سید محسن فرجادی

به سمت غرب که می روی زمان با حرکت تو به عقب پا پس می گذارد. هرچه جلوتر می روی عقب نمی مانی و این زمان است که از پسِ تو بر نمی آید.
زنجان، ارومیه، ترکیه، بلغارستان، مجارستان وسرانجام اتریش، مسیری است که برای رسیدن به وین باید برویم.انگار روز دوشنبه زمین و زمان دست به یکی کرده بودند تا بگویند ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند تا مذاکرات هسته ای همچنان ادامه داشته باشد. تیکاف هواپیما از فرودگاه مهرآباد با باد شدید مشایعت شد. باد دود را از سر پایتخت دور می کرد و زوزه می انداخت در دل هواپیما. بادی به سرعت 130 کیلومتر در ساعت کافی بود که یکی از اثرات تحریم در غژ و غژ و تکان های هواپیما خودش را نشان دهد.
چندین سال است برای خرید قطعات یدکی هواپیما تحریم شده ایم. و بعدش هم تحریم فروش هواپیما به ایران وضع شد.
همه تقصیرها را گردن امریکا نیندازیم! از او که توقعی نیست. چرا خودمان کاری نکردیم؟! نمی گویم یک شبه هواپیما بسازیم، می گویم چرا وقتی هواپیما و داروی بیماران خاص ایرانی تحریم شد هیچ حرکت خلاقانه ای برای اعتراض به این وضع شکل نگرفت؟ حرکتی از سوی مردم.
مگر مردم قربانیان تحریم ها نیستند؟ پس چرا همین مردم رغبت نداشتند دستی بجنبانند، کاری بکنند. چرا هیچ کدام از خواننده ها ریز و درشت پاپ که می خواهند در قلب مردم جای بیشتری برای خودشان باز کنند هیچ ترانه ضد تحریمی نخواندند؟
باید کسی آنها را سر خط می کرد؟! چرا یک مستند درباره آثار ضد انسانی تحریم علیه مردم ایران ساخته نشد؟ باید جایی جایزه ای تعیین می کرد تا این مهم محقق می شد؟ چرا یک دانشگاه فارغ از جهت گیری های سیاسی با حضور اساتید حقوق به بررسی راهکارهای عینی و قابل تحقق مواجهه حقوقی با تحریم ها نپرداخت و راهکارهایی به دولت ارائه نکرد؟
هر چه از شرق به سوی غرب می روی انگار آدم ها احساسا تعلق بیشتری به زمان و مکانشان پیدا می کنند. ما چقدر در سالهایی که پشت سر گذاشتیم خود را متعلق به ایران و ایران را متعلق به خودمان دانستیم؟

ادامه دارد

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 345004

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
7 + 2 =