محمدصادق مشایخ در کافه خبر:پساتحریم مدیریت می خواهد/در کشور ما تنها چیزی که کم نیست، پول است‬

متین دخت والی نژاد:

محمد صادق مشایخ که جزو بنیان گذاران و اعضای ارشد جامعه انجمن های اسلامی اصناف و بازار کشور و زمانی رئیس اتحادیه بنکداران پارچه تهران بود، در یک بعد از ظهر پاییزی همراه ما در کافه خبر درباره فعالیت ها و تجربیات خود از مدیریت بخش های خصوصی و دولتی کشور سخن گفت،البته او درباره حال و روز صنف پارچه هم گفت. آنچه در ادامه خواهید خواند متن کامل گفت و گو با محمد صادق مشایخ مدیر سابق اقتصادی است:

در حال حاضر بازار ایران در حوزه پارچه و نساجی و پوشاک بازار خوبی برای کشور های اطراف مانند ترکیه قرار گرفته است و متاسفانه در این حوزه دیگر حرفی برای گفتن نداریم. شما این مسئله را چطور بررسی می کنید؟

شبکه ای که نیاز به اصلاح دارد مربوط به نساجی و پوشاک نیست؛ مربوط به همه چیز است. به مدیریت بها داده نمی شود که نیاز ملت ما را تامین کند.یعنی اصلا به مدیریت اصلا بها داده نمی شود.در بازار پارچه از تولید تا مصرف، سو مدیریت داریم.ساز و کار لازم برای جلوگیری از قاچاق نداریم و اکثر پوشاک مورد نیاز بازار  از ترکیه می آید.انگار یک قدرتی هست که کارخانه های داخلی ما رشد نکند و از این هدف پشتیبانه می کند. بعد از جنگ ما تولید به اندازه مصرف نداشتیم. مصرف کشور ۲ برایر شد ولی تولیدمان نصف شد. در حال حاضر ۲۵ درصد تولید می کنیم و ۷۵ درصد نیاز داریم. یعنی به جای اینکه تولیدمان را افزایش دهیم از سال ۷۰ به بعد، دروازه های واردات از خارج  و قاچاق را باز کردیم.در نتیجه کسانی که فرصت طلب هستند،وارد بازار واردات نساجی شدند.در حال حاضر ۳۰ میلیارد قطعه پوشاک در چین تولید می شود، یعنی به اندازه هر نفر در دنیا ۴قطعه پوشاک تولید می کنند؛ این درحالی است که تولید کننده  ایران نقشی ندارد.

ما بهترین طراح ها تولیدکنندگان را داریم رنگ و چاپ های عالی در کشور داریم چاپ و تولید پارچه ما بسیار عالی است. ما مشکل تکنیک و استاد و متخصص نداریم .مشکل ما سیل پارچه های وارداتی وقاچاق است که  این استعداد ها را ازبین می برد  . برای ما ۱۰ هزاردست کت و شلوار تولید می کنند ولی در چین ۱ میلیون تولید می شود.پس اگر نصف تولیدات خود را بفروشند، پول تولید شان را درآورده اند .

شما به اقتصاد زمان جنگ را اشاره کردید، چرا صنعت پوشاک که زمانی نیاز داخل را تامین می کرد،با شرایط کنونی روبرو شده است؟

جنگ تحمیلی ۸ ساله ضربه ای به کشور زده است که من فکر نمی کنم در ۱۰۰ سال آینده بتوانیم به صفر برسانیم.ما در آن زمان رشد ۴ درصدی جمعیت داشتیم با ۳۴ میلیون جمعیت ؛ در حال حاضر ۸۰ میلیون نفر جمعیت داریم. رشد جمعیت بالا رفته است. وقی سرمایه های کشور در حال از بین رفتن بود ،نخواستیم و نتوانستیم سازمان های اقتصادی کشور را به روز برسانیم یا برای نیاز کوشر چاره اندیشی کنیم یا حداقل آنچه که بوده را حفظ کنیم.زمان جنگ کارخانه ها و پالایشگاهایمان از بین رفتند . از سویی وقتی جمعیت افزایش می یابد ولی تولیدما کم یا همان میزان سابق است،مشخص است که نمی توان نیاز کشور را تامین کرد . در حال حاضر ارزش کالاهای نساجی ما از دست رفته است.تعاونی در یک برهه زمانی کوتاه توانستند کالا های مورد نیاز مردم را تامین کند ولی وقتی جمیعت زیاد شد و به همان میزان تولید کشور افزایش نیافت،کارکرد آنها هم از دست رفت.

