منصوری:پیوستن صالحی به تیم مذاکره پیشنهاد لاریجانی بود/حمایت های رهبر از مذاکرات، بر مخالفان اثرنکرد

عضو هیئت رئیسه کمیسیون ملی و سیاست خارجی مجلس می گوید: متن توافق ایران با گروه 1+5 در وین بدون شک یک توافق بین المللی است و طبق قانون، مجلس باید درباره آن نظر بدهد.

عبدالله احمدی: عباسعلی منصوری آرانی، نمایندهٔ دورهٔ نهم مجلس از حوزه انتخابیه کاشان و آران و بیدگل استان اصفهان و عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی است.

وی دارای دکترای روابط بین‌الملل، فوق لیسانس مدیریت و فوق لیسانس علوم استراتژیک است. منصوری آرانی که از فرماندهان ارتش جمهوری اسلامی در دوران دفاع مقدس به شمار می رود از همرزمان شهید صیاد شیرازی است. این نماینده مجلس که در تقسیم بندی های جناحی، عضو فراکسیون اصولگرایان رهروان ولایت است که متشکل از حامیان گفتمان اعتدالی علی لاریجانی است. اما وی همچنان خود را نماینده ای مستقل از احزاب و گروه‌ها می داند.

منصوری آرانی پیش از این رئیس دانشگاه جنگ و استاد دانشگاه دافوس، وابسته نظامی در سفارت عربستان و کل خاورمیانه و همچنین رِئیس اداره آموزش کل ارتش جمهوری اسلامی ایران بوده است.

در هفته ای که مجلس در تعطیلی به سر می برد و نمایندگان برای سرکشی به حوزه های انتخابیه خود به استان های شان سفر کرده اند، منصوری آرانی به کافه خبر آمد و با او درباره بررسی متن «برجام» در مجلس که حاصل توافق هسته ای ایران با گروه 1+5 است و همچنین ترکیب مجلس دهم و نحوه مدیریت علی لاریجانی بر مجلس نهم و دلیل حملات اخیر تندروها به او  به گفتگو پرداختیم. متن کامل این گفتگو در زیر می آید:

بررسی متن توافق ایران و گروه 1+5 که به «برجام» معروف شده است چه سيري را در مجلس بايد بپيمايد؟

برنامه جامع اقدام مشترک عقبه ای دارد که باید برای بررسی آن به 12 سال پیش بازگردیم و تمام فراز و نشیب های آن را بررسی و تحلیل کنیم.

به قول آقای روحانی اگر روند مذاکرات را به یک بازی فوتبال تشبیه کنیم، این بازی از دقیقه یک شروع می شود و تا وقت اضافه ادامه دارد. یعنی از زمانی که داور سوت آغاز بازی را می زند تا زمانی که سوت پایان را می زند، همه این بازی باید تحلیل شود. همه این بازی در 19 یا 20 ماه گذشته اتفاق نیفتاده بلکه همه این بازی در 12 سال گذشته انجام شده است. به طوری که در دوره جدید، هم مربی، هم کاپیتان و هم بازیکن تعویض شده و تیم در مختصات مختلف، عملکردهای مختلفی داشته است. نهايتا شرایط کشور، شرایط منطقه و شرایط جهانی منجر به این شد که این این توافق انجام شود.

آنچه که ما الان تحت عنوان یک توافقنامه یا برنامه جامع اقدام مشترک در دست داریم، حاصل آن عقبه است. یعنی ممکن است در این رابطه سئوالات مختلفی مطرح شود. به عنوان مثال اینکه اگر قطعنامه های سازمان ملل علیه ما صادر نشده بود، آیا ما همین وضعیت را داشتیم و باز هم مذاکره می کردیم؟ پاسخ این است که اگر آن ها صادر نشده بود که بحث تحریم نیز مطرح نمی شد و لزومی نداشت که ما برای رفع تحریم امتیازاتی بدهیم و امتیازاتی بگیریم. به عبارتی باید روی این ها کار کنیم و حرف بزنیم. چون اگر شما بخواهید صرفا درباره 5 دقیقه آخر بازی صحبت کنید، اگر توپ به اوت هم برود، می گویند توپ چرا اوت شد؟ و یک کرنر هم که از دست بدهید، می گویند چرا کرنر از دست دادید؟ ولیکن وقتی کل بازی را تحلیل می کنیم، به تحلیل واقعی نزدیکتریم. اگر در مواقعی گل خورده ایم، باید دید شرایطمان چگونه بوده است و برای جبران آن گل خورده تلاش هایی کرده و گل‌هایی را زده ایم.

