خانم یگانه جوادی مطلب زیر را ایمیل کرده است.


شیرین گرامی ورزشکار ایرانی جوانی است که طی دو سال گذشته نامش در رسانه های داخلی و بین المللی خودنمایی می کند.دختر ایرانی که در لندن مربی ورزش های سه گانه است و آرزو دارد نام کشورش را در کنار کشورهای دیگر دنیا در عرصه های ورزشی به نمایش بگذارد و به همه نشان دهد که پوشش و حجاب نمی تواند مانعی برای حضور فعال و موفق زن ایرانی در میدان مسابقات باشد.

کش و قوس های حجاب زنان در کشور خصوصا در حوزه ورزش موضوع تازه ای نیست و سال هاست زنان ورزشکار برای شرکت در مسابقات داخلی و بین المللی به جای اینکه توجه و انرژی خود را به رشته ورزشی و تمرین بپردازند، دلنگران چگونگی حضور و پوشش اسلامی برای حضور در این میدان هستند.

ایران از جمله کشورهایی است که برای اولین بار میزبان برگزاری مسابقات زنان کشورهای اسلامی بود. وقتی بیست سال پیش زنان از کشورهای مختلف برای شرکت در مسابقات به تهران آمدند، این امید در میان جامعه زنان ایجاد شد که تسهیلاتی برای حضور آنان در میدان های ورزشی منطقه ای و بین المللی فراهم خواهد شد. اما امروز به رغم گذشت سه دهه هنوز زنان کشورمان در این عرصه با محدودیت هایی رو به رو هستند که مشخص نیست نظر شخصی است یا مبتنی بر اصول و قواعدی.

سالهاست این سوال در پیش روی مسئولان سیاسی و فرهنگی و ورزشی کشور است که چگونه می توان نخبگان و جوانان کشورمان را ترغیب به بازگشت و یا مشارکت فعال در مسایل داخل کشور داشت. تلاشی که شاید تاکنون خیلی به نتیجه نرسیده است. وقتی فردی مانند مریم میرزاخانی با امکانات پیشرفته به بالاترین جایزه ریاضی دست می یابد، آنگاه همه تبریک ها از همه جا برای او روان می شود و نه کسی ظاهر بدون پوشش اسلامی او را لحاظ می کند و نه کسی می گوید که این فرد اگر می خواست در کشورش به چنین جایگاهی برسد چه کمبودهایی داشت. وقتی فردی مانند لیلا حاتمی داور جشنواره کن می شود، کسی به صلاحیت ها و استعداد و هنر او نمی پردازد و همه توجه ها می رود به نوع لباس و روسری.

در واقع حضور زنان چه در داخل و چه در عرصه بین الملل همواره با چالش هایی رو به رو بوده و مشکلات خاص خود را به همراه داشته است. حال وقتی از زاویه ورزش به این مساله نگاه می شود، شاید به پدیده ای پیچیده تری تبدیل شود چرا که به یک روسری خلاصه نمی شود. برای ورزشکار زنی که می خواهد با استانداردهای بین المللی در یک مسابقه ورزشی مانند شنا شرکت کند، آنگاه است که مشکلات از هر سو خود می نمایاند که حداقل انتظار این است که بعد از سه دهه مسئولان توانسته باشند یک راهکار عملی برای آن ارائه دهند و ورزشکاران را بیش از این از خود نرانند.

وقتی رییس فدراسیون ورزش های سه گانه از شیرین گرامی به عنوان " سفیر انقلاب " یاد می کند، نکته بسیار شایسته و به جایی است. چون یک دختر ایرانی است که می خواهد به همه دنیا نشان دهد " حجاب محدودیت ایجاد نمی کند ". همان شعاری که سه دهه است همه تریبون های تبلیغی و مسئولان فرهنگی در صدد اثبات آن هستند. شیرین را باید بعنوان الگویی برای دختران و زنان کشورمان معرفی کرد که به رغم همه آزادی و امکاناتی که در انگلستان دارد، همه محدودیت های حضور زن در عرصه ورزشی را می پذیرد تا نماینده کشورش باشد و افتخاری برای هموطنانش بیافریند. اما هنوز مسئولان ورزشی نیز همچون سایر بخش ها به یک تعریف مشخص از " حجاب " نرسیده اند. در حالی که حضور شیرین ها در مراسم ورزشی بین المللی الهام بخش بسیاری از دختران و زنان کشورهای اسلامی شده است، شیرین و شیرین ها همواره برای حضور فعالشان با مشکلات و موانع رو به رو هستند.

