سینمای ایران به یک جشنواره واقعا بین المللی نیاز دارد. جشنواره ای با فیلم های بین المللی واقعی، داوران بین المللی واقعی، خبرنگاران و مهمانان بین المللی واقعی. جشنواره فجر در بهمن ماه آنقدر تحت تاثیر نمایش و داوری تولیدات داخلی است و آنقدر ملات برای یک جشنواره کامل را دارد که فرصتی برای پرداختن به بخش بین الملل وجود ندارد. گواهش هم اینکه سال هاست هیچیک از ما یک فیلم خارجی در جشنواره ندیده ایم و پای حرف یک میهمان خارجی ننشسته ایم.
جشنواره فجر در سال هایی نه چندان دور، فیلم های خارجی اش را از میان دی وی دی های گوشه خیابان تامین می کرد، مهمانان خارجیش را از میان کارمندان درجه سه و چهار سفارتهای درجه سه برمی گزید و به ندرت یک نام آشنا میان مهمانان می شنیدی و به ندرت کارگردان خارجی می یافتی که از اکران فیلمش در ایران باخبر باشد. خیلی چیزها صوری و قلابی انجام می شد. مثل سیمرغ بلورینی که به "جک نیکولسون" داده شد و سیمرغی که به یک سازنده فیلم پورنو دادند و کارمندان سفارت ها در غیاب جایزه بگیران روی سن می آمدند و.... دلواپسی هم نبود که بگوید این شکل برگزاری در شان فجر و انقلاب و کشور ما نیست و آبروی فجر و ایران را یکسره خواهد برد.
اما حالا که نود درصد فیلمسازان خارجی همراه فیلمها و عواملشان به ایران آمدند، داوران معتبر و مهمانان سرشناس در تهران حضور یافتند، چند منتقد مهم در جشنواره حاضر شدند و فیلم های "واقعی" به نمایش درآمدند، دلواپسان صدایشان درآمده است.
انتصاب به شدت صحیح رضا میرکریمی را باید به سازمان سینمایی تبریک گفت. او از معدود کسانی است که مقتضیات یک جشنواره بین المللی را خوب می شناسد و می تواند به جشنواره خودمان اعتبار ببخشد. جشنواره گذشته بین الملل با وجود امتیازات بسیار، مشکلات اجرایی جدی و نابخشودنی داشت که حتما باید در این دوره جبران شود. حضور همزمان میرکریمی در خانه سینما و جشنواره می تواند به مشارکت بیشتر صنوف در بخش اجرایی و حتی تصمیم سازی های جشنواره بینجامد و کیفیت آن را ارتقا بخشد.
اما کلام آخر درباره دغدغه دلواپسان از حدف نام فجر و جایگزینی نام ایران. یک مثال ساده؛ اگر به نماز جماعتی که روز جمعه برگزار نمی شود، نگوییم نماز جمعه، به نماز جمعه اهانت کرده ایم؟ استدلال دوستان دلواپس آن است که نماز جماعت روز یکشنبه هم الا و لابد باید نامش نماز جمعه باشد!
جدا از آنکه تغییر زمان برگزاری جشنواره، نام فجر را بی مناسبت می کند، نکته دیگر آن است که نام فجر برای غیرایرانی ها آنگونه که ما در داخل کشور فکر می کنیم، واجد بار ارزشی و ایدیولوژیک نیست و معنای مورد نظر ما را ندارد، تنها یک اسم است و بس. سوم آنکه در تمام جشنواره های بین المللی، نام شهر برگزار کننده، روی جشنواره گذاشته می شود و نه حتی نام کشور برگزار کننده. احتمالا سازمان سینمایی به خاطر پرهیز از تشابه با نام جشنواره فیلم تهران که پیش از انقلاب برگزار می شد، نام ایران را برگزیده که باز هم انتخاب خوب و بجایی است. ضمنا یک سوال خیلی مهم از دوستان دلواپس؛ چرا فکر می کنید نام "ایران" کمتر از "فجر" محترم و افتخار آمیز است؟!
این یادداشت در روزنامه شرق روز یگشنبه اول شهریور 94 به چاپ رسیده است.
نظر شما