به نظر شما می توان جلوی قاچاق پوشاک را گرفت؟

من قبول ندارم که نمی توانیم جلو واردات بی رویه و قاچاق کالا را بگیریم. مسولین باید موانع و عوامل تاثیر گذار بر خودکفایی ورشد کمی وکیفی پارچه ازجمله واردات غیر اصولی وقاچاق را بر طرف کنند . 

تاثیر قاچاق در بازار پارچه و پوشاک را چه میزان در کاهش تولید موثر می دانید؟

 قاچاق سم مهلکی است که در شریان اقتصادی وارد شده و تمامی ارکان آن را فلج می کند وقتی کالای قاچاق با یک چهارم قیمت تولید در کشور ما وارد بازار شود  بدون پرداخت گمرک و مالیات مسلم است که کسی نمی تواند در مقابل آن ایستادگی کند و دیگر انگیزه ای برای تولید آن کالا باقی نمی ماند . اگر تولید برای کارخانه ای سودآور داشته باشد چه دلیلی دارد که کار نکند. بسیاری از بخش های تولید پوشاک ما در کشور  هم اکنون تعطیل است.  وقتی میلیاردها  دلار پوشاک وارد کشور شود .اگر قرار باشد این صنعت راه اندازی شود تا زمانی که این هجمه بزرگ تخریب کننده صنعت و تولید وجود دارد،معلوم است که  این اتفاق نمی افتد.

اکثر تولیکننده های صنعت نساجی  کشور ازکمبود نقدینگی گله می کنند  . با ارزش افزوده و مالیات دخل و خرجمان به هم نمی خورد به نظر شما عاملی غیر پول وجود دارد که از تولید و کار کارخانه ها جلوگیری می کند؟

در کشور ما تنها چیزی که کم نیست، پول است. به نظرم مشکل جای دیگری است؛دلیل این است که جمهوری اسلامی ایران یکی از گران ترین نرخ بهره دنیا را دارد. هنگامی که بانک های دولتی و خصوصی می گونید نیازی نیست کار کنید٫ استراحت کنید و ۱ میلیاردتومان بدهید به بانک، ما سالی ۲۰۰ میلیون  تومان بهره به شما می دهیم. خب چه کاری است که یک تولید کننده برود با هزار زحمت در بازار پوشاک بجنگد.بهتر از این؟ ترجیح کارخانه دار ها این است که پول خود را به بانک بدهند. در حالی که اگر بهره بانکی حذف شود متوجه می شوید که ما چقدر پول داریم.به نظر من اگر نرخ سود را حتی یک درصد هم پایین بیاورند، وضع اقتصاد مملکت تغییر می کند.

برخی ها معتقدند مشکل اصلی اقتصاد کشور این است که باید در چاه های نفت بسته شود تا تولید به اصطلاح جان بگیرد،نظر شما که در حوزه تولید تجربه داشته و دارید در این رابطه چیست ؟

 بنده این نظر را ندارم که با بستن در چاه های نفت مشکل تولید حل می شود. چون اگر ببندی، .سفره های زیر زمینی مشترک ما را همسایه ها خواهند برد  . همین الان هم عربستان  و کویت می برند.من معتقد هستم که نفتمان را بفروشیم ولی به جای آن شکلات و عروسک وارد نکنیم .در حال حاضر یکی از بزرگترین عوامل پیشرفت اقتصادی راه و جاده است. به طور مثال هند ۲ میلیون کیلو متر جاده اسفالت دارد، ولی ما ۱۸۰هزار کیلو متر جاده آسفالته نداریم.شبکه راه آهن ما کامل نیست.توسعه در مکان هایی اتفاق می افتد که راه های ارتباطی کامل باشد.باید ردر منطقه به لحاظ ایجاد قطب های اقتصادی توازن باشد.می توان از کرمانشاه شروع کرد و به سیستان و بلوچستان رسید.یعنی نفت را بفروشیم و زیر بنا را گسترش بدهیم. پسا تحریم مدیریت می خواهد از الان باید شروع به تولید کنیم.

22435