شیرین گرامی، دو سال است با مراکز و مسئولان ورزشی کشور در تماس است. با هزینه خود به ایران سفر می کند، سفارش لباس مناسب بر اساس موازین شرعی می دهد، قبض های بلند موبایلش را پرداخت می کند و هر لحظه را با بیم و امید و اضطراب سپری می کند که فقط بتواند پرچم کشورش را در دست بگیرد و افتخار حضورش برای زن ایرانی باشد که با حجاب و موازین شرعی می تواند مانند هر زن دیگری در این جهان در عرصه ورزش بدرخشد و حضور داشته باشد. او حتی انتظار کوچکترین کمکی از کسی را هم ندارد فقط می خواهد کسی برایش مانعی ایجاد نکند و حرکتش گشایشی برای فعالیت های بیشتر ورزشی زنان باشد نه اینکه محدودیتی برای آنان ایجاد کند.

خوب است مسئولان ورزشی و فعالان زن از خود بپرسند در این دو سال گذشته برای " شیرین " ها چه کرده اند؟ چگونه پاسخگوی تماس های مکرر آنان بوده اند؟ شده یک بار تلفن خود را بردارند و به این دختر جوان " امید " بدهند و به او خسته نباشید بگویند؟! در کجای دنیا ورزشکاری در شب مسابقه به جای اینکه در آرامش به استراحت کامل بپردازد تا بتواند ثمره یکسال تلاش شبانه روزی خود را ببیند، او را به تلفن های مکرر رجوع می دهند و شبی را که او باید با آرامش به صبح برساند پر از اضطراب و ناارامی می کنند؟ مگر یک معاونت ورزشی چقدر گرفتاری و جلسه دارد که حتی یکبار نمی تواند پاسخگوی دختر جوانی باشد که همه هم و تلاش خود را بر این گذاشته تا بتواند نماینده کشورش باشد؟ وقتی شیرین افتخوخار آفرینی می کند برای کشورش و در برابر رسانه های بین المللی چهره دیگری از زن ایرانی به نمایش می گذارد، آیا نباید پاسخگو و قدرشناس این همه تلاش خالصانه باشیم؟!

 

1717

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 361016

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
4 + 4 =

نظرات

  • نظرات منتشر شده: 2
  • نظرات در صف انتشار: 0
  • نظرات غیرقابل انتشار: 0
  • قول سدید IR ۰۲:۵۴ - ۱۳۹۳/۰۶/۱۱
    5 48
    در مورد لیلا حاتمی قضیه خیلی روشن است مگر داشتن یک فن یا هنر به خودی خود ارزش است هرگز این طور نیست مثلا خیلی از افراد داعش ممکن است هنر جنگاوری خیلی بالایی داشته باشند اما آیا برایشان احترام قائليم بلكه هنر و تخصص وقتي ارزشمند است كه براي هدايت مردم به راه راست و خدمت به آن ها مورد استفاده قرار گیرد درست است که ایشان قدرت هنری دارند اما با حجاب نامناسب و با عمل زشتشان موجبات تضعیف ارزش های اخلاقی ای که لازمه ی سعادت جامعه است را فراهم کرده و و این یک قاعده ی عقلایی است که ارتکاب یک حرکت زشت از یک فرد صاحب نام زشت تر است مثل اینکه وقتی یک فوتبالیست مشهوری حرکتی زشت انجام می دهد از همه جا به او هجمه می کنند
  • بی نام A1 ۱۳:۲۲ - ۱۳۹۳/۰۶/۱۱
    6 5
    شيرين عزيز خسته نباشي موفق وهميشه بيروز باشي كه الحق لياقتش را داري