۰ نفر
۸ خرداد ۱۳۹۵ - ۱۴:۱۱
 کجایی قیصر؟!

کسری نوری

ماجرای این یادداشت از آنجا شروع شد که در جمعی دوستانه صحبت درباره داستان تهرانگردی آقای احمد مسجدجامعی، عضو شورای شهر تهران و وزیر اسبق فرهنگ و ارشاد اسلامی، حسابی گل انداخته بود.
اکثریت حاضران در جمع که اتفاقا یا اهل تهران نبودند و یا اصالتی تهرانی نداشتند، با این اقدام آقای مسجدجامعی ارتباط برقرار نکرده و آن را درک نمی‌کردند. چند نفری حتی پا را فراتر گذاشته و این ماجرای دنباله‌دار تهرانگردی را یک نمایش لوس و بی‌مورد می‌دانستند.

نمی‌دانم چرا درست هنگامی که بحث دوستان در نقد این برنامه بالا گرفته بود و هرکس از ظن و گمان خود تحلیلی بر آن الصاق می‌كرد، به‌عنوان يك بچه تهران یاد محله پدری و حکایت‌هایی که از پدر و پدربزرگم درباره تهران و محلاتش شنیده بودم، افتادم و به یک‌باره هوس کردم، فریاد بزنم: «قیصر کجایی که داش فرمونت‌رو کشتن»!

حاضران که انتظار چنین رفتاری را از من نداشتند، ساکت شدند و با نگاهی عاقل ‌اندر سفیه دلیل این فریاد را پرس‌وجو کردند!

من که تا آن موقع بیشتر ساکت بودم و شنونده سخنان این دوستان گرانقدر، از آنها پرسیدم: «شما می‌دانید خیابان مهدی موش کجاست»؟!

تعجب نگاهشان بیشتر شد. انگار داشتند مطمئن می‌شدند که فشار زندگی کار خودش را با من کرده است!

دوباره پرسیدم: «میدون هشت گنبز چی، می‌دونید کجاست؟»، «رفتید عمارت مسعودیه»؟؛ این آخری را که پرسیدم یکی از آنها بادی به غبغب انداخت و گفت: حکایت‌ها دارد این عمارت در جریان جنبش مشروطه. بالاخره جمع فرهنگی و اهل مطالعه بود،‌ این جور جاها را اگر هم ندانند کجاست و در چه محله‌ای است، اما درباره‌اش خوانده‌اند و می‌دانند!

سریع تغییر استراتژی دادم! اجازه ندادم تاریخ مشروطیت را بگوید! پرسیدم «جوانمرد قصاب می‌دونید کجاست»؟ یکی از دوستان با لبخند گفت: کیه یا کجاست؟ گفتم: شما هر کدوم رو دلت می‌خواد جواب بده!

فقط همان نگاه عاقل اندر سفیه را تحویلم داد!

کمی تند شدم و پرسیدم: «به نظر شما عودلاجان خوردنیه یا پوشیدنی»؟ «پامنار با پاچنار فرق داره» ؟! «راستی حسین رمضون یخی‌رو می‌شناسید»؟!

گذاشته بودم روی دور تند و مسلسل‌وار سوال می‌کردم. «می‌دونید آب منگل کجاست؟دزاشیب چی؟ کوچه‌باغ‌های شمرون را اصلا دیده‌ بودید؟»

این را که پرسیدم یکی از آنها با لحنی آمیخته به کنایه گفت: «شمرون مگه کوچه‌باغ هم داشته؟!»

انگار منتظر شنیدن چنین حرفی بودم، گفتم: آهان! خدا پدرت را بیامرزد. مشکل همین‌جاست. ببینید دوستان! شخصا از انگیزه و هدف تهرانگردی آقای مسجدجامعی آگاهی ندارم؛ ولی آن‌چه از این کار برداشت می‌کنم، برانگیختن نوعی حس هویت است. نوعی تعلق خاطر به گذشته‌ای که لجوجانه ویرانش کرده‌ایم و اسمش را نوسازی گذاشته‌ایم.

