*واگرایی همگرایانه ریل ثبات قطار رقابت های سیاسی در دهه چهارم انقلاب اسلامی است. همگرایی در زیر بنا و مواضع بنیادین و واگرایی در برنامه ها و سلایق مدیریتی برای اداره کشور نقشه راه پیشرفت فرهنگ سیاسی در ایران است. این واگرایی در خدمت همگرایی است. تضارب اندیشه ها و تعاطی برنامه ها حول محور و ریسمانی واحد، مسیر پیشرفت کشور را هموار می کند. 33 سال از پیروزی انقلاب اسلامی می گذرد و مشغله سازی ها و مسئله سازی ها فعالان سیاسی ما را از اصل پیشرفت غافل کرده است. انقلاب از جنس تغییر و حرکت برای رسیدن به پیشرفت است اما این حرکت تنها بر ریل ثبات در رقابت های سیاسی ممکن است.
*ساز وکار های نظارت در شورای نگهبان و وزارت کشور و یا کمیسیون ماده 10 احزاب ماموریت خود را محدود به ایام انتخابات ندانند و با بداخلاقی ها، کژ رفتاری های سیاسی پیش از مرحله انتخابات به طور صریح برخورد کنند. کنترل سیاسیون مطمئنا از کنترل فوتبالیست ها و هوادارانشان در زمین بازی سخت تر نیست. یک کمیته انضباطی با ضمانت های اجرایی لازم می تواند ضمن تبیین قواعد بازی مانع از هر گونه کنش ساختار شکنانه و غیر قانونی شود.
*انتخابات هیئت رئیسه و رئیس مجلس شورای اسلامی و کاندیداتوری مجدد دکتر حداد عادل نشان داد که رقابت دو فراکسیون اکثریت و اقلیت کاملا جدی و ریشه دار است. دوگانه لاریجانی، باهنر، مصباحی مقدم و بیش از 170 نماینده دیگر به عنوان اکثریت مجلس در برابر تیم حداد عادل، زاکانی، توکلی و اعضای پایداری دو قطب اصلی مجلس نهم را صورت می دهند که کف رای دو طرف یک سوم و دو سوم است.این دوگانه مستظهر به رقابت دو گفتمان در مجلس شورای اسلامی است. که بخشی از این دو گفتمان در انتخابات مجلس شورای اسلامی در ادبیات رقابت جبهه متحد و پایداری ظهور کرد. گفتمان ها خاصیت زایندگی و پیشروی دارند. این دوگفتمان امروز در مجلس در حال یارگیری و سرباز گیری هستند. به زودی راهبرد مجلس نهم تدوین خواهد شد. مطمئنا استراتژی مجلس نهم محصول تضارب این دو گفتمان خواهد بود. هر دو نامزد برای ریاست مجلس در یک فضای کاملا اخلاقی و دموکراتیک رقابت کردند و ضمن پایبندی به قواعد بازی خطوط اکثریت و اقلیت را ترسیم کردند.
/27217
نظر شما