اکثر دانش‌آموختگان دانشگاه امام‌صادق(ع) که بخش آموزشی «جامعه‌الامام الصادق(ع)» را شامل می‌شود و -آن‌گونه که متولیان غیرآغازین آن انتظار داشته‌اند- اصولگرا به مفهوم جبهه‌بندی سیاسی، تربیت نشدند. دانشگاه امام‌صادق(ع) بیش از ٣٠ سال تحت مدیریت مرحوم آیت‌الله مهدوی‌کنی و بیش از ٢٠ سال با هیأت‌مدیره‌ای که نزدیک به اصولگرایان- یا راست سنتی- بوده‌اند، اداره شده است. اگر فرض کنیم هر سال بین ٢٠٠ تا ٢٥٠ نفر در مقاطع فوق لیسانس، بعضا لیسانس و دکترا از این دانشگاه به جامعه راه پیدا کرده باشند؛ یعنی نزدیک به هفت هزار نیروی پسر جوان و باسواد و آشنا به دو زبان خارجی و برخاسته از پای درس اخلاق هر روزه مرحوم مهدوی‌کنی، بیرون آمده‌اند که شاید تعدادی از آنها در یک دهه اخیر به پست‌های کلیدی یا نیمه‌کلیدی رسیده‌اند، کمتر از ٥٠ نفر باشند. وانگهی با توجه به شناختی که نگارنده از برآورد سیاسی دانش‌آموختگان این نهاد آموزشی دارد، اکثر آنان- اگر نگویم قریب به اتفاق آنان- در بدو خروج از دانشگاه تمایل به اصلاحات و اصلاح‌طلبان دارند معتقدند آنان برای ملک و ملت سودمندترند. اگرچه تعدادی از فارغ‌التحصیلان دانشگاه امام‌صادق(ع) به رسانه‌‌های مهمی چون صداوسیما و خبرگزاری‌های گوناگون وارد شدند و مشغول فعالیت‌اند، اما باز هم اگر آنان را بشماریم، در مقابل هزاران دانش‌آموخته، عدد چشم‌گیری نیست.
یادآوری می‌شود که موضوع جایگاه فارغ‌التحصیلان این دانشگاه، از دولت اول احمدی‌نژاد به رسانه‌ها کشیده شد و این رسانه‌ها در پی تبلیغ این بودند که فارغ‌التحصیلان امام‌صادقی، به یک جناح خاص تعلق دارند. در صورتی که دانش‌آموختگان متمایل به اصلاحات، نه پست و مقامی در این برهه گرفتند و نه به رسانه‌ها راه پیدا کردند و نه امکاناتی داشتند که خود را مطرح کنند. وانگهی جمعیت انبوه فارغ‌التحصیلان موردنظر است که هرجا هستند خود را اصولگرا به مفهوم محافظه‌کار یا هوادار جناح راست نمی‌دانند. اگر امروزه فرصت و امکانات در اختیار علاقه‌مندان به این موضوع بود، می‌توانستیم پژوهشی جامع از موقعیت فعلی دانش‌آموختگان دانشگاه امام‌صادق(ع) در ٣٠سال گذشته در اختیار داشته باشیم و به تحلیل آن دست بزنیم تا ادعای نگارنده راستی‌آزمایی شود. رصد سه‌دهه‌ای نگارنده به دلیل خاصی که فعلا آن را بیان نمی‌کنم، چنین دیدگاهی در من شکل داده است. وانگهی در دهه اول پس از تأسیس این دانشگاه، استادان برجسته اصلاح‌طلبی در آن تدریس می‌کردند که تأثیر کلام آنان بر دانشجویان بیشتر از کسانی بود که می‌خواستند دانشجویان را به‌گونه‌ای غیردانشگاهی بار بیاورند. «حسین بشیریه»، «سعید حجاریان»، «محسن کدیور»، «داوود هرمیداس‌باوند»، «چنگیز پهلوان»، «عبدالرضا هوشنگ‌مهدوی»، «محمود سریع‌القلم» و... از مدرسین بنام دانشگاه امام‌صادق (ع) بودند. (برگرفته از سایت فردا ٣/١١/٨٨).
17302