غافل از این‌که آن‌چه را نابود می‌کنیم تنها مشتی خشت و گل نیست؛ هویت و تاریخ است؛ تعلق و عرق است؛ محلات قدیمی را که ویران کردند، انگار ریشه‌کن شدیم.

هرچه قد و قامت ساختمان‌ها و برج‌ها بالاتر رفت، جوانمردی، اخلاق، مرام و نوع‌دوستی آب رفت.

گفتم این فاجعه شاید دلایل متعددی داشته باشد، اما شک نکنید که یکی از دلایل اصلی آن به دست گرفتن سکان اداره شهری همچون تهران توسط مدیران عزیز و گرانقدر غیرتهرانی، چون شماست!

خب این خیلی طبیعی است که وقتی مدیران شهری، که خاطرات بچگی و گذشته‌شان را بر در و دیوار و کوچه پس‌کوچه‌های این شهر نمی‌بینند، هیچ تعلق خاطر و حس نوستالژیکی نسبت به آن نداشته باشند.

نتیجه چه می‌شود؟! همین که می‌بینیم! شهری بی‌قواره و بی‌در و پیکر که در میانه رفت و آمد مدیران غیربومی هر کس رد و زخمی بر پیکر رنجورش به یادگار گذاشته است.

بد نیست بررسی کنیم و ببینیم چنددرصد آنها که در بیست سال گذشته مدیریت شهر تهران را به دست گرفتند در این شهر متولد شدند و می‌توانند بگویند بچه یکی از محلات پایتخت هستند. خب وقتی به جایی و چیزی حس تعلق نداشته باشی، خیلی راحت درباره‌اش تصمیم می‌گیری و قلمت برای امضای صدور مجوز شخم‌ زدن یک محله با همه تاریخ و خاطراتش نمی‌لرزد! وقتی به جایی تعلق و تعصب نداشته باشی، به بهانه‌های واهی خیلی راحت به پول سیاهی معامله‌اش می‌کنی! گاهی اوقات بهانه واهی هم نمی‌خواهد، خودت کلنگ برمی‌داری و ویرانش می‌کنی!

با همه احترامی که برای مدیران شهری عزیز قائلم، معتقدم اینها باید بروند شهر خودشان را اداره کنند! طرف شهردار فلان منطقه تهران است با لهجه غلیظ شهری دیگر حرف می‌زند. خب انتظار بیهوده‌ای است اگر از او بخواهیم مجوز ساخت و سازی را به بهای ویرانی تاریخ و هویت یک محله صادر نکند!

نمی‌خواهم بین تهرانی و شهرستانی خط‌کشی کنم اما معتقدم که در واگذاری مدیریت همه شهرها و نه فقط تهران باید به اصل بومی بودن مدیران توجه ویژه‌ای شود.

به قول دوست فرهیخته و نازنینم سید فرید قاسمی، برای واگذاری مدیریت شهری باید دو شرط را درنظر گرفت: «تخصص و تولد».

چنین نشد، ولی اگر می‌شد پایتخت این‌قدر زشت و بی‌قواره نمی‌شد. لطفا نگویید بزرگراه ساخته‌اند و چنین و چنان کرده‌اند.

این کارها هرچقدر در اصل و ماهیت ارزشمند باشند اما برای این ابرشهر بدهیبت، حکم لوازم آرایش را دارد که به دست دختربچه‌ای خردسال افتاده و هرجای صورتش را رنگی پاشیده است!

خلاصه این‌که؛ کجایی قیصر تهرونت رو کشتن!

