چند دقیقه پیش از آغاز مراسم گلدن گلوب در گوشه ای از فضای مجازی نوشتم که "ای اصغر فرهادی! کاش بدانی که ما امشب تا چه اندازه به پیروزی تو نیاز داریم. کاش بدانی". او می دانست. خوب هم می دانست. وقتی آنکه جایزه بهترین فیلم غیر انگلیسی زبان را خواند، گفت: "and the golden globe goes to Iran- A separation”، اشک شوق و افتخار در چشمانمان دوید و با ناباوری دریافتیم که این جایزه مهم مال ما شده. مال ما و ایران شده و نه مال فرهادی.
نمی دانم فرهادی چطور توانست با این خونسردی روی سن حرف بزند اما می دانم. فرهادی خودش خوب فهمید که جایزه مال کیست. آنقدر باهوش بود که در یک بزنگاه مهم، جایی که میلیون ها نفر چشم به او دوخته اند واقعیت مردم سرزمینش را گوشزد کند و در شادترین لحظات غم ملتش را از یاد نبرد و به یاد همه بیاورد که مردم این سرزمین صلح طلبند و عاشق آرامش.
چند دقیقه بعد از دریافت جایزه در همان گوشه از فضای مجازی نوشتم: "مبارک همه مردم ایران باشد ". نمی دانم چند درصد از مردم ایران به اهمیت این جایزه و جوایز فرهنگی وهنری مشابه آن آگاهند، درصدش خیلی مهم نیست. تاریخ این موفقیت ها و افتخارات را پای ملت بزرگ ایران خواهد نوشت.
اما اینکه مردم ایران و فرهادی قدر این موفقیت ها را بدانند کافی نیست. این مثلث ضلع سومی هم دارد که بد نیست بداند سینمای ایران هرچه آبرو و افتخار دارد متعلق به هنرمندان باشرف و مردم صبور ایران است. بد نیست بداند هر ضربه ای که به تمامیت و هویت هنرمندان این مرز و بوم وارد شود، لطمه ای است که متوجه فرهنگ پر افتخار مردم ایران خواهد بود.
و باز نوشتم: "بعد از مدت ها چیزی در این دیار پیدا شد که بشود به آن افتخار کرد". هنوز هم بر این باورم.
جایزه گلدن گلوب، جایزه عظیمی نیست. همین دیشب بیست و چند نفر مجسمه گلدن گلوب را در دست گرفتند و خوشحال شدند و رفتند. ولی هیچکدامشان به اندازه ما اشک شوق نریختند و افتخار نکردند. آیا ما اینقدر"ندید بدید" و کم جنبه ایم؟ به گمانم نه، به هیچ وجه . ما در شرایط پرفشاری قرار داشتیم که بدجوری به یک پیروزی اینچنینی نیازمند بودیم. بدجوری.
و حالا در این گوشه فضای مجازی می نویسم: "ای اصغر فرهادی! از توممنونیم. نه فقط بابت فیلم خوبی که ساختی. نه فقط بابت جایزه معتبری که گرفتی. بابت شوق و غرور و افتخاری که در این زمانه از تو نصیب ما شد و بابت آنکه نام سرزمینت را بلند کردی. دست مریزاد."
نظر شما