آقای روحانی می گوید ما در مذاکرات توافق وین، بازی را 3 بر 2 بردیم. من با آقای روحانی هم نظر نيستم و می خواهم بگویم که اصلا 3 بر 3 شده ایم! اما در بعضی بازی ها شما 3-3 هم که بشوید برنده هستید. به خاطر اینکه خیلی وقت ها تیم شما با یک امتیاز هم به مرحله بعد صعود می کند.

البته حریف هم مهم است که چقدر قدرتمند باشد؟

 بله.

 مردم ما از بازی با آرژانتین در جام جهانی با اینکه یک بر صفر باختیم، راضی بودند، چون حریف قدری مقابل ما بازی می کرد. آیا این رضایت از توافق نیز موجود دارد؟

بله. من می گویم که در بدترین شرایط ممکن  3-3 شدیم. اما این 3-3 یک امتیاز حساس به ما داد که این امتیاز ما را به مرحله بعدی رسانده است. در مرحله بعدی، شکل و نوع بازی عوض می شود.

اگر به قول شما ما در اين مذاکرات 3-3 شده باشيم، چرا آمریکا و غرب وارد بازی ای شدند که احتمالش این بود که ما 3-3 شویم و بالاخره یک امتیازی که نیاز داریم برای مرحله بعد بگیریم؟ 

چون آنها هم در این مذاکرات موفق شدند. یعنی خیلی وقت ها دو تیم که با هم بازی می کنند با گرفتن یک امتیاز به هدفشان می رسند و بازی همان برد- برد می شود. با اینکه بازی مساوی است اما باز هم برد- برد است. شرایط ما با غرب همین شد. یعنی 3-3 شدیم ولی هر دو بردیم. هم ما صعود کردیم هم آن ها جایگاه خود را مستحکم کردند.

صحبت این است که وقتی ما می گوییم 3-3 شده ایم. یعنی 3 گل خوردیم . ولی این سه گل را چه زمانی دریافت کرده ایم؟ این مهم است. آیا این 3 گل را در 5 دقیقه آخر بازی خوردیم یا 5 دقیقه اول بازی خوردیم؟ این نکات وقتی مغفول می ماند، مشکل به وجود می آید و کسانی که طرفدار مربی قبلی هستند، انتقاد می کنند که چرا مثلا در این لحظه از بازی کرنر از دست دادید؟ و یا چرا پشت محوطه جریمه خطا کردید؟ و چرا وسط زمین اخطار گرفتید؟ در حالیکه همه این اتفاقات در کل این بازی رخ داده است.

اگر طرف پیروز بازی را آنالیز کند، می گوید آن گل هایی که خوردیم در چه دقایقی بوده است؟ با چه بازیکن ها و مربیانی بوده است؟شرایط بازی چگونه بوده است؟ من نمی خواهم تیم قبلی را مقصر قلمداد کنم، چون خیلی شرایط حاکم می شود که آن اتفاق می افتد. بنابراین ما باید برگردیم و همه این اتفاقات را یکبار مرور کنیم تا به شرایط فعلی برسیم.

 از 19 ماه گذشته که دولت آقای روحانی روی کار آمد، شرایط منطقه ای و بین المللی ما هم تغییر کرد و اساسا آن نظم نوینی را که آمریکا زمانی دنبالش بود، کارآیی اش را از دست داده بود و نظم نوین با چینش قدرت های جدید در دنیا در حال شکل گیری است. در این نظم نوین ایران حتما یک بازیگر اصلی است و ایران باید بازی (نقش آفرینی) کند تا آن نظم نوین اتفاق بیفتد.

