، ایران را نابود کنند تا مبادا این امپراتوری فرضی آنان شکل بگیرد.
این در حالی است که طی دو سال گذشته، مواضع رهبران جمهوری اسلامی در دفاع از جنبش بیداری اسلامی، حتی به رغم برخوردهایی که در بسیاری از موارد از سوی این جنبشها علیه ایران اتخاذ شده، نشانگر عمق وفاداری ایران به سیاست های اسلامی و تقویت کشورهای اسلامی برابر غرب است.
طرح این قبیل اندیشه‌ها که اساس آنها نوعی توهم و تخیل همراه با القاء دشمنی از سوی غربی ها در میان اعراب و همراهی اسرائیل با آنهاست، منهای هر چیز، این مسؤولیت را به ما می دهد تا دست کم از لحاظ تبلیغی و علمی، تلاش کنیم ارتباط خود را با بدنه فکری جهان عرب حفظ کنیم و اجازه ندهیم این قبیل آثار کینه توزانه میان ملل اسلامی دشمنی ایجاد کند.