هنوز ايامي از برگزاري مرحله اول انتخابات مجلس نهم نگذشته بود كه موضوع تعيين رئيس مجلس نه از درون بلكه از بيرون آن كليد خورد.
در دوران نظام جمهوري اسلامي اين اولين بار است كه انتخاب رئيس مجلس در اين حد به صورت يك كشمكش سياسي مهم درآمده است.
راه اندازي سفر مقدس، ورود رسانه‌هاي قدرتمند و ايجاد فضاي فشار و تخريب در اين ساحت، كه تاكنون در حد مطلوبي سالم و محفوظ مانده بود قدري موجب تاسف و تاثر ناظران امور كشور گرديد.
بدون ورود به ميزان صلاحيت هر يك از كانديداها، نگاهي به گذشته، بي‌فايده نيست بلكه ممكن است موجب تنبه صحنه گردانان كنوني عرصه سياست كشور شود.
پس از انتخابات مجلس پنجم رقابت براي رسيدن به كرسي رياست مجلس، ميان آقاي علي اكبر ناطق نوري، به عنوان كانديداي اصولگرايان يا جناح راست آن زمان و آقاي عبدالله نوري نامزد كارگزاران و اصلاح طلبان يا جناح چپ آن وقت بوجود آمد، طبيعي بود چالشي جدي رخ دهد ليكن با رفتار اخلاق مدارانه آن وقت رجال سياسي مجلس و كشور رقابت بسيار حساس و جدي در فضاي آرامي رخ داد و آقاي علي اكبر ناطق نوري توانست با 11 راي بيشتر به رياست مجلس نايل آيد، نه رسانه‌ها دست به تخريب زدند و نه هزينه كشور را براي اين امور سنگين كردند.
اكنون عده‌اي متخصص شدند كه همه كارها را با هزينه زياد براي نظام و مردم پيش ببرند.
به هر حال در اين بهار، 16 سال از آن زمان مي‌گذرد و هر شاهدي كه هر دو رويداد را ديده و اكنون ببينند قضاوت خواهد كرد آنچه امروز مي‌گذرد روند رو به تعالي در عرصه سياسي كشور نيست بلكه يك سقوط ديگر را تجربه مي‌كنيم.
جالب اينكه اكنون هر دو كانديدا از يك جناح هستند كه ظاهراً از نظر فكري و سياسي داراي مباني مشتركند، اما وضع فعلي بيانگر آن است كه تنها اشتراك در مباني فكري و سياسي كافي نيست، پاي بندي به فرهنگ اسلامي در عمل، فرهنگي بودن انسان را نشان مي‌دهد و خود ساخته بودن در امور نفساني است كه اخلاقي بودن را هويدا مي‌سازد.
نظر شما