اگر مقر AFC تهران بود چه اتفاقی می افتاد؟

به گزارش خبرآنلاین ؛ ملت 10 کشور آسیا چشم به کوالالامپور دوخته بودند تا بدانند چه اتفاقی می افتد. کدام تیم ها برای رسیدن به جام جهانی با هم مصاف می دهند و چطور بیش از 40 درصد شرکت کنندگان در این ماراتن به جام جهانی می رسند. 40 درصد یعنی 4 تیم از 10 تیم و البته نیم سهمیه اضافه که باید به مصاف نماینده آمریکای جنوبی برود.
کنفدراسیون آسیا میزبان است و تعدادی از معروف ترین ستارگان و مربیان فوتبال آسیا در یکی از شلوغ ترین محله های کوالالامپور، جمع شده اند دور هم. بیرون از هتل اما در هیاهوی بازار های پر از توریست هیچ کس اصلا چیزی از فوتبال نمی پرسد و کسی برایش اهمیتی ندارد چه اتفاقی قرار است بیفتد. نه خبری از پلیس است و نه نیازی به مسئولی برای حفاظت فیزیکی. همه دور هم خوش اند و به کارشان می رسند. شب به مقصد رسیده اند و شب بعد هم بر می گردند. مراسم راس ساعت در فضایی دوستانه در حضور نزدیک به 50 مهمان آغاز می شود.
بورا میلوتینویچ ، کارلوس کروش ، زیکو ، مهدوی کیا ، میاموتو و دیگر مهمانانی که یکی از آنها ولیعهد اردن است یعنی بن علی. همه در سالن نشستند. مجری گپی کوتاه می زند. حرف هایش با عذرخواهی آغاز می شود:« ژان ژیلانگ ؛ سرپرست موقت کنفدراسیون غایب است چون به سفر رفته برای مسابقات چلنج کاپ. »
بعد از نماینده کنفدراسیون می خواهد تا برای آغاز رسمی قرعه کشی ، توضیحات لازم را بدهد. کلیپی پخش می کنند از همه صعودهای آسیایی به جام جهانی و تصویر گریه علی دایی در روز صعود به جام جهانی از استرالیا یکی از این بخش هاست. گل آندو در مرحله قبل به بحرین در تهران هم صحنه دیگری از کلیپ است که به ایران ارتباط پیدا می کند و بعد نوبت می رسد به دعوت از کیاو میاموتو. 20 دقیقه بعد همه چیز تمام شده. مربیان در میکسد زون مصاحبه می کنند و در این سالن حتی یک جوان ایرانی همراه با دوست ازبک و دیگر رفیق ژاپنی اش حضور دارند که یواشکی خود را رسانده اند به سالن اصلی.
نکته جالب مراسم محیط گرم و صمیمی اش است. نه بگیر و ببندی وجود دارد. نه کسی فریاد می زند و نیازی اصلا به کنترل فیزیکی حس می شود.
مراسم اما اگر در تهران بود چه اتفاقی می افتاد؟ چند مقام مسئول باید نطق های های بیش از 50 دقیقه ای می کردند تا کار به قرعه کشی برسد؟ چند نفر از افراد مسئول و غیر مسئول باید روی سن می رفتند تا گوی بردارند و ...؟
4141