ترک خورده، باور کنیم

 وزیر هندی رسما آغاز سرمایه گذاری این کشور برای توسعه بندر چابهار را اعلام کرد. تعداد زیادی از حوزه های اقتصادی را هم بر شمرد و از جدیت دولت خود برای عقد قرارداد و سرمایه گذاری در پروژه هایی نظیر توسعه بنادر جنوبی، حمل و نقل ریلی و جاده ای، فناوری و ... خبر داد. هیچ اشاره ای هم به مذاکرات با 1+5 و نتایج آن نداشت. این یعنی:

1. آغاز فصل جدید سرمایه گذاری قابل توجه هند در امور زیر بنایی ایران، در کنار تحولاتی مثل؛ مناسبات تازه با مسکو از جمله تسهیل همکاری های بانکی و مبادله تجاری با ریال ایران؛ فضای جدید برای ارتقای همکاری های ایران و چین؛ توسعه مناسبات منطقه ای و بهبود چشمگیر روابط با همسایگان و حوزه آسیای میانه و قفقاز؛ ثابت می کند که نگاه دولت ایران در مناسبات خارجی متوقف به روابط با غرب یا نتیجه مذاکرات نیست و مسیر خود را با استحکام طی می کند.
2. زنجیره سفرها و ملاقات های ریاست محترم جمهوری، از همسایگان تا هم پیمانان منطقه ای و نیز ارتباط با کشورهای حوزه شانگهای و آ سه آن را باید با نگاه فرآیندی نگریست. که نشان می دهد راهبرد دیپلماسی ایران در مقطع کنونی، تعامل سازنده با دنیاست؛ اما بر اولویت هایی چون تکیه بر توانمندی داخلی، تقویت حسن ارتباط و همکاری با همسایگان، تحکیم امنیت و رشد مناسبات جمعی - منطقه ای استوار گردیده است.
3. این تحولات؛ همچنین اثبات می کند که دیوار تحریم، فارغ از نتایج مذاکرات هسته ای، واقعا ترک خورده است. رییس جمهور آمریکا و حتی مذاکره کنندگان این کشور نیز بارها رسما اعلام کردند که سیاست تحریم به طور کلی (حتی در برابر کوبا) شکست خورده و بی نتیجه است. پسندیده نیست که عده ای از منتقدان، بدلیل نگاه رقابتی که در حوزه سیاسی با دولت دارند، موفقیت های ملی را نادیده بگیرند. و زیبنده نیست که از یکطرف خبر از پشت پرده ها بدهیم و از طرف دیگر بگوییم دولت واقعیت مذاکرات را به مردم نمی گوید!
اگر چشم بر واقعیت رویدادها ببندیم و در تریبون های عمومی، اظهارات مسئولان کشور را با سانسور و سفسطه و ... به حاشیه ببریم و شعارهای مقامات آمریکایی و صهیونیستی را «معیار حق» به افکار عمومی معرفی کنیم؛ تنها دسترسی مردم به سایر تریبونها و دیدگاهها را تقویت کرده ایم. یادمان هم باشد که سندیت بخشیدن به دشمنان و ترجیح آنان بر دوستان، کار خوبی نیست.
4. علاوه بر تحریم، برخی ساختارها و مناسبات ضد ایرانی در بلوک غرب هم ترک خورده است. باید باور کنیم که استراتژی موفق و مدبرانه جمهوری اسلامی ایران، با هدایت رهبر معظم انقلاب، همدلی روسای قوا و مدیریت رییس جمهوری محقق شده است. آیا شکاف بی سابقه و عمیق بین ساختار قدرت سیاسی در داخل آمریکا، در خصوص نوع مواجهه با ایران، قابل کتمان است؟ به نظر سنجی موسسات معتبر غربی بنگریم. آیا شکاف عمیق میان خواست افکار عمومی آمریکا برای توافق با ایران از یکطرف و تندروهای کنگره و سنای آمریکا از طرف دیگر، پدیده مهمی نیست؟ در معتبر ترین این نظر سنجی ها حتی 46 درصد نخبگان سیاسی در جناح جمهوری خواه ایالات متحده خواهان توافق با ایران شده اند. یعنی فقط 10 درصد کمتر از هم قطاران دمکرات شان و 20 درصد فاصله با خواست افکار عمومی. آیا این تحولات اتفاقی است و ارزش تحلیل و اطلاع رسانی ندارد؟
آیا فاصله افتادن میان منافع رژیم صهیونیستی با منافع ملی آمریکا در این خصوص، آشکار نبود؟ شتاب کشورهای اروپایی برای آغاز دوران جدیدی از همکاری ها، قابل توجه و حاوی پیام نیست؟ آیا شکاف میان کشورهای عربی و همپیمانان سنتی آمریکا در منطقه با خودشان و نیز با کاخ سفید؛ و حتی چسبیدن آشکار برخی از آنها به رژیم صهیونیستی در موضوع برنامه هسته ای ایران پدیده کم اهمیتی است و از دید افکار عمومی جهان پنهان می ماند؟ آیا اذعان و تسلیم قدرت های بزرگ به دست برتر ایران در منطقه، و برگشتِ بی سر و صدا از مواضع سخت، دستاورد کمی است؟ و ...
5. و نکته آخر. رهبر معظم انقلاب، هم با تبیین صریح چارچوب های نظام، فرمودند که با تمام وجود از دولت و مذاکره کنندگان حمایت می کنند؛ و هم تاکید کردند که این دولت ایالات متحده آمریکاست که به توافق نیازمند است. وقتی رییس جمهور آمریکا طی 5 روز بعد از بیانیه سوییس (لوزان) پنج سخنرانی و مصاحبه اختصاصی با رسانه های کشورش انجام می دهد تا بیانیه را توضیح دهد، معلوم است که چه کسی برای توجیه افکار عمومی و سیاستمداران کشورش، مشکلات بیشتری دارد و در صحنه واقعیت دست چه کسی برتر است.
علاوه بر تحریم، ساختار دشمنی ها ترک خورده. باور کنیم.