بعد از کوچ زنده یاد استاد دکتر امیر ناصر کاتوزیان، دستم به قلم نرفت که نرفت! دلیلش را نمی دانم اما امروز که یکی از هزاران رفت، بر خویش واجب دانستم که از استاد ادب و اخلاق بنویسم.
رفتن همیشه خوب است لیکن فقط برای رفته!
ماندن و بودن و در یاد و خاطره ماندن هم همیشه خوب است لیکن فقط برای به انتظار نشسته! یا در صف و نوبت رفتن ایستاده!
به گذشته که نگاه می کنی؛ می بینی همیشه رفتنِ بزرگترها، علامت و نشانه ای است از نزدیک شدن ما به سرِ صفِ رفتن!
اما خوشا به سعادت آنان که برای رفتن، آماده می شوند و خود، بانگ کوچ به دیار باقی را سر می دهند.
عباس سعیدی، عضو سابق هیئت مدیره کانون سردفتران و دفتریاران و مدیرمسؤول پیشین ماهنامه "کانون" و سردفتر بازنشسته دفتر اسناد رسمی شماره 113 تهران که استاد ادب و اخلاق بود و شخصیتی وارسته و خداترس داشت، جزو فرزانگان و خوبانی بود که خودش، بار سفرِ خویش بست و ساعاتی است که صورت از دنیای فانی شست و رخت بربست به دیار باقی.
او در عمل و رفتار و گفتار و کردار، آموزگاری بود متخلق به اخلاق انسانی. او در آموزش و تعلیم و تربیت، پیشوا بود؛ تواضع علمی او مثال زدنی است. بسیار مبادی آداب بود. همیشه، این ادب ایشان بود که ارباب رجوعِ دفترخانه را بدرقه راه می کرد. او بی هیچ بهانه ای، همیشه و در همه حال، در کمال فروتنی، پاسخگوی پرسش های کوتاه و بلند جامعه ی سردفتری بود و حتی بی دریغ و بی هیچ چشمداشتی، راهنما و مشاوری صدیق برای متقاضیان ثبت سند در دفاتر اسناد رسمی بود.
او راه نیمه تمام پیشینیان و درگذشتگان را با انتشار دوره ی جدید ماهنامه "کانون"، تمام کرد و متواضعانه به آیندگان آموخت که "آموزش"، یک ضرورت همیشگی است.
عباس سعیدی خدوم نظام سردفتری ایران و دلسوز جامعه ی سردفتران و دفتریاران بود.
یادش گرامی و روح ملکوتی اش شاد و قرین رحمت الهی.
نظر شما