فن مبارزه در دوران صلح

این پژوهشگر تاریخ معاصر در بخشی از یادداشت می نویسد:
«پس از انقلاب، سقف جامعه ما روی دو ستون فرهنگ و سیاست بنا نهاده شد و آن قدر محکم، که دو سال توطئه و هشت سال جنگ، تَرَکی بر آن وارد نکرد. هم فرهنگ و هم سیاست در آن 10 سال نقشی ایفا کردند که بحران توطئه و جنگ اقتضا می‌کرد؛ بحرانی که همه ما را به رویارویی مستقیم با دشمنی معلوم می‌خواند. تنور «مبارزه» چنان پر حرارت بود که همه خواست‌ها را شکل می‌داد و همه ناخواستنی‌ها را ذوب می‌کرد.
پایان توطئه و جنگ، پایان رو در رویی مستقیم با دشمن معلوم بود. تنور مبارزه هم به ظاهر خاموش شد. از این به بعد آنچه جامعه بدان نیاز داشت، مبارزه نبود، بلکه «فن مبارزه» بود، زیرا دشمن معلوم پنهان شد و رویارویی‌های مستقیم تبدیل به برخوردهای غیرمستقیم گردید. و باز می‌دانیم که فن مبارزه در دوران صلح نه در سلاح نظامیان خوابیده است و نه در تحلیل‌های سیاستمداران. در این برهه فرهنگمداران هستند که حرف اول را با زبان هنر و ادب می‌زنند. فن مبارزه در دست اینان است. »
این عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین ادامه می دهد:
«در دوران جنگ، تن، شهر، آبادی، مزرعه و کارخانه در معرض نابودی است، اما در دوران صلح، اندیشه، اخلاق، انسانیت و رشد. آن یکی مبارزه می‌طلبد و این یکی فن مبارزه. پس از پایان بحران توطئه و جنگ، جامعه ما باید از تعادل زمان جنگ به تعادل زمان صلح می‌رسید. یعنی دو پایه فرهنگ و سیاست از نسبتی که با توطئه و جنگ برقرار کرده بودند به نسبتی جدید با صلح می‌رسیدند، اما این اتفاق نیفتاد و فرهنگ و سیاست نتوانستند خود را با نسبت جدید همخوان کنند. می‌دانید چرا؟ چون اجازه جایگزینی «فن مبارزه» داده نشد و گمان رفت که باید همچنان به «مبارزه» ادامه داد. همین امر (در حالی که جامعه تعادل زمان صلح را نیافته بود) باعث شد سیاستمدارانی که کفایت مجازی یافته بودند، پا در رکاب فرهنگ بگذارند. پاییدن زیر پا، ندیدن افق‌های دوردست، مصادره فرهنگ به نفع سیاست، عقب‌نشینی فرهنگمداران و بالاخره لرزش ستون فرهنگ از همین زمان شروع شد.»
برای خواندن متن کامل این مطلب، لطفا اینجا را کلیک کنید.