مهری رنجبر:رکورددارپرش طول ایران بازیهای آسیایی را با حسرت مدال سرکرد.محمد ارزنده با اینکه روی مدالش حساب باز کرده بودند اما پرش هفت متر و56 سانتیمتر و پنجمی پایان کارش بود. این بار پارگی عضله شکم و عضله پشت پا مدال را از اوگرفت.اگر چه درد چند ماهه را به عشق مدال تحمل کرد اما به نظر خودش ورودی کارش را ساخت.
کم فروشی نکردم
او معتقد است در اینچئون کم نگذاشته :«من کم فروشی نکردم. خیلی سعی کردم. کسی از مدال بدش نمی آید.آرزوی هر ورزشکاری مدال بازیهای آسیایی است.کسی هم از پاداش بدش نمی آید.اما نمی دانم چه بگویم؟یکسری شرایط دست به دست هم داد تا مدال نگیرم. من با هزار بدبختی وسختی خودم را به اینچئون رساندم ،همه تلاشم را هم کردم اما نشد که مدال بگیرم.»
به اندازه 6 سال پیر شدم
ارزنده که قبل بازیهای آسیایی دوباره مصدوم شد، می گوید:« برای ورودی بازیهای آسیایی عضله پشت پایم هم پاره شد. از طرفی در این 7- 8 ماه از مسابقه های داخل سالن قهرمانی آسیا تا بازیهای آسیایی با درد تمرین کردم به اندازه 5-6 سال پیر شدم. بعضی شبها از درد خوابم نمی برد. بچه ها در اردو می دیدند که من چقدر اذیت می شدم. من می توانستم در اینچئون طلا بگیرم اما آسیب دیدگی نگذاشت.»
می توانستم دو هفته ای مداوا شوم
رکورددار پرش طول ایران از کم کاری فدراسیون برای درمانش ناراحت است :«پرنده کویتی هم همین مصدومیت مرا داشت. می گفت من در کلینیک لورکوزن آلمان جراحی کردم ودو هفته ای هم خوب شدم. فدراسیون اگر مدال می خواست مرا برای درمان به همان کلینیک آلمانی اعزام میکرد. با این مصدومیت نمی شد بهتر تمرین کنم و بهتر بپرم.من در این مدت مدام شب تا صبح فکر می کردم کی خوب می شوم.»
می توانستم مدال بگیرم
پرنده بروجنی اعتراف می کند می توانست مدال بگیرد:«من در دوحه 2006 برای تجربه پریدم. چرا که رکوردم در حد مدال هم نبود. رفتم جو را دیدم اما اینچئون در حد مدال بودم. اگر برای انتخابی نمی پریدم،با همین مصدومیت هم در بازیهای آسیایی می توانستم مدال بگیرم. چرا که من قبل از بازیها 12 بار پریدم که هشت تا 9 بار بالای هفت متر و80 یا 85 سانتیمتر پریدم. رکوردهایی که در بازیهای آسیایی راحت مدال می گرفت.»
ورودی بازیها دوومیدانی را نابود کرد
به نظر او ورودی بازیها کار را خراب کرد:«اما وقتی همه اصرار روی ورودی بازیهاست نتیجه اش این می شود. ورودی برای همه بچه ها مشکل ساز می شود. همه پیک بدنشان را برای گرفتن ورودی گذاشتند و برای مسابقه هم تعطیل شدند. ورودی ها دوومیدانی را در اینچئون نابود کرد.البته مشکل مالی و مربی را هم باید به آن اضافه کرد.»
کسی تمرین ما را ندید
ارزنده معتقد است به جای ورودی باید سطح آمادگی مهم باشد:«ورودی برای مسابقه های جهانی و المپیک است نه بازیهای آسیایی. فدراسیون به جای ورودی باید بعداز رکورد سطح امادگی جسمانی دوومیدانی کاران را ارزیابی کند. اما وقتی ما تمرین می کردیم اصلا کسی نیومد سر تمرین ما. به جز اینکه حسین شایان یکی ، دو بار آمد از کس دیگه ای خبری نشد.کسی نیامد ببیند ما اصلا تمرین می کنیم؟ »
دیگر تحمل درد را ندارم
او هنوز هم درد دارد:«با اینکه یک ماهی است استراحت کرده ام اما هنوز شکمم درد دارد. خوب نشده. به خاطر همین می خواهم جراحی کنم تا بعداز یک ماه دوباره تمریناتم را شروع کنم.چرا که سال آینده مسابقه قهرمانی آسیا و جهان را داریم و انتخابی المپیک. من می توانم با این درد سال آینده هم مسابقه بدهم اما دیگر تحمل درد را ندارم.دیگر نمی شود با درد مسابقه داد. چرا که تمرکزم بهم می خورد. در همین بازیهای آسیایی هم همه تمرکزم به جای مسابقه به این رفته بود که عضله شکمم درد نگیردو عضله پشت پایم.»
می دانستم برای درمانم وام می گرفتم
پرنده پنجم بازیهای آسیایی ناراحت است که چرا دیراز کلینیک آلمانی خبردار شده:« کادر پزشکی مثل دکتر اردیبهشت، فرهادی،یاوری و فیزیوتراپ خیلی به من کمک کردند. اما حرف من چیز دیگری است. اینکه چرا وقتی احسان حدادی به محض مصدومیت برای درمان راهی آلمان میشود ،برای ما نباید همچین امکانی باشد؟چرا وقتی دو هفته ای می شود درمان کرد من باید 8 ماه درد بکشم؟ من حتی ویزای شینگن هم داشتم ،اگر می دانستم همان موقع حتی وام می گرفتم اقدام می کردم. چون مدال می خواستم و توانایی اش را هم داشتم.حالا آخر هفته به تهران می آیم تا پزشکم آخرین معاینات را انجام دهد و بعد جراحی کنم. بدبختی اینجاست که هرچی پول گرفتم خرج کرده ام. پاداش های قبل از بازیها هم رفت بابت بدهکارهایی که داشتم.»
251 41
نظر شما