خداشناسی و تفکرات صداوسیما

در سایتهای خبری خواندیم ( سایت الف کد مطلب: 238827 ) که کارشناسی مذهبی در صدا و سیما زبان اهل بهشت و اهل جهنم را عربی و عجمی معرفی کرده است . این که این اطلاعات از کجا آمده و چقدر صحت دارد بحث ما نیست ، اما اینکه در سازمانی به طول و عرض صدا و سیما ، به قدری خلا های فرهنگی و اعتقادی قابل رویت است که بر هیچ سلیم النفسی پوشیده نیست ، آنگاه با بودجه ی مملکتی و احتمالا بدون نظارت و بررسی دقیق ، وقت مردم را برای دیدن و شنیدن مطالبی صرف کنیم که نه دنیایی را آباد می کند و نه آخرتی را جای سوال دارد.
به فرض که همه در بهشت عرب زبان باشند ، آیا از خداوند سبحان بعید است که به همه ی اهل بهشت این زبان و گویش را تعلیم نماید ؟ غیر عربهایی که خواهان بهشت رفتن هستند ، دغدغه ای باید داشته باشند که نکند قرار است در کنکور آزمون عربی هم دم در بهشت شرکت کنند ؟ این همه اتفاق در گوشه و کنار دنیا در عرصه های مختلف علمی - فرهنگی - خبری و ... در حال در نوردیدن یکدیگرند و برنامه سازان مذهبی ما کجای کارند و به چه می اندیشند ؟!
البته روی سخن ما با عزیزانی که در این حوزه زحمت می کشند و البته برنامه های قابلی را نیز می سازند نیست ولی جا دارد تا با دقت بیشتری نسبت به بررسی محتوای برنامه ها عمل نماییم . در نصیحتی از امیر المومنین علیه السلام ، آمده است با هرکس به قدر فهم و عقلشان سخن بگویید . آیا مطرح شدن چنین سخنانی عمل به این توصیه ی اخلاقی و فنی ایشان است ؟!
آیا سازمانی که به تعبیر حضرت امام ( ره ) همچون دانشگاه می ماند ، و در این عرصه نیز بدون "رقیب" باقی مانده است نباید به سمت تعالی جایگاه خود حرکت کند ؟ نباید فرهنگ را در اولویت های برنامه سازی خود قرار دهد و از درگیری ها و بازی های سیاسی فاصله بگیرد ؟ چگونه است که رئیس این سازمان را شخص اول مملکت تعیین می کند ولی شخص دوم از عملکرد آن ظرف این یکساله ، دلگیر می شود ؟ سازمانی که فقط در تهران نزدیک به ده هزار نفر حقوق بگیر دارد ، نباید عملکردی به مراتب ثمر بخش تر در جامعه داشته باشد ؟ قطعا این هشدار ها بکار مدیریت فعلی سازمان نمی آید ، و اگر به احتمال بسیار زیاد فرد دیگری را جانشین ایشان بدانیم ، از مدیریت جدید این مطالبات را خواهیم داشت .
یادم می آید حوالی سال 1378 همکاری محتوایی با مدیر وقت گروه اجتماعی شبکه یک - البته برای چند برنامه ی اول - داشتم که قراربود این برنامه به عنوان اولین برنامه ی زنده ای که بعد از اخبار این شبکه روی آنتن می رود ، پخش گردد که این خود حساسیت موضوع را چند برابر می کرد ، ولی با این حال در آن دوره بوضوح دغدغه های فرهنگی و آسیب های اجتماعی از جمله الویت های بسیار قابل توجه بیشتر مدیران برنامه ساز بود ، چه شده که الان خروجی های این سازمان در سطوح مختلف ، تنزل قابل تاملی را تجربه می کند ؟
چنین تحلیل هایی که بی شک نه نیاز جامعه است و نه اولویت دینی ، نشان دهنده ی نهادینه شدن فرهنگ افراط است و جالب است بدانید که این مسیر عینا مسیری است که تندرو های وهابی در حال طی کردن آن و معرفی خدایی هستند که برایش این قبیل آموزه ها از هر چیز دیگری مهم تر است ! خدایی که نمایندگانش بجای تاسی به سلوک علی ، حسن ، حسین و زهرا سلام الله علیهم اجمعین - که حتی برای آمرزش قاتلین خویش استغفار می کردند - دنبال معرفی خدایی هستند که خوراندن زقوم و آویزان کردن زنان از تار های مویشان را وعید داده است؟خدایی که رحمانیت و رحمیتش را بیش از تمامی صفات مطلق کمالی و کمال مطلقی خویش برایمان برشمرده کلا فراموش شده است .شاید شناختن خدایی اینچنینی از نیاز های امروز جامعه ی ما باشد.