اما در این میان، بايد پرونده هسته ای ايران بسته مي شد تا وارد مرحله بعد شویم. به این دلیل می گویم که در مرحله بعد کلا بازی عوض می شود.

هم آمریکا این را می دانست و هم اروپا و هم خود ما داشتیم روی این موضوع کار می کردیم که ما الزاما باید وارد مرحله بعدی بشویم و آن مرحله بعد؛ مرحله ای است که نقش، بازی و شرایط ما متفاوت می شود اما برای رفتن به مرحله بعدی و عبور از این مرحله، پرونده هسته ای که توسط خود غربی ها به طور ظالمانه و بی جهت باز شده بود و دست و پا گیر هم بود باید بسته می شد. و گرنه چرا آمریکا بايد به ایران که دشمن سرسخت آن است و او نیز دشمن ماست، کمک کند که تحریم هایش لغو بشود؟ چرا بخواهد کمک کند که ما در شرایطی قرار بگیریم که هر روز شاهد رفت و آمد مقامات اروپایی به کشورمان باشیم؟ بالاخره این آمد و رفت ها اقتدار ما را نشان می دهد که ایران به نقطه ای از اقتدار رسیده که آن ها به کشور ما می آیند. پس شرایط در حال تغییر است.

آمریکا می داند که در مرحله بعد، بدون حضور ایران چینش قدرت در منطقه اتفاق نمی افتد. پس باید ایران حضور داشته باشد. البته معنای این حرف این نیست که قرار است ما با آمریکا دست دوستی بدهیم. بلکه آمریکا می تواند در جایگاه خودش بازی کند، ما  نیز در جایگاه خودمان بازی کنیم. مخالف هم باشیم و در عین حال روی موضوعاتی به صورت موردی به یکدیگر کمک کنیم. به عنوان مثال هم اکنون در دنیا بحث تروریسم و مبارزه با داعش و القاعده و طالبان یک بحث محوری است و دنیا نمی تواند با وجود این پدیده شوم، آرامش داشته باشد. پس همه باید دست به دست هم دهیم و ریشه تروریسم را بخشکانیم. شوخی بردار هم نیست. هوای مسمومی است که ممکن است همه ما را به یک اندازه مسموم کند.

آنچه که ما الان شاهد آن هستیم، بده و بستانی است که در آن ما داده ها و گرفته هایی داریم و هر دو طرف از این وضعیت به وجود آمده رضایت دارند. یک نقطه رضایت مندی به نام برجام شکل گرفته است که می تواند لنگرگاه تعادل باشد. به طوری که نصف این اهرم داخل زمین ماست و نصف دیگرش در زمین غرب و اگر خواسته باشیم آن را کم و زیاد کنیم، این لنگرگاه بهم می خورد و طرفین رضایت نمی دهند که این اتفاق بیفتد.

طبیعی است که شرایط پس از توافق در آمریکا و ایران شبیه به هم باشد. آنجا هم بازیکن ها و شرایط عوض شده است. 12 سال پیش جمهوری خواهان در آمریکا در قدرت بودند و خطاهایی که آن ها مرتکب شدند، بسیار بزرگ بوده است. یعنی وقتی که ما به وضعیت ثبات در افعانستان و عراق و همچنین آرامش منطقه خلیج فارس کمک می کردیم، از آن ها جواب بی اعتمادی گرفتیم که سرمنشاء آن بی اعتمادی ما را به این نقطه کشاند. پس عاملش آن‌ها بودند. اوباما هم می تواند همين حرف ها را به جمهوری خواه‌ها بگوید.

