همیشه دایناسورها را موجوداتی زشت و خشن با رنگ‌های محدود دیده‌ایم. اما عصر دایناسورها پر از موجودات پوشیده از پر با زیبایی، تنوع و رنگ‌های پرندگان امروزی بود!
بهنوش خرم‌روز: تصویری که ما از دایناسورها تا به حال دیده‌ایم، موجوداتی خشن، پوشیده از فلس و با رنگ‌های محدود است. موجوداتی که اصلا ظاهر جذابی ندارند! اما به نظر می‌رسد ما تصور اشتباهی داشته‌ایم. شواهد جدید نشان می‌دهند که دایناسورها به اندازه پرنده‌های زیبای امروزی، پر از رنگ و تنوع بوده‌اند و بسیاری از آن‌ها کاملا پوشیده از پر بوده‌اند، آن‌هم پرهایی که به اندازه پرهای پرنده‌های امروزی کامل بوده‌اند.
مجموعه‌ای خارق‌العاده از پرهای بسیار قدیمی که درون کهربا به مدت قرن‌ها محفوظ مانده‌اند، دریچه تازه‌ای به روی دنیایی گمشده باز کرده‌اند. به نظر می‌رسد پر پوشش متداولی برای بدن دایناسورها بوده، با همان تنوع و غنایی که در پرندگان امروزی می‌بینیم!
به گزارش وایرد، این پرها به اواخر دوره کرتاسه در حدود 85 تا 70 میلیون سال پیش برمی‌گردند. در آن زمان اجداد کهن پرندگان بال داشتند. دایناسورهایی مانند اپیدکسیپتریکس و لیموزاروس که طی دهه گذشته در چین کشف شده‌اند، ساختارهایی استخوانی مشابه پرندگان داشته‌اند و نشانه‌های از وجود پر هم در بقایای آن‌ها یافت شد. عمر آن‌ها به حدود 160 میلیون سال پیش برمی‌گردد.
البته تفسیری که برای وجود پر روی بدن این موجودات ارائه شد، زیاد متقاعدکننده نبود. اما این نمونه‌های جدید که در آلبرتای کانادا کشف شده، جای شکی باقی نمی‌گذارند. به نظر می‌رسد دوران دایناسورها، دورانی پر از موجودات پردار بوده است.
الکس وولف از دانشگاه آلبرتا و از همکاران مطالعه فسیل‌های جدید در این‌باره می‌گوید: «آن گونه‌های دوست‌داشتنی کوچک و قدیمی‌تری که در چین کشف شده بودند، نشانه‌هایی از وجود پوشش روی بدن خود داشتند. اما نمی‌شد گفت که مثلا پر بوده یا مو، چون فسیل ها به مرور زمان از بین رفته بودند. اما این پرهای جدید به خوبی در کهربا محفوظ بوده‌اند و جزییات خیلی بیشتری را به ما نشان می‌دهند.»
فسیل‌ها چه‌طور شکل گرفته‌اند
کهربا در واقع صمغ درخت فسیل‌شده است. دشت‌های غبارآلود امروزی آلبرتا در 80 میلیون سال پیش، سرزمین‌هایی باتلاقی و پوشیده از جنگل بوده‌اند. در چنین فضایی می‌توانید درختی از خانواده‌های درخت‌های میوه مخروطی را تصور کنید که از آن قطرات صمغ بیرون می‌زند. صمغ قبل از این که سخت شود، چسبناک است. در بسیاری از موارد حشراتی که در نزدیکی صمغ هستند در آن گیر می‌افتند و مدفون می‌شوند. بسیاری از مهره‌داران هم در امان نبوده‌اند، به گفته وولف، فکر کنید خودتان از درخت بالا می‌روید. بازویتان را روی شاخه‌ای می‌گذارید تا خود را بالا بکشید اما بازویتان در صمغ فرو می‌رود. وقتی دستتان را بیرون می‌کشید، چند تار مو درون آن جا می‌گذارید. بعد درخت قطره‌های صمغ دیگری تولید می‌کند و روی موها باز پوشیده می‌شود. 70 میلیون سال بعد یک محقق می‌تواند موهای شما را سالم از درون کهربای 70 میلیون ساله پیدا کند! این نمونه‌ها هم درست به همین صورت تشکیل شده‌اند.
چنان که در تصاویر می‌بینید، یافته‌های جدید نشان می‌دهند که برخلاف تصور گذشته، داشتن پر نه یک ویژگی محدود برای سازگاری با محیط که ویژگی پایه‌ای و گسترده در بین دایناسورها بود. با بالا رفتن توانایی دانشمندان در روش‌های تحلیل رنگدانه‌ها با استفاده از مواد معدنی فسیل‌ها و ردیابی آن، می‌توان تصویر بهتری از دایناسورهای پردار و این که چه رنگی بوده‌اند به دست آورد. بنابراین، در آینده‌ای نزدیک می‌توانیم تصاویر واقعی‌تری از آن‌ها را ببینیم!
مارک نورل از موزه تاریخ طبیعی آمریکا در مورد این یافته‌های جدید می‌گوید: «به نظر می‌رسد تکامل پیچیده پرهای امروزی، قبل از این که دایناسورهای غیرپرنده منقرض شوند اتفاق افتاده است. بنابراین برخلاف تصویر موجودات پوشیده از فلسی که ما اغلب از دایناسورها می‌بینیم، مدارک نشان می‌دهند که در آن زمان، موجودات رنگارنگ و پوشیده از پری روی زمین زندگی می‌کرده‌اند.»
5327
نظر شما