علمای مدیریت، تامین رفاه محیطی را یکی از دلایل افزایش کارآرایی دانسته وعواملی مثل نور، خنکی یا گرمای محیط ، سکوت و آرامش آن از اقلام اصلی رضایمندی شاغلان از محیط کار است. از زمانیکه ورود بانوان به عنوان بخشی از نیروی انسانی لازم به سازمانها صنایع و مراکز علمی، اجتماعی و اقتصادی مطرح شد همواره این سوال به ذهن عبور می کرد که اختلاط زنان و مردان در محیط کار دارای چه جایگاه رفتاری و سازمانی است؟ امرو ز درتمام دنیا آرامش فکری نیروهای فکری شاغل و تامین آن از سوی کارفرما یک تعهد سامانی بوده و با وجود نظریات و شعارهای مخالفان تفیکیک جنسیتی و هواداران فمینیست، رفتار شناسان بی طرف و منطقی معتقدند بانوان در محیط مختلط احساس ناامنی می کنند و حتی دچار اضطراب می شوند که نتیجه آن افت کارآرایی و کاهش بازدهی است. در توکیو قطارهای زیرزمینی واگنهای زنانه و مردانه دارد و دلیل آن ایجاد امنیت روانی و جلوگیری از آزار بانوان اعلام شده است.
وقتی اینجانب در شرکت لیلاند انگلستان، مشغول کارآموزی بودم در یک نظرخواهی از کارکنان زن و مرد در مورد تفکیک جنستی 75 درصد زنان جدایی محیط کار را برای امنیت روانی لازم دانستند و60 درصد مردان هم همین رای را دادند. آن گروه از مردان که مخالف جداسازی بودند تفریح و تنوع را در محیط کار دلیل مخالفت با جداسازی بیان می کردند ،یعنی آنها حضور بانوان را فقط به عنوان تنوع پذیرفته بودند.
در کشورما که براساس ارزشهای دینی و فرهنگی مدیریت می شود به دلایل مختلف تفکیک جنسیتی لازم و ضروری است. براساس پژوهشهای میدانی معلوم می شود که وقتی دو خانم با چهار آقا در یک اتاق مشغول به کار هستند هم بانوان ناراحت هستند و هم آقایان. چراکه ممکن است در طول ساعات کار همکاران قصد گفتن لطیفه یا دردودل داشته باشند که با حضور جنس مخالف این کار غیر ممکن است. از طرف دیگر بانوان شاغل باید بخشی از حواس خود را به رعایت حجاب ،طرز نشستن و رفت و آمد صرف کنند که همین موجب افت کارآرایی آنها است.
از آنجا که اصلی ترین بخش ساعات بیداری کارکنان در سازمان صرف می شود ، برقراری رابطه عاطفی بین همکاران اجتناب ناپذیر می شود و این نکته وقتی که یکی از طرفین متاهل باشند موجب بروز آسیبهای بعدی می شود.بانوان در کنار یکدیگر آرامش خاطر به نفس بیشتری احساس می کنند و از نگاه آسیب شناسی اجتماعی درصورت عدم ضرورت سازمانی، جداسازمانی جنسیتی هم به نفع بانوان است و هم به نفع آقایان.
این نظریه که از سوی علمای مدیریت و رفتار شناسان سازمانی مورد تایید است در صورتیکه به اغراض سیاسی آلوده نشود و وسیله تخریب این و آن نشود باید به عنوان یک نظریه توسط کارشناسان مورد بررسی قرار گرفته و از شاغلان نظر خواهی شود. متاسفانه برخی افراد و گروههای سیاسی فضای فرهنگی کشور را به طرفی هدایت می کنند که هیچ کس اجازه مطرح کردن یک نظریه را نداشته باشد.در اینصورت رشد فرهنگی آزادی بیان تعامل فکری و آزاد اندیشی در کجای جغرافیای فکری قرار می گیرد؟
نظر شما