 

جلسه هفته گذشته کمیسیون امنیت ملی با تیم مذاکره کننده از جمله آقايان عراقچی و صالحی چگونه برگزار شد؟

 در آن جلسه، آقای عراقچی و تخت روانچی بحث های سیاسی را مطرح کردند ولي چیزی فراتر از آنچه در تلویزیون و رسانه ها گفته بودند، نگفتند. هر چند ممکن است به موارد خاصی هم اشاره شده باشد اما کلیت مطالب همان‌هایی بود که گفته بودند و تکرار مکررات بود و سئوال ها نیز حول محور داده‌ها بود که شما فلان امتیاز را داده اید و کمتر سخن از این بود که چه بدست آورده ایم؟ آقای صالحی هم همین ها را گفتند البته فنی تر و هر دو به گونه ای مطالبی را که باید می گفتند، بیان کردند و پاسخ خودشان را می دادند.

در حالیکه ما باید ببینیم که اگر بازی همچون گذشته ادامه پیدا می کرد، شرایط ما چگونه بود و در کجای جدول بودیم. این اصلا سئوال نمی شود. من فکر می کنم اگر شرایط گذشته حاکم بود، ما به شکل گریز ناپذیري وارد جنگ می شدیم. البته حتما به علت اینکه مردم ما تجربه و انگیزه دارند و همدل هستند، در هر جنگی پیروز می شویم. اما بدون شک، جنگ ویرانی های خودش را دارد و در صورت این اتفاق، هم ما خسارت سنگینی می دیدیم هم آمریکایی ها و هم اروپایی ها و برای همه این شرایط غیر قابل تحمل بود و آسیب ها برای همه بسیار سنگین بود. تحلیل من این است که  این گفتگوها و مذاکرات، مانع از جنگ شد و ما را در مسیری قرارداد که نه تنها جنگ نشد بلکه ما را وارد مرحله ای از بازی قدرت های منطقه ای و بین المللی کرد.

من اتفاقا در جلسه کمیسیون با آقای عراقچی، بیاناتی از رهبر انقلاب را عنوان کردم که ایشان 15 سال قبل فرموده بودند که ما به عنوان قدرت منطقه ای و بین المللی باید وارد بازی های منطقه ای شویم و باید  بتوانیم برای این مهم برنامه ریزی کنیم. آن آرمانی که ایشان در سال 79 ترسیم کرده بودند امروز اتفاق افتاده است. آن روز ایشان قله ای را نشان دادند که ما امروز در آن قله حضور پیدا کردیم.

زمانی شما قدرت خود را با جنگ به رخ دنیا می کشید اما زمانی دیگر، اقتدارتان را در ابعاد دیگری به رخ دنیا می کشید. به نظر می رسد هنر این مذاکره و مذاکره کنندگان در این بود که جلوی یک جنگ بزرگ در منطقه که می توانست بین المللی و جهانی هم بشود، گرفت.

البته به نظر مي رسد آقاي ظريف و تيم مذاکره کننده در چند جبهه در حال نبرد بودند، هم در داخل با دلواپسان و هم در خارج با مذاکره کنندگان غربی. به نظر شما چرا تیم مذاکره کننده در داخل تا این اندازه تحت فشار بود؟

بالاخره دیدگاهها متفاوت است و این تفاوت ريشه در نگرش ها و رفتارهاي جریانی و حزبی دارد. بسیاری از مسائل را انسان با عینک جریان خاص خودش می بیند. با وجود همه مصاحبه هایی که تیم مذاکره کننده در 10 ماه گذشته داشته و تمام تائیداتی که رهبری فرمودند و از این تیم حمایت کردند، چند نفر از این جریان هایی که از 19 ماه پیش مخالف بودند، موافق شدند؟ یک موردش را می توانید نام ببرید؟!

البته در مواردي منجر به سکوت آنها شده، اما گويا به نظر شما تاثیری در تغییر موضع آن ها نداشته است.

