احسان حدادی: کاش می شد همه مدال آوران با من به اهر بیایند/ مدالم حاصل دعای بچه های سرطانی ست

نخستین مدال آور المپیکی دو و میدانی ایران به محض ورود به تهران عازم تبریز شد تا همراه با یکی از دوستانش به مناطق زلزله زده آذربایجان برود. او در این باره به خبرآنلاین می گوید:« راستش من 4 ماهی می شود که دور از خانواده ام هستم. دیشب تا حالا در کنارشان بودم ، حالا هم فکر می کنم خیلی برای شان سخت نباشد که 2 روز هم دیرتر به جمع شان برگردم. واقعا می خواهم خیلی زود بروم تبریز و از آنجا ببینم که تا کجا می شود پیش برویم. مقصدمان اهر ، هریس و ورزقان است. می خواهم بروم و در کنار اسیب دیدگان زلزله باشم ، در کنار بازماندگان این فاجعه تلخ. می خواهم از نزدیک به آنها تسلیت بگویم حتی اگر شده کار کوچکی برای کمک به آنها انجام بدهم.»
او ادامه می دهد:«مردم در آن مناطق ، الان مهم ترین نیازشان روحیه است. کاش می شد همه بچه های مدال آور می آمدند تا در کنار هم ، یک گروه باشیم که به این مناطق می رویم. حتی اگر حضورمان در کنارشان به اندازه یک لبخند روی لبان شان باشد ، خیلی با ارزش تر از هر مدالی است. چون امکان برنامه ریزی نبود ، از همان جا که می آمدم تصمیم گرفتم به محض ورود به تهران به سمت مناطق زلزله زده بروم. شاید باقی بچه ها هم تصمیم بگیرند تا در کنار این خانواده ها باشند. »
احسان اما به محض ورود به تهران مدالش را به کودکان سرطانی هدیه داد. هدف این قهرمان کشورمان از تصمیمش چه بوده؟؛«حقیقتش این است که در این سال ها ، مشکل بچه های مبتلا به سرطان ، بزرگترین دغدغه ام بوده. هر بار یادشان می افتم ، اینکه این بچه های معصوم و بی گناه مثل دسته های گل پر پر می شوند ، جگرم را می سوزاند. بارها درباره شان شنیدم . اینکه امروز به دیدن شان می روی ، معصومانه نگاهت می کنند و روز بعدش در بین مان نیستند. همیشه می گویم خدایا همه این بچه ها را شفا بده. این بچه های بیگناه را خیلی دوست دارم. واقعا اعتقادم این است که اگر موفقیتی به دست آوردم به واسطه دعاهای همین بچه ها بوده است.»
استقبال از احسان حدادی این بار باشکوه تر از همیشه بود. این بار دیگر او غریبانه به تهران برنگشت؛« خیلی ممنونم از مردمی که آمدند فرودگاه. در ساعتی که اگر خودم بودم می گرفتم می خوابیدم ،. حسین توکلی قهرمان المپیک با خضورش مرا شوکه کرد. واقعا ممنون او هستم ، حضورش خیلی برایم ارزش داشت. من از حسین توکلی ، علیرضا حیدری خیلی درباره المپیک پرسیده بودم. خیلی چیزها از آنها یاد گرفتم. این مدال پشتوانه ای قوی داشت. مدال دو و میدانی یک تیم می خواهد و من در این یکسال تیمی واقعی در کنارم داشتم. همه ما از فدراسیون تا مربی خوبم که با 82 سال سن ، همه کار برای موفقیتم کرد.»
4141