پرویز تناولی در آستانه برپایی نمایشگاه انفرادی مجسمه‌های «هیچ» در گالری 10، گفت: «بزرگترین شانس من مردمی شدن مجسمه‌های «هیچ» و راه یافتن آنها به خانه مردم بود.»
این هنرمند مجسمه‌ساز سه‌شنبه 17 خردادماه و چند روز مانده به افتتاح نمایشگاه مجسمه‌های «هیچ»ش درباره زمینه‌های شکل‌گیری ساخت این نوع آثار، توضیح داد: «اگر روزنامه‌های دهه 40 و 50 را نگاه کنید متوجه می‌شوید که آنجا گفته بودم می‌خواهم دنیا را پر از «هیچ» کنم. نمی‌دانم چقدر آن ایده انجام شد و کاری هم به آن نداریم، زیرا این «هیچ»ها ساخته شد و به خانه‌های مردم راه پیدا کرد.»
او اضافه کرد: «در یک دوره‌هایی از کارم فقط «هیچ» می‌ساختم و کار دیگری انجام نمی‌دادم. گاه نیز مجسمه‌های «هیچ» را با تلفیق شاعر، عاشق و دیوارها کار کردم. در هر حال «هیچ» دوست قدیمی بود که با هم اخت شده‌ایم.»
تناولی سپس به ایده اصلی شکل‌گیری مجسمه «هیچ» در پنج دهه گذشته اشاره کرد و افزود: «آغاز ساخت «هیچ» همراه با یک نگاه اعتراضی بود، زیرا محیط آن روزگار به دلم نمی‌نشست، گالری‌ها متاع دسته دوم غرب را عرضه می‌کردند و کار هنرمندانی را به نمایش می‌گذاشتند که مفتخر به نمایش هنر غربی بودند؛ آن هم بعد از پنجاه سال!»
تناولی تصریح کرد: «فرهنگ غنی ایران در شعر نهفته بود، اما شعر بعد نداشت و من علاقه‌مند بودم مجسمه‌سازی را در این فرهنگ جایگزین کنم. لذا عوامل مختلفی باعث انتخاب کلمه «هیچ» در آن سال‌ها شد و همه آنها عاملی شد تا این واژه به زندگی من راه پیدا کند.»
او در پاسخ به این نکته که ساخت «هیچ» توسط او با یک فلسفه آغاز شده بود در حالی که در جهان غرب نیز این فلسفه در آثار هنرمندان آن دوران رخنه کرده بود، عنوان کرد: «به نوعی با رفتن اکسپرسیونیست‌ها از هنر غربی، مضامین سطحی و عامیانه در کار آنها رواج پیدا کرده بود و هنرمندان به هیچ نزدیک شده بودند. به نوعی فلسفه «هیچ» آنجا نیز رخنه کرده بود، اما عملا آنها به ساخت «هیچ» دست نیافتند در حالی که من عملا دست به ساخت «هیچ» زدم.»
این هنرمند در بخش دیگری از این نشست در پاسخ به جایگاه فعلی مجسمه‌های «هیچ» بعد از چند دهه، گفت: «من کار خود را انجام دادم و می‌بینم مخاطب و مردم به این «هیچ»ها علاقه دارند و آنرا دنبال می‌کنند. شاید بزرگترین شانس من در این بود که «هیچ»هایم مردمی شدند. این در حالی بود که طبقه تحصیل کرده و روشنفکر «هیچ» را تحویل نگرفت، اما در این سال‌ها مردم عادی قصیده‌هایی از «هیچ» برایم نوشتند که نشان از استقبال آنها و علاقه‌شان می‌داد. این مردمی شدن «هیچ» برای من مهمترین نکته بود. نمی‌توانم بگویم که «هیچ» در حد مونالیزا مردمی شد اما در حد خودش موفق بود.»
تناولی همچنین در مورد تنوع متریال و ابعاد ساخت مجسمه‌های «هیچ» توضیح داد: «ماده برنز، سختی و زیبایی را نشان می‌دهد اما رنگ ندارد در حالی که فایبرگلاس آزادی عمل و رنگ را برایم تامین می‌کرد. از سوی دیگر برنز متریال بسیار گرانی است، اما فایبرگلاس ارزان تر بود و برای هوای آزاد و یا داخل محوطه مطلوب می‌نمود و با«هیچ» های من همخوان بود. به همین دلیل هم بعد از مدتی که با برنز کار کردم به فایبرگلاس هم روی آوردم، اما می‌بینید که هیچ وقت نمی‌توانم «هیچ» سنگی بسازم زیرا می‌شکند. گهگاه در سرامیک هم آنرا آورده‌ام اما این اتفاق هم کم می‌افتد.»
نمایشگاه «هیچ»های پرویز تناولی از 20 خرداد تا دوم تیر ساعت 17 تا 20 در گالری 10 به نشانی ونک، خیابان خدامی، خیابان نیروی انتظامی، بن بست ریاحی برپاست.
58244
نظر شما