کاش "نتانیاهو"زودتر سخنرانی می کرد

در گستره ی مملکت ایران با هر عقیده و روشی ،نمی توان کسی را یافت که نتیجه ی مذاکرات برایش مهم نباشد. بحث استفاده ی صلح آمیز از انرژی هسته ای، امروز وارد مرحله ای شده است که موافق و  مخالف  ، منتظر نتیجه ی آن هستند ؛چه آنان که معتقدند موفقیت در مذاکرات جدای از خود "انرژی هسته ای " یک موفقیت سیاسی و بین المللی است و چه آنان که دوست دارند این موضوع با عدم موفقیت روبرو شود ؛چرا که اساسا نفس مذاکره با کشوری مانند آمریکا را درست نمی دانند و یا....

 در هر دو حالت نتیجه  مهم است تا تکلیف همه از بلا تکلیفی درآید و بتوانند برای سلیقه ای که به آن معتقدند و دوستش دارند برنامه ریزی کنند.

از طرف دیگر دنیای سیاست در ماه اخیر منتظر بود تا برای اتفاق نادری که در مرکز یک ابر قدرت می افتد،نتیجه یابی کند .حدس و گمان  و رایزنی و مشورت به نقطه ای رسید که سخنرانی نخست وزیر اسراییل می تواند در روند مذاکرات تغییری اساسی ایجاد کند.

ورود به کنگره ی آمریکا و همراهی طیف های مختلف برای یک نخست وزیر از کشوری مانند اسراییل حادثه ای بود که به ندرت اتفاق می افتد و این حضور از نظر تکرار دفعات و استقبال کنکره از مهمانی اینچنینی فقط با حضور وینستون چرچیل در جنگ جهانی دوم قابل مقایسه است.

در حالی که نماینده ی قابل و شایسته ی جمهوری اسلامی ایران با گروه 1+5و نماینده ی تاثیرگذار این گروه ،آمریکا، مشغول مذاکره بود ؛ انتظار می رفت مرد جنگ طلبی مانند نتانیاهو بتواند برای مدتی مسیر مذاکره را به چالشی جدید بکشاند که اتفاق دور از انتظاری هم نبود.

آنان که از ابتدا تا انتهای این نمایش را در کنگره ی آمریکا رصد می کردند به وضوح دیدند که واقعأ فردی مانند نتانیاهو هیچ در اختیار ندارد ،هیچ.

سخنانش به دو بخش تقسیم می شد ؛نخست توهین و دوم استیصال و در ماندگی.

مانند فیلم های هالیود برای یاد آوری جریان هولوکاست به نمایش مسخره ای دست زده بود که نه تنها واماندگی خود و نمایندگانی ازکنگره را نشان می داد که حرفی برای مقابله با ایران و مذاکرات هسته ای در پی نداشتند که اندک نور امیدی که برای بحران آفرینی در دل داشتند با این سخنرانی نمایشی به نا امیدی بدل شد.

نتانیاهو با سخنرانیش به دنیای سیاست فهماند که در اوج درماندگی حتی نمی تواند با هم پیمان خود آمریکا هماهنگ و همراه باقی بماند .اگر این همه تبلیغات برای سخنرانیش زودتر از این صورت می گرفت با اطمینان می توان گفت که کشورهای مذاکره کننده زودتر ترغیب به نتیجه بخش بودن مذاکرات می شدند چرا که از نظر نتانیاهو ایران با وجود تحریمها، ابر قدرتی است که هیچکس یارای مقابله با آن را ندارد و با شعارهای ایران هراسیش دو نتیجه را القا کرد ؛نخست برای آنان که در این چند دهه همراه نظام جمهوری اسلامی حرکت کرده اند و می دانند ادعاهای نتانیاهو دروغی بچگانه است و دوم کسانی که هوای طمع در ذهنشان می پروراندند که" بالاخره روزی ایران از پای در خواهد آمد" ، با سخنان او فهمیدند که خیال باطلی در ذهن دارند که اگر همراه دیپلماسی ایران اسلامی حرکت نمی کنند ؛مخالفتشان فقط خودشان را به آسیب و نیستی نزدیکتر خواهد کرد.

مهم ترین نتیجه ای که از این اتفاق در ذهن متبادر می شود ،حرکات درست و سنجیده ی مذاکره کننده ی ارشد تیم ایران است که با دیپلماسی درست دولت و رهبری توانسته است اختلاف درونی اسراییل و آمریکا را به دنیا نشان دهد و با درایت و کاردانی کاری کند که استدلال مخالفان برنامه ی هسته ای ایران فقط در یک سخنرانی احساسی و بدون استدلال همراه باشد.

ما به عنوان یک نظام حکومتی میتوانیم در دنیای پر تلاطم امروزی جایگاه و شخصیت خود را ثابت نگهداریم و با این سخنرانی دانستیم که نه تنها در مذاکرات چیزی از دست نداده ایم که قدرت چانه زنی و حرکت درست مذاکرات در مسیری قرار گرفته است که نتیجه هر چه باشد سود و فایده ی آن را قبل از اتمام مذاکرات بدست آورده ایم و آن هم منطق درست و سیاست صحیح در برخورد با مساله ای که قرار نبود به این زیبایی به راه حل منطقی برسد.