به نظر من که تاثيري نداشته است. چون عینک نگاههايشان، عینک های جریانی است. ممکن است این طرف نیز همین کار را بکند. من نمی گویم یک جریان مبرا از همه چیزاست. ما خیلی باید کار کنیم تا عینک منافع ملی مان با عینک جناحی مان متفاوت باشد. البته این مال همه گروههاست و من کاری به یک جناح خاص ندارم. همه جناح ها باید بدانند که دو عینک باید داشته باشند، در مسائل ملی عینک منافع ملی را به چشم بزنند و در مسائل داخلی عینک جناحی بزنند. اشکالی هم ندارد چون همه دارند برای دستیابی قدرت می جنگند. ولی وقتی پای منافع ملی درمیان است، آنجا دیگر کسی حق ندارد منافع جناحی اش را به منافع ملی ترجیح بدهد، این خیانت می شود. هر کس که این کار را انجام دهد یا بلوغ سیاسی ندارد یا خائن است!

کسی که منافع ملی اش را ذبح کند، برای رسیدن به منافع جناحی، اگر تعمدی این کار را انجام دهد می توانیم بگوییم خیانت کار است و اگر غیر عمد باشد، بلوغ سیاسی و درک درستی از منافع ملی ندارد. و گرنه کسی که درک صحیحی از منافع ملی داشته باشد، می داند که منافع ملی بر همه چیز اولاست.

این روزها بحث های زیادی درباره تشکیل شدن یا نشدن کمیسیون ویژه بررسی "برجام" در مجلس وجود دارد، تشکیل  این کمیسیون به کجارسید؟ نظر کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی درباره تشکیل آن چیست؟

 دو بحث وجود دارد؛ قبل از رای گیری براي تشکيل چنين کمیسیوني می توانستیم درباره آن اظهار نظر کنیم. ولی وقتی رای گیری شد، دیگر ما حق چنین کاری نداریم. قبل از طرح موضوع تشکیل کمیسیون ویژه جا داشت که بگوییم موافق یا مخالف آن هستیم. ولی الان دیگر رای گرفته شده و ما همه باید به رای مجلس احترام بگذاریم. اما باید کاری کنیم که این کمیسیون، کارآمدترین کمیسیون باشد.

نکته اساسی در تشکیل این کمیسیون این است که کمیسیون ویژه در اختیار یک جناح و دیدگاه خاص قرار نگیرد. چون اصلا سرنوشت آن تغییر پیدا می کند. از اين رو باید بنشینیم یک تیم کارآمد را به صحن پیشنهاد دهیم.

یعنی فراکسیون ها براي اينکه ترکيب اين کميسيون در اختيار يک جناح قرار نگيرد، اعضا را پیشنهاد دهند؟

فراکسیون ها می توانند این کار را انجام دهند، اما یکی از عیب ها این است که موضوع با دید جناحی دیده شود.

کمیسیون امنیت ملی می تواند تیم مورد نظر خود را به کمیسیون ویژه معرفی کند؟

کمیسیون امنیت ملی سابقه ای دوساله با صدها ساعت گفتگو در ذهن خود دارد و هر یک از نمایندگان کمیسیون در طول این 19 ماه افزون برصدها ساعت کار، با اعضای تیم مذاکره کننده نيز نشست هايي داشته، حرف ها را شنیده و گزارشات را خوانده اند. اما همه این تجارب چه می شود؟ توجه به این مسئله مهم است. ولی اینکه نقش کمیسیون امنیت ملی در کمیسیون ویژه چه خواهد بود، باید منتظر بمانیم تا کمیسیون تشکیل شود.

مصوبه مجلس برای الزام دولت به حفظ حقوق هسته ای منوط شده است به شورای عالی امنیت ملی. اگر اين شورا برجام را تائید کرد، دیگر لازم نیست در مجلس اين موضوع بررسی شود و نیاز به تصویب مجلس نیست؟ 

بر اساس قانون اساسی، هر آنچه که توافق نامه بين المللي باشد، باید در مجلس درباره آن رای گیری شود.