 

1717

 

 

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 540833

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
7 + 10 =

نظرات

  • نظرات منتشر شده: 9
  • نظرات در صف انتشار: 0
  • نظرات غیرقابل انتشار: 0
  • بی نام A1 ۱۸:۳۶ - ۱۳۹۵/۰۳/۰۸
    21 2
    عالی بود.
  • بی نام SE ۰۷:۵۷ - ۱۳۹۵/۰۳/۰۹
    13 3
    یاداشت جالب در ضمن پر معنا
  • امیر IR ۱۳:۰۰ - ۱۳۹۵/۰۳/۰۹
    4 0
    جانا سخن از زبان ما میگویی
  • فرهاد فارسی IR ۱۵:۳۱ - ۱۳۹۵/۰۳/۰۹
    1 1
    جالب بود؟ با معنا؟ والا این یادداشت بیشتر دل نوشته بود. اما چند مطلب شاید هم یکی؛ اینکه گفته می‌شود تخصص و تولد، به نظر شما اصالت دارد؟ از کجا چنین فلسفه‌ای درآمده است؟ اگر تاریخ را بخوانیم با حضور فردی مانند «مورگان شوستر» در ایران مواجه می‌شویم که هر چند ایرانی نبود و اساسا تعلق خاک و ریشه در این کشور نداشته است اما از بسیاری اهالی این مرز و بوم ، به ویژه آنها که ادعا دارند، برای ایران دلسوزتر بود. بروید بخوانید تا ملتفت شوید. موضوع دیگر این است که آقای قالیباف و گروه مشهدی‌ها احتمالا عملکرد خوبی در شهرداری تهران نداشته‌اند اما این مربوط به اشخاص و محل تولدشان نیست. سیستم در شهری مثل تهران این بوده و هست. حتی اگر یکی که زاییده و ... تهران باشد را هم بیاورند باز هم توفیری ندارد
  • فرهاد فارسی IR ۱۵:۴۱ - ۱۳۹۵/۰۳/۰۹
    1 0
    تهران، که حالا به عنوان ابر شهر معروف شده است، از سنوات خیلی پیشتر به ویژه در چهاردهه گذشته، دارای سیستمی بروکراتیک بوده و هست که مدیران را در خود می‌بلعد. پول را می‌بلعد، اخلاق را می‌بلعد. آدم‌ها را می‌بلعد و تفاله آنها را پس می‌دهد. اگر مدیران شهرداری هر چه دم دستشان آمده، انجام داده‌اند، مربوط به این دوره نیست قیصر جان مربوط به زمانی است که رضا خان تمام آنچه از دوره قاجار مانده بود ویران کرد. تمام محصولات معماری و نمادهای فرهنگی دوره قاجار را تکیه دولت در این میان استثنا باقی ماند. همه ما برویم تاریخ بخوانیم. تاریخ خوب است، تاریخ عصاره آن گیاه عجیبی است که از «همینطوری گویی» و رو هوا گویی، ما را رها می‌سازد. اساسا بچه تهرون و اصفهون و رشت و مشهد توی دل این غول بی شاخ و دم، هضم شدن.
  • کریم A1 ۰۵:۳۶ - ۱۳۹۵/۰۳/۱۰
    0 0
    بشه وی با
  • بی نام A1 ۰۷:۲۴ - ۱۳۹۵/۰۳/۱۰
    2 0
    ممنون که حداقل گوشه ای از درد دل اهالی تهران رو بازگو کردید. سالهاست یا تهران مثل یک کالا رفتار شده نه یک هویت.
  • شهروند دهات A1 ۰۷:۲۹ - ۱۳۹۵/۰۳/۱۰
    0 2
    بابا تهرووووووووونيييييي..... خفمون كردي
  • رعیت تماشاچی صفت A1 ۰۱:۱۴ - ۱۳۹۵/۰۳/۱۵
    2 0
    جدا که عالی گفت. مثلا اگه من رو ببرن شهرداره اصفهان کنند ، اصلا دل نمیسوزونم .اما اگه مثلا شهردار منطقه دو تهران بشم چنان تحولی ایجاد کنم که بیا ببین. چون میدونم مشکل کجاست و قضیه چیه و توی باغم به اصطلاح. شهردار باید و باید و باید زاده همان شهر باشد . بایدیه نه دل بخواهی.