لذا بخش عمده دانشگاه ها ی کشور قبل از اصل 44 قانون اساسی خصوصی سازی شده بودند. از طرفی حدود 40 درصد دانشجویان در دانشگاه ازاد اسلامی، حدود یک میلیون نفر دانشگاه پیام نور و 250 هزار نفرهم در دانشگاه غیر انتفاعی و... تحصیل می کنند و بخش قابل توجهی از هزینه ها را پرداخت می کنند. بنابراین من تصور می کنم در هیچ حوزه ای حتی اقتصاد کشور تا این حد خصوصی سازی انجام نشده باشد.
اما اینکه عده ای خصوصی سازی دانشگاه ها را مغایر با اصل تحصیلات رایگان می دانند اشتباه است چون اموزش رایگان مختص دوران مدرسه و در سطح اموزش و پرورش است.
تنها در قانون امده است که در اموزش عالی دولت هزینه ها را در حد خودکفایی باید بپردازد و هنوز تعریف درستی از واژه خودکفایی نشده است. چون برخی می گویند منظور از خودکفایی تربیت نیروی مورد نیاز است و سایر دانشجویان باید هزینه تحصیل خود را پرداخت کنند.
در کل پیش کشیدن بحث مربوط به واگذاری آموزش عالی دولتی به بخش خصوصی در شرایط امروز ایران از دو منظر بسیار پرسش انگیز است.
ابتدا باید به برخورد کنونی دولت با بخش خصوصی آموزش عالی ایران اشاره کرد. در چند سال اخیر بحث های مربوط به دانشگاه آزاد و فشارهای مداوم دولت برای دخالت در امور داخلی بزرگترین شبکه آموزش عالی ایران که بیش از یک میلیون و ۶۰۰ هزار دانشجو را در بر می گیرد به ماجرای دنباله داری تبدیل شده است.
پرسش دوم در اوضاع کنونی ایران پیرامون مفهوم خصوصی سازی و یا مشارکت بخش خصوصی در آموزش یطور عام و در آموزش عالی بطور خاص مطرح است. با وجود صحبت هایی که درباره نقش بخش خصوصی در آموزش عالی ایران به میان آمده، اما هیچگاه دولت تلقی خود از این خصوصی سازی را بروشنی بیان نکرده است.
نظر شما