به نظر شما متن "برجام" يک توافق بین المللی محسوب می شود؟

چون اسم این متن برجام گذاشته شده است یعنی «برنامه جامع اقدام مشترک» و روی آن توافق نامه نوشته نشده است، این موضوع ابهام دارد. باید دید که آیا اگر اسم ها تغییر کند ولی محتوا توافق نامه ای باشد، توافق نامه قلمداد می شود یا نه؟ اگر این طور باشد تمام دولت ها در طول تاریخ می توانند اسم را عوض کنند و محتوا را دست نزنند و به مجلس نیاورند! در این حال چه کسی می تواند پاسخ گوی ملت باشد؟ پس دولت ها می توانند سرنوشت مملکت را به راحتی رقم بزنند؟ این در حالی است که قانون اساسی نخواسته این اتفاق بیفتد، بلکه قانون اساسی خواسته که مجلس به عنوان نمایندگان مردم در این قضیه دخالت کنند. بدون شک برجام یک توافق نامه است و مجلس بايد درباره آن اظهار نظرکند.

برخي نمايندگان تاکيد دارند که پاسخ مجلس به برجام بايد «آري» يا «خير» باشد و نمي توان در محتواي آن تغييري ايجاد کرد. اما از فحواي سخنان برخي ديگر نمايندگان چنين بر مي آيد که مي خواهند محتواي متن را تغيير دهند. نظر شما چيست؟

درباره اینکه مجلس می تواند در متن دخالت کند، پاسخ، خیر است. چون این متن با لایحه و طرح که به مجلس بیاید و ما بندها را کم و زیاد کنیم، بسیار متفاوت است. در این صورت برای واو به واو این متن دوباره 6 کشور و ایران باید بنشینند و روی آن ها به توافق برسند. پس بنابراین مجلس می تواند بگوید که همین محتوا را قبول دارد یا ندارد و حق دخالت در متن را ندارد.

  اگه مجلس برجام را قبول نداشت چه کار باید بکند؟

 به تیم مذاکره کننده اعلام می کند که قبول ندارم.

 بعد، آن ها چه می کنند؟

 دیگر من فکر می کنم که اگر این را بگوید و این اتفاق رخ بدهد، دیگر شرایط کاملا متفاوت می شود و دیگر امکان ندارد این کشورها دوباره دور هم جمع شوند.

 با این فضایی که در کشور و مجلس وجود دارد، چقدر احتمال مي دهيد که پاسخ مجلس به برجام «خير» باشد؟

ببینید، چه ما در ایران، چه کنگره آمریکا و چه پارلمان اروپا هر کدام که به "برجام"  نه بگویند باید یک فشار بسیار سنگین را به عنوان هزینه بپذیرند.

اوباما گفته است که در صورت مخالفت اعضای کنگره، آن را وتو می کند. ولي  ما چنین مکانیزمی نداریم.

ما نمی خواهیم پیش قضاوت کنیم. کسی در ایران به برجام "نه" نگفته است ولی آن ها گفته بودند که اوباما چنین حرفی را زد.

من نمی خواهم بگویم که مجلس نمی تواند  بگوید نه. می خواهم بگویم مجلس می تواند بگوید آری، می تواند بگوید نه. ولی اگر بگوید نه هزینه سنگینی را چه در داخل و چه در خارج باید بپردازد. همین هزینه را کنگره آمریکا باید بپذیرد. همین هزینه را پارلمان های اروپا باید بپذیرند. در این جا فرقی باهم نداریم. یعنی ما نمی توانیم بگوییم که ما مستثنی هستیم. تمام مجالسی که باید نظر بدهند اگر بخواهند نه بگویند باید گفتن این حرف را در قبال یک هزینه سنگین بگویند.

شاید صرف با اين باشد که یک مجلسی این هزینه سنگین را بپذیرد. چون هزینه ملی و بین المللی است. شاید ارزشش را داشته باشد که نه بگوید چون شرایط مثلا به گونه است که متن خیلی بد بسته شده است و می ارزد این هزینه را داد اما  یک وقت هم نمی ارزد. بنابراین ما باید در این 2 ماه روی موضوع هزینه و فایده اين تصميم کار کنیم.

فواید برجام، نسبت به هزینه هایی که می پردازیم، به مجلس دیکته می کند که به این توافق آری بگوید یا نه. این کار خیلی دقیق باید انجام شود و ما باید بتوانیم مزیت های کیفی را به کمی تبدیل کنیم و به راهکار مناسبی دست پیدا کنیم. همچنان که صدها مولفه دیگر  در این معادله وجود دارد که یک به یک باید ارزش گذاری شود تا بگوییم که معدل این کار مثبت یا منفی است.

پس این بررسی باید خیلی تخصصی باشد؟

بله؛  به نظر من حتما در همه حوزه ها از جمله اقتصاد، سیاست و فرهنگ اثر گذار است. یعنی باید بدانیم که در یک کفه ترازو فایده و در کفه دیگر ترازو هزینه است و این ترازو باید نشان دهد که فایده بیشتر است یا هزینه و یا هر دو مساوی هستند.

یعنی ممکن است بررسی برجام تا دوماه دیگر در مجلس به طول بیانجامد؟

یک ماه که نمایندگان در حوزه های انتخابیه خواهند بود و  بعد از آن، تنها ما  یک ماه دیگر فرصت داریم. البته دیر است و ما نمی توانیم زودتر از 70 یا 80 روز به نتیجه برسیم.

بعد از تعطیلات این هفته مجلس کمیسیون ویژه تشکیل می شود؟

همین الان دارد کار انجام می شود و کمیسیون امنیت ملی دارد کار خودش را در بررسی انجام می دهد. جلساتی که با تیم مذاکره کننده داریم شروع این روند است و هرگاه نیاز شد ما به کمیسیون ویژه آن را ارائه خواهیم داد و دور بررسي را به کمیسیون ویژه خواهیم سپرد. مجلس باید برای بررسی برجام همه مشاورانش چه داخل و چه خارج از مجلس را به کار گیرد.

نقش رئیس مجلس در مدیریت فضای مجلس را قبل و بعد از توافق وين چگونه ارزیابی می کنید؟

باید با دکتر لاریجانی کار کنید تا بتوانید او را بشناسید. مادامی که شما آقای لاریجانی را از بیرون و و در تلویزیون می بینید، با زمانی که با وی مانوس می شوید، کاملا متفاوت است. شخصیت وی به گونه اي است که حتما باید با او از نزدیک کار کنید تا او را بشناسید. او در یک کلام، عاقل است و فهم و بلوغ سیاسی کاملا بالایی دارد و توانسته در این مدت مدیریت بحران مجلس را به دست بگیرد. یعنی در شرایط بسیار حساس، تصمیمات را هدایت کرده است.

آقاي لاريجاني برای مجلس، تصمیم ساز خوبی است. یعنی شخص آقای لاریجانی یک تصمیم ساز است و این خیلی مهم است. چون مجلس آزاد است و رای می گیرد و رئیس مجلس تابع این رای است، باید بتواند تصمیم ساز خوبی باشد تا صحن را متقاعد کند تا پیشنهادی که او می دهد بهترین است و صحن آن را به عنوان پیشنهاد اولي بپذیرد. دکتر لاریجانی در حال حاضر همین کار را انجام می دهد.

به عنوان مثال همراهی آقای صالحی با تیم مذاکره کننده پیشنهاد آقای لاریجانی بود که دیدیم این حضور چقدر راهگشا بود. در این قضیه، تصمیم گیر رئیس جمهور بود ولی پیشنهاد دهنده اقای لاریجانی بود. به همین دلیل است که می گویم نقش رئیس مجلس در هدایت مجلس فوق العاده بالاست و آقای لاریجانی این نقش را به خوبی ایفا می کند.

آيا مي توان گفت که تندروهايي که امروز به تخریب آقاي لاریجانی روی آورده اند از تثبیت جایگاه وی در مجلس دهم واهمه دارند؟ آیا این اقدامات با هدف سیاسی و انتخاباتی صورت می گیرد؟

 وجود آقای لاریجانی مانع افراط گرایی است. چه در جناح چپ و چه در جناح راست. این افراطی ها احساس می کنند که با سرعت تمام می روند ولی در این راه، مانع و سدی وجود دارد به نام لاریجانی! فرق هم نمی کند از هر جناحی که با این سد روبرو شوند، می فهمند که باید سرعت ها را کنترل و تنظیم  کرد. اگر کسی می خواهد افراط کند، اول باید این مانع برداشته شود. لذا به سختی به این صخره می زنند که هر طور شده است از این مانع، عبور کنند.

آقای باهنر با سابقه طولانی لابی گری در مجلس، چه نقشي در اين زمينه ایفا می کند؟

آقای باهنر لابی گری اش در مجلس کمرنگ تر شده است. چون دوران و شرایط امروز با دوران 8 یا 10 سال پیش متفاوت شده است. آدم ها عوض شده اند. کسانی که نصیحت پذیر و لابی پذیر بودند تغییر کرده اند.  صحنه عوض شده است. خود ایشان هم عوض شده است. بالاخره به نظر من آقای باهنر شخصیتی که در لابی کردن در دوره های قبل داشت را الان دیگر ندارد.

در مجلس بیشتر با کدام نماینده مانوس هستید و فکر می کنید که در کنار او بودن برای شما اتفاق خوبی است؟

من شخصیت آقای لاریجانی را دوست دارم. برخلاف انچه که بیرون از مجلس و قبل از دوره نمایندگی از وی در ذهن داشتم. من 180 درجه نسبت به اقای لاریجانی تغییر موضع داده ام. قبلا فکر می کردم که اصلا نمی شود او را با یک من عسل هم خورد! ولی از زمانی که با ایشان آشنا شدم هر چه بیشتر این آشنایی شکل می گیرد، احساس خوب تری نسبت به ایشان پیدا می کنم و به شخصیتش کاملا احترام می گذارم. البته شخصیت های دیگری هم هستند. مثلا آقای رستمیان، نماینده دامغان که شخصیتی بسیار مخلص و فعال است و فکر کنم جزء شخصیت های ناشناخته مجلس باشد اما نماینده با اخلاص و کارآمدی است.

ترکیب آینده مجلس دهم را چگونه پیش بینی می کنید؟

خیلی مهم است که  آثار این توافق نامه چقدر در میان مردم به منصه ظهور برسد.7 یا 8 ماه دیگر به انتخابات مانده است ودر این مدت بعید به نظر می رسد که بتوانیم تحول اقتصادی خاصی را در جامعه ایجاد کنیم. همین موضوع کار انتخابات را سخت می کند چراکه رفتارهای پوپولیستی در میان عده ای از جامعه آثاری خواهد داشت و اقدامات کارشناسی نیز در میان تحصیل کرده‌ها نوع دیگری اثر خواهد کرد. اما همه این ها موضوعاتی است که دولت، اعتدالیون کشور و اصولگرایان و اصلاح طلبان معتدل باید روی آن کار کنند. این مشکلات روي تصميم مردم موثر است و ممکن است شرایط مجلس آینده را سخت کند.

در حالی که مجلس دهم باید عاقل ترین مجلس پس از انقلاب باشد. تا در مرحله بعدی که ما در نظم نوین چینش قدرت ها قرار خواهیم گرفت، مجلس فهم این نظم نوین راداشته باشد و قوانینی تصویب کند و در نظارت های خود این مختصات را درک کند. اگر مجلس بعدی نتواند شرایط جدید را درک کند، ممکن است عقب گرد داشته باشیم. بنابراین مجلس آتی باید یک مجلس ویژه باشد تا کشور بتواند به صورت جهشی به پیشرفت و توسعه دست پیدا کند.

عکس: محمدمحب زندی

27220

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 443047

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
